Estas palabras alentaron moito a Gregorio. Pero todos, o pai, a nai, deberían gritar: «Adiante, Gregorio!» Si, deberían gritar: «Adiante! Duro coa fechadura!» Imaxinando a ansiedade con que todos seguirían os seus esforzos, mordeu con desesperación a chave, desfallecido. A medida que a chave viraba na fechadura, Gregorio bamboleaba no aire, colgando pola boca, forcexeando, empuxando a chave cara abaixo con todo o peso do seu corpo. O son metálico da fechadura ao abrirse volveulle completamente en si.
«Bo -díxo cun suspiro de alivio-; non foi necesario que viñese o cerraxeiro», e deu coa cabeza no pestillo para acabar de abrir.
Este modo de abrir a porta foi a causa de que non lle visen inmediatamente. Gregorio tivo que virar lentamente contra unha das follas da porta, con gran coidado para non caer de costas. E aínda estaba ocupado en levar a cabo tan difícil operación, sen tempo para pensar outra cousa, cando ouviu unha exclamación do xerente que soou como o aullido do vento, e viulle, xunto á porta, taparse a boca coa man e retroceder lentamente, como empuxado por unha forza invisible.
A nai -que, a pesar da presenza do xerente, estaba alí sen arranxar, co pelo revolto- mirou a Gregorio, xuntando as mans, avanzou logo dous pasos cara a el, e esborrallouse por fin, no medio das súas saias despregadas á súa ao redor, coa cabeza caída sobre o seu peito. O pai ameazou co puño, con expresión hostil, coma se quixese empuxar a Gregorio cara ao interior da habitación; volveuse logo, saíndo con paso inseguro ao recibidor e, cubríndose os ollos coas mans, mans rompeu a chorar de tal
modo, que o pranto sacudía o seu robusto peito.
Gregorio non chegou, pois, a saír da súa habitación; permaneceu apoiado na folla da porta, mostrando só a metade do seu corpo, coa cabeza ladeada, contemplando aos presentes. A choiva amainara, e alén da rúa recortábase nítido un anaco de edificio negruzco de en fronte. Era un hospital, cuxa monótona fachada balizaban numerosas xanelas idénticas. A choiva caía agora en pesadas pingas illadas, que se vían chegar claramente ao chan. Sobre a mesa estaban os utensilios do almorzo; para o pai, era a comida principal do día, que prolongaba coa lectura de varios xornais. Na parede que Gregorio tiña enfronte, colgaba un retrato deste durante o seu servizo militar, con uniforme de tenente, a man no puño da espada, sorrindo despreocupadamente, cun aire que parecía esixir respecto para o seu uniforme e a súa actitude. Esa habitación daba ao recibidor; pola porta aberta víase a do piso, tamén aberta, o rellano da escaleira e o primeiro tramo desta que conducía aos pisos
inferiores.
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.