31 de xullo de 2015

Fragmento de Saxo Tenor

Texto de Roberto Vidal Bolaño, nado en Vista Alegre (Santiago de Compostela) o 31 de xullo de 1950 e falecido na mesma cidade o 11 de setembro de 2002, foi un autor, director e actor de teatro galego.


O Tío Sam: Fúchelo Hortensia, fúchelo. E das de máis lucerío.
Chonchoniña: Nun puticlub da Coruña.
Hortensia: A esta miña filla, se non se mete comigo, non lle vai ben. En Orgullo e paixón traballei, que me caia morta aquí mesmo se non é certo. E na Casa da Troia.
Chonchoniña: Aí traballou medio pobo.
Hortensia: Pero eu era a que saía entre o Sinatra e o Grant cando chegaban ó Hostal polo conto aquel do canón.

...

30 de xullo de 2015

Aforismos de Leonardo

199.- Pola xa indicada e demostrada razón, os efectos non se asemellan moitas veces ás súas causas: os animais son exemplo da vida mundial. 

28 de xullo de 2015

ATLAS DE XEOGRAFÍA MINI

ATLAS DE XEOGRAFÍA MINI

Os campamentos de verán están a influír moi positivamente nas miñas nenas. Recuperaron na súa xeografía imaxinaria e no seu léxico unha perla que criamos esquecida:

- Papá, onde está Corea do Surf?

Supoño que fantasearán cun país lonxano onde a xente de ollos rasgados leva roupas de neopreno, ten o pelo osixenado, come sushi acotío, ve Disney Channel e escoita, eu que sei... a Bruno Mars cantando Under the Sea.

Bendita inocencia...que será o seguinte... Alganistán?

DGM

27 de xullo de 2015

Aristóteles

O amigo é outro eu. Sen amizade o home non pode ser feliz.

Aristóteles.

25 de xullo de 2015

Inicio de GALICIA de Salvador García-Bodaño

Galicia é esto que vai en nós
e que nos leva,
camiño aberto nos sucos
onde todo é por vir e non chega...

Galicia ferida en sono e sombra,
Galicia enteira
como un morto baixo unha árbore enterrado
onde todo dorme e non esperta.

24 de xullo de 2015

Inicio de CANDO EU ERA MING O INCLEMENTE

CANDO EU ERA MING O INCLEMENTE
(Gene Wolfe)

Grazas. Podo sentarme? Ben. Non, non podo queixarme, realmente...
Querería dicir que todos os aquí presentes foron o corteses que pode esperarse -non é do todo certo, en realidade, pero vostedes enténdenme. Ninguén me pegou.
Non, non fumo. Aínda que tomaría un café. Esa era unha das cousas que estrañabamos, o café. Polo menos ao principio. Había cantidades de té nas provisións, pero nada de café. Empezaba a gustarme cando estaba alá -quero dicir o té-, pero agora non podo tolerar o sabor.
Eu non se se houbo intencionalidade. Pensei que vostedes o saberían.
É estraño que vostedes o tomaron desta forma. Porque eu mesmo penseino a miúdo, desde o final, exactamente desa maneira. Recordo como eran as cousas... como era eu mesmo, fóra. E o que penso a continuación son os psicoaxudantes irrompendo a través da parede coas culatas das súas armas, e a forma en que os meus gardas os combateron. Nós tiñamos lanzas, saben.
Lanzas e espadas -as espadas estaban reservadas aos oficiais. Alguén me dixo días atrás que tres dos psicoaxudantes resultaron feridos; pero estou seguro que deben ser máis. Estabamos sorprendidos, por suposto -calquera o estivo nesas circunstancias. Con todo, pelexamos ben. Os meus gardas estaban ben adestrados, e cada un deles, home ou muller, era un guerreiro de probada valentía.
...

23 de xullo de 2015

Aforismos de Leonardo

198.- Así, pois, na nosa Terra, é tanto maior a perda de vidas canto máis aumenta a súa multiplicación. 

22 de xullo de 2015

21 de xullo de 2015

Palabros

Acabo de usar a palabra "implementación" nun informe e prometérame non usala nunca... sintome sucio e arroiado pola modernidade.
Bo, creo que aínda non usei "empoderamento", "crowdfunding", nin "retrogusto", ... ceos acáboo de facer!

DGM

20 de xullo de 2015

19 de xullo de 2015

18 de xullo de 2015

Centenario de A metamorfose (XVIII)

De feito, xa estaba a piques de esquecela, e unicamente a voz da súa nai, que non ouvía había tempo, fixéralle reaccionar. Non, non había que quitar nada; todo tiña que quedar como antes; non podía prescindir da benéfica influencia que os mobles exercían sobre el, aínda que coartaran a súa liberdade de movementos, o cal, en todo caso, antes que un prexuízo, debía consideralo unha vantaxe.

Desgraciadamente, a súa irmá non era desta opinión, e como se afixo -non sen motivo- a considerarse a experta da familia no que a Gregorio referíase, rebateu os argumentos da súa nai e declarou que non só debían sacar da habitación o baúl e o escritorio, como ao principio pensaran, senón tamén todos os demais mobles, con excepción do indispensable sofá.

A súa actitude non era froito da mera testarudez xuvenil nin da en si mesma, tan repentinamente adquirida nos últimos tempos: observara que Gregorio, ademais de necesitar moito espazo para arrastrarse e rubir, non utilizaba os mobles no máis mínimo. Talvez, co entusiasmo propio da súa idade e desexosa de mostrarse útil, tamén desexaba inconscientemente que a situación de Gregorio volvésese aínda máis drástica, a fin de poder facer por el máis do que facía. Pois nun cuarto no cal
Gregorio achásese completamente só entre as paredes espidas, seguramente non se atrevería a entrar ninguén excepto Grete.

Non logrou, pois, a nai facela cambiar de idea, e como naquel cuarto sentía unha gran desazón, tardou en calar e en axudar á irmá, con todas as súas forzas, a sacar o baúl. Gregorio podía prescindir del, se non había máis remedio; pero o escritorio tiña que quedar alí. Apenas abandonaran o cuarto as dúas mulleres, xadeando e arrastrando o baúl traballosamente, sacou Gregorio a cabeza de debaixo do sofá para estudar a forma de intervir coa maior delicadeza e o máximo de precaucións. Por desgraza a súa nai foi a primeira en volver, mentres Grete, na habitación de á beira, seguía forcexeando co baúl, aínda que sen lograr cambialo de sitio. A nai non estaba afeita á vista de Gregorio e a impresión podía ser moi forte, polo que este, asustado, retrocedeu rapidamente até o outro extremo do sofá; pero non puido evitar que a saba que lle ocultaba movésese lixeiramente, o cal bastou para chamar a atención da nai. Esta detívose bruscamente, quedou un instante indecisa e volveu xunto a Grete.

Aínda que Gregorio dicíase que non ía ocorrer nada do outro mundo, e que só uns mobles serían cambiados de sitio, aquel trafego das mulleres e o ruído dos mobles ao ser arrastrados causáronlle unha gran desazón. Encollendo canto puido a cabeza e as pernas, esmagando o ventre contra o chan, confesouse a si mesmo que non podería soportalo moito tempo.
...

17 de xullo de 2015

Inicio de GASOLINEIRA GALACTICA

GASOLINEIRA GALACTICA
Cristóbal Pérez Castejon

Data estelar, 2297924. A primeiro oficial veu ao meu despacho e da noite para o día soltoume que se nos esta terminando o nomonio. Así, sen preámbulos. Heime encabuxado tanto que acabei ensinando os dentes. Ao parecer tivemos que escapar tan a uña de Kalia II que non deu tempo a encher a lume de biqueira o deposito e agora andamos coa reserva. Se tan só eses chiflados dos berleis non estivesen a nos pisar os talóns... tamén foi mala sorte ir a chafar á mascota do embaixador de Berleia coa rampla de descenso da nave. Agora están empeñados en converternos en átomos e esparcirnos pola
galaxia. Aínda que obviamente, nós non estamos polo labor.
Por tanto, temos que atopar onde encher e rápido. Os sistemas de detección de longo alcance mostran algo parecido a un cruceiro a 50 anos luz da nosa posición actual. En menos de catro semanas terémolo encima... como a sorte non nos acompañe imos acabar como unha bonita alfombra no camarote dun comandante berliano.
A nosa mellor opción parece ser un sistema solar ao redor dunha estrela mediana de cor amarela. Non me gustan os soles amarelos: prefiro as estrelas azuis, como as do noso planeta natal. Ah!, a herba violeta á tardiña, xusto antes de empezar a caza... A boca fáiseme auga ao pensar na zumenta carne dunha presa. Estou até o fuciño de proteínas en cápsulas: os médicos din que as malditas pastillas conteñen todos os elementos necesarios para a nosa supervivencia, pero ao cabo de dous meses aburren miserablemente. Oxalá ao redor deste sol atopemos algún alimento mais completo...

16 de xullo de 2015

Aforismos de Leonardo

197.- A natureza satisfai o seu desexo e atopa pracer en crear continuamente vidas e formas, porque sabe que elas acrecentan o seu material terrestre, e ten máis vontade e présa por crear que o tempo 
por consumir; por iso dispuxo que moitos animais sexan alimento uns doutros; e cando iso non basta ao seu desexo, adoita enviar certos vapores venenosos e pestilencias sobre as grandes multitudes e congregacións de animais, e especialmente de homes, que se reproducen en gran escala; e evita dese modo que outros animais os devoren. 
Suprimida así a causa, desaparece o efecto. 

15 de xullo de 2015

A Coruña en sepia

Para compensar a dificultade da anterior, publicamos hoxe unha moi sinxela e que xa aparecía na edición do pasado ano.

14 de xullo de 2015

DERRIBO

DERRIBO

Até agora, sempre que demoliamos algunha casa, ou parte dela, era para construír outra nova, en xeral, mellor, ou máis alegre, máis remocicada, máis viva. Actuabamos como cirurxiáns ou como fornidas matronas e sentiámonos ben dando luz.

Por primeira vez, con esta casa que vedes na foto, contrátannos só para demolela, para pór o RIP definitivo nos seus cimentos, nos seus muros entre os que un día alguén correteou, riu, chorou, foi feliz, amou.

Cando acabemos o derribo, só quedará algunha pegada no terreo que a herba cubrirá nuns meses, e despois, ninguén lembrará nada do que alí houbo.

O sicario, o enterrador, a eutanasia, a homenaxe, o cheque.

DGM

13 de xullo de 2015

Aristóteles

ARISTÓTELES 

Unha pequena biografía de Aristóteles.

Filósofo e científico grego. Nado en Estagira (Macedonia), chamado o Estagirita.
Fillo de Nicómaco, médico de Amintas II.
Viaxou a Atenas con 17 anos con intención de asistir á Academia de Platón.
Ao falecer Platón, no ano 347 a.C., viaxa a Assos, cidade de Asia Menor na que gobernaba o seu amigo Hermias, ao que serviu como asesor, casándose ademais coa súa sobriña e filla adoptiva, Pitia. Tras ser executado Hermias a mans dos persas no 345 a.C., Aristóteles trasladouse a Pella, capital de Macedonia, onde foi titor do fillo menor do rei, Alexandre, que sería coñecido como Alexandre III o Magno.
No ano 335 a.C., ao acceder Alexandre ao trono, volveu a Atenas e fundou a súa propia escola: o Liceo. Como gran parte dos debates desenvolvíanse mentres paseaban polo Liceo, o centro foi coñecido como escola peripatética. Resumiu todo o saber da súa época, pero brillou especialmente nas ciencias naturais descritivas.
Foi autor da primeira clasificación dos animais, pai da anatomía comparada e mestre doutros científicos, como o botánico Teofrasto, o seu sucesor no Liceo. Rexeitou a teoría atómica de Demócrito e sostivo que a materia se orixina na mestura de catro propiedades fundamentais: quente, frío, húmido e seco, que se combinan entre si para dar lugar aos catro elementos ou esencias: terra, auga, aire e lume, aos que engadiu un quinto (a quinta esencia ou éter), que formaría os corpos celestes. Demostrou por varios métodos a esfericidade da Terra e sostivo que esta está situada no centro do universo.
Foi o primeiro en clasificar as ciencias, que dividiu en teóricas (matemáticas, física e metafísica), prácticas (ética, política e economía) e poéticas (poética, retórica, etc.). Nesta clasificación non se inclúe a lóxica, descuberta por el, pois é o instrumento para o recto discorrer en todas elas.
Tamén inventou o siloxismo, instrumento fundamental do pensamento occidental.
Aristóteles escribiu libros de divulgación, dos que só se conservan fragmentos, e outros de notas, para o círculo dos seus iniciados, dos que quedan 47.

12 de xullo de 2015

A Coruña en sepia

Nova publicación do concurso.

Seguramante non saibas que edificio é o que aparece na foto.

11 de xullo de 2015

Centenario de A metamorfose (XVII)

A nai acudiu eufórica, pero quedou muda ao chegar á porta. A irmá comprobou que todo estivese en orde, e só entón fixo pasar á nai. Gregorio baixara a saba máis que de costume, de modo que formase abundantes pliegues e parecese que estaba alí por causalidade. Nesta ocasión non atisbou por baixo; renunciou a ver á súa nai, feliz de que por fin entrase á súa habitación.

-Pasa, non se lle ve -dixo a irmá, que seguramente levaba á nai da man.

Gregorio ouviu ás dúas fráxiles mulleres mover o vello e pesado baúl; a irmá, animosa como sempre, facía a maior parte do esforzo, sen facer caso das advertencias da nai, que tiña medo de que se fatigase excesivamente.

Ao cabo dun cuarto de hora, a nai dixo que era mellor deixar o baúl onde estaba, en primeiro lugar porque era moi pesado e non acabarían antes do regreso do pai; ademais, estando no medio da habitación o baúl cortaríalle o paso a Gregorio; por último, talvez a Gregorio non lle agradase que se retirasen os mobles, senón todo o contrario. A vista das paredes espidas deprimíaa. Por que non había de sentir Gregorio o mesmo, afeito desde facía tempo aos mobles do seu cuarto? Non sentiría como abandonado na habitación baleira?

-Ao quitar os mobles -continuou en voz moi baixa, case nun rumoreo, coma se quixese evitar a Gregorio, que non sabía exactamente onde se atopaba, até o son da súa voz, pois estaba convencida de que non entendía as palabras-, non parecería que renunciabamos a toda esperanza de melloría, e
que o abandonabamos sen máis á súa sorte? Eu creo que o mellor sería deixar o cuarto igual que antes, para que Gregorio, cando volva ser un de nós, atópeo todo como estaba e poida esquecer máis facilmente este paréntese.

Ao ouvir estas palabras da nai, Gregorio comprendeu que a falta de toda relación humana directa, unida á monotonía da súa nova vida, debía de teer trastornado a súa mente naqueles dous meses, pois doutro xeito non podía explicarse o seu desexo de que baleirasen a habitación.

Seica quería realmente que se convertese aquela confortable habitación, cos seus mobles familiares, nun deserto no cal puidese, é verdade, rubir en todas as direccións sen obstáculos, pero onde en pouco tempo esquecese por completo a súa pasada condición humana?

10 de xullo de 2015

Inicio de PROCESO

PROCESO
Alfred E. Van Vogt

Baixo a brillante luz daquel afastado sol, o bosque respiraba e estaba vivo. Era consciente da nave que acababa de aparecer, tras atravesar as lixeiras brumas da alta atmosfera. Pero a súa automática hostilidade cara a calquera cousa alieníxena non ía acompañada inmediatamente pola alarma.
Por decenas de miles de quilómetros cadrados, as súas raíces entrelazábanse baixo o chan, e os seus millóns de copas se balanceaban indolentemente baixo miles de brisas.
E máis aló, estendéndose ao ancho dos outeiros e as montañas, e máis aló aínda, até o bordo dun mar case interminable, estendíanse, outros bosques, tan fortes e poderosos como el mesmo.
Desde un tempo inmemorial o bosque gardara o chan dun perigo cuxa comprensión se perdeu. Pero agora empezaba a lembrar algo deste perigo. Proviña de naves como aquela que descendía agora do ceo. O bosque non chegaba a determinar exactamente como se defendeu a si mesmo no pasado, pero si lembraba claramente que aquela defensa fora necesaria.
A medida que ía sendo máis e máis consciente da aproximación da nave a través do ceo gris-vermello que había sobre el, as súas follas rumorearon un eterno relato de batallas libradas e gañadas. Os pensamentos percorrían o seu lento camiño ao longo de canles de vibracións, e as ramas nais de centos de árbores tremeron imperceptiblemente.
O tamaño de tal tremor, afectando aos poucos a todas as árbores, creou gradualmente un son e unha tensión. Ao principio foi case impalpable, como unha suave brisa soprando a través dun verdeante val. Pero aumentou de intensidade.
Adquiriu substancia. O son chegou a envolvelo todo. E a totalidade do bosque agardou, vibrando a súa hostilidade, esperando a cousa que se lle achegaba a través do ceo.
Non tivo que esperar moito.
...

9 de xullo de 2015

Aforismos de Leonardo

196.- Por que non dispuxo a natureza que os animais non vivisen uns da morte dos outros? 

7 de xullo de 2015

Fragmento de Habitante Único, de Manuel Álvarez Torneiro

Manuel Álvarez Torneiro, naceu na Coruña o 7 de xullo de 1932, xornalista e poeta galego, gañou o Premio Nacional de Poesía en 2013.

TACTO DE TARDE

Arde un tacto de tarde en sol caído 
mentres no val azul queiman loureiro 
e un brocado de arácnidos 
cobre os ombros da pedra.

...

6 de xullo de 2015

Aristóteles

O xénero humano ten, para saber conducirse, a arte e o razoamento.

Aristóteles

4 de xullo de 2015

Centenario de A metamorfose (XVI)

De non haberlle parecido oportuno tal medida, ela mesma quitaría a saba, pois fácil era comprender que, para Gregorio, o illarse non era nada agradable. Pero a súa irmá deixou a saba tal como estaba, e Gregorio, ao levantar sixilosamente coa cabeza a punta desta, para ver como era acollida a nova disposición, creu adiviñar na moza unha mirada de gratitude.

Durante as dúas primeiras semanas, os seus pais non se decidiron a entrar a verlle. A miúdo ouviunos encomiar a actitude da irmá, cando até entón adoitaban, pola contra, considerala pouco menos que unha inútil. Os pais adoitaban esperar ante a habitación de Gregorio mentres a irmá arranxábaa, e en canto saía facíanse comentar como estaba o cuarto, que comera Gregorio, cal fora a súa actitude e se daba sinais de melloría.

A nai quixera visitar a Gregorio enseguida, pero o pai e a irmá fixérana desistir con argumentos que Gregorio escoitou coa maior atención e aprobou de maneira total. Máis adiante tiveron que impedirllo pola forza, e cando exclamaba: «Deixádeme entrar a ver a Gregorio! Pobre fillo meu! Non comprendedes que necesito verlle?», Gregorio pensaba que talvez fose mellor que a súa nai entrase, non todos o días, pero si, por exemplo, unha vez á semana: ela era moito máis comprensiva que a irmá, quen, a pesar do seu indubidable valor, á fin e ao cabo non era máis que unha nena, que quizá só por xuvenil inconsciencia puidera asumir tan penosa tarefa.

Non tardou en cumprirse o desexo de Gregorio de ver á súa nai. Durante o día, por consideración aos seus pais, non se asomaba á xanela, e nos dous metros cadrados de chan libre da súa habitación case non podía moverse. Descansar tranquilo éralle xa difícil durante a noite. A comida pronto deixou de causarlle pracer, e para distraerse empezou a rubir zigzagueando polas paredes e o teito. No teito era onde máis a gusto atopábase: aquilo era moito mellor que estar botado no chan; respiraba mellor, e estremecíase cunha suave vibración. Un día Gregorio, case feliz e despreocupado, desprendeuse do teito, con gran sorpresa súa, e estrelouse contra o chan. Pero o seu corpo volveuse máis resistente e, a pesar da forza do golpe, non se magoou.

A súa irmá advertiu inmediatamente o novo entretemento de Gregorio -talvez deixase ao rubir un leve rastro de baba-, e quixo facer todo o posible para facilitarlle a súa actividade, quitando os mobles que lle estorbaban, sobre todo o baúl e o escritorio. Non podía facelo soa e tampouco se atrevía a pedir axuda ao pai; coa criada non podía contar, pois a boa muller, duns sesenta anos, aínda que se mostrou moi animosa desde a despedida da súa antecesora, rogara que lle deixasen ter sempre pechada a porta da cociña, e non abrila senón cando a chamasen. Por tanto, a única posibilidade era pedir axuda á nai en ausencia do pai.

3 de xullo de 2015

Inicio de O AMPLIFICADOR DE ILUSIÓNS

O AMPLIFICADOR DE ILUSIÓNS
Jack Massa

No interior da cabina de probas, Leon fixou a vista naquel obxecto orixe de todos os rumores. Tratábase dun casco translúcido con circuítos visibles e numerosos condutores que sobresaían na parte superior. Seguindo as instrucións, Leon tomou asento e púxose o casco.
A voz de Henderson chegou a través dos auriculares, lendo as instrucións redactadas mediante computador:
- Boas tardes. Proba 1152, Dispositivo de Amplificación do Mesocéfalo. Suxeito número 140, sesión primeira. Reláxese, por favor. Teña a bondade de distenderse e axustar a súa cadeira a intensidade de luz na cabina...
Leon xa apertara o botón que accionaba o respaldo do asento. Levaba case tres anos traballando por horas como suxeito de probas. Non é que tivese un interese especial na psicoloxía, pero o emprego era fácil e relativamente cómodo. Na década de 1990 todo o mundo traballaba por horas e as investigacións subvencionadas polo goberno estaban consideradas como unha das mellores fontes de emprego.
Leon amorteceu as luces... despois de polas ao máximo para comprobar se había altofalantes ou proxectores ocultos nos recunchos da cabina. Normalmente non era tan curioso, pero este dispositivo mesocefálico estaba a recibir o máis importante programa intensivo na historia da universidade. Rumoreábase que podía producir grandes sumas de diñeiro.
- Cando empecemos a proba - continuaba Henderson -, faga o favor de pechar os ollos e entregarse a unha ilusión agradable. Elixa un desexo ao azar e satisfágao. Ao quedar conectada a corrente sentirá un lixeiro formigueo debido á realimentación dos microelectrodos. Só ha de gozar desta sensación e proseguir coa súa ilusión.
Pedíranlle cousas menos agradables. Leon recostou...

2 de xullo de 2015

Aforismos de Leonardo

195.- A necesidade é mestra e titora da natureza. 
É o seu tema e a fonte das súas invencións, o seu freo e a súa regra perpetua. 

1 de xullo de 2015

CORUÑA EN SEPIA

Empezamos a publicar as fotos do II CORUÑA EN SEPIA e tal como advertiramos hai uns días este ano as fotos son moito mais sinxelas de localizar.

Queremos unha maior participación e que a xente pense na transformación da cidade entre o século XX e o XXI.