31 de agosto de 2015

Aristóteles

De todas as variedades de virtude a xenerosidade é a máis estimada.

Aristóteles

29 de agosto de 2015

Centenario de A metamorfose (XXIII)

Ás dez, a nai tentaba espertar ao pai para convencerlle de que se deitase e durmise como cómpre, cousa que el tanto necesitaba, posto que entraba a traballar ás seis. Pero o pai, coa obstinación que lle caracterizaba desde que era ordenanza, insistía en permanecer máis tempo na mesa, a pesar de que se durmía invariablemente e ao gran traballo que custaba facerlle cambiar a cadeira de brazos pola cama.
Xordo aos argumentos da nai e a irmá, seguía alí cos ollos pechados dando cabezadas. A nai tiráballe da manga, dicíndolle ao oído palabras cariñosas; a irmá interrompía a súa tarefa para axudala. Pero non servía de nada, pois o pai afundíase aínda máis na súa cadeira de brazos e non abría os ollos ata que as dúas mulleres agarrábanlle por baixo dos brazos. Entón mirábaas a unha tras outra, e adoitaba exclamar:

-Vaia vida! Nin sequera os últimos anos vou poder estar tranquilo?

E penosamente, coma se levase unha pesada carga, púñase de pé, apoiándose na nai e a irmá, deixábase acompañar até a porta, indicáballes cun xesto que xa non as necesitaba, e seguía só o seu camiño, mentres as dúas mulleres deixaban as súas tarefas e ían tras el para continuar axudándolle.

Quen, naquela familia esgotada polo traballo, puidese dedicar a Gregorio máis tempo que o estritamente necesario? O nivel da vida doméstica reduciuse cada vez máis. Despediuse á criada e contratouse, para que axudase nos traballos máis duros, a unha asistenta corpulenta de cabelos brancos, que viña un intre pola mañá e outro pola tarde, e a nai tivo que engadir á súa nada desdeñable labor de costura as demais tarefas da casa. Mesmo tiveron que vender varias xoias da
familia, que noutros tempos levaran orgullosas a nai e a irmá en festas e reunións. Gregorio decatouse diso polos comentarios sobre o resultado da venda nunha das conversacións nocturnas da familia. Pero o maior motivo de lamentación consistía sempre na imposibilidade de deixar aquel piso, demasiado grande nas actuais circunstancias, xa que non había forma de trasladar a Gregorio. Con todo, este dábase conta de que non era el o verdadeiro impedimento para a mudanza, xa que se lle podería transportar facilmente nun caixón con buracos para respirar. A verdadeira razón pola que non se mudaban, era porque iso obrigaría a asumir plenamente o feito de que foran alcanzados por unha desgraza inaudita, sen precedentes no círculo dos seus parentes e coñecidos.

O infortunio cebábase neles: o pai tiña que ir buscar o almorzo do humilde empregado de Banco, a nai cosía roupas de estraños, suxeita aos caprichos dos clientes. A familia estaba a chegar ao límite das súas forzas. E Gregorio sentía renovarse a dor da ferida das súas costas cando a nai e a irmá, despois de deitar ao pai, volvían ao comedor e deixaban as súas respectivas tarefas para sentar moi
xuntas, case fazula con fazula. A nai sinalaba cara á habitación d Gregorio e dicía:

-Grete, pecha esa porta.

E Gregorio quedaba de novo sumido na escuridade, mentres na habitación contigua as dúas mulleres choraban en silencio ou quedaban mirando fixamente á mesa, cos ollos secos.

28 de agosto de 2015

A Quinta de Saler

Fragmento de A Quinta de Saler, obra de Antón Riveiro Coello, nado en Xinzo de Limia o 28 de agosto de 1964.

e7-e5 (Negras)
O primeiro que o viu foi un rapaz que deixou de xogar á billarda para atender ao home traxado que ía encol dun percherón branco de excelente alzada e finos remos. Campaba o home cun sombreiro de ala ancha e un bigote voluminoso que empataba coas patillas. Sen se deter preguntou pola casa de Sozinha e seguiu o seu camiño cunha afectación estranxeira. Traía tras del dous carros parapetados de fardeis tirados por dúas xugadas de bois enormes que guiaban dous criados.
...

27 de agosto de 2015

Aforismos de Leonardo

201.- Se a natureza fixo capaces de sufrir dor ás almas vexetativas dotadas de movemento (os animais), velando pola conservación dos instrumentos que o movemento podería deteriorar ou 
destruír, as almas vexetativas sen movemento (as plantas), que non están expostas a chocar contra obstáculos exteriores, non necesitan de tal defensa, e por esa razón pódeas romper sen ocasionarlles dor como aos animais. 

25 de agosto de 2015

CEA 25 ANOS

Deixeime lear e mira que me apetece pouco. Esta noite espérame a cea de 25 anos da miña promoción do instituto, ai que preguiza naiciña.
Teño pavor a non recoñecer a quen me diga "Hoooome, que taaaaal!" ou o que é peor, que non me recoñezan a min, hahahaha, vai ser iso... se é que deberiamos levar un carteliño co nome, modo Convención Demócrata.
Verei a xente que non vin en 25 anos e supoño que os trazos, no fundamental, non cambiarían, M. seguirá tendo eses olliños misteriosos que moveron montañas, O. seguirá co seu pelo de campión de surf, a T. xa non lle sentará tan ben o chandal de ximnasia... Eu para empezar fun esta mañá á barbaría a recortarme as canas e as greñas (parezco Dyango) e tratei de non comer tanto chocolate e parecer menos "fofi" e máis "san", hahaha, escondereime nas fotos, arriba ao fondo ou me irei ao baño.
Supoño que ao final o pasarei ben. O meu anxo simpático do ombreiro esquerdo vencerá ao meu demo asocial do ombreiro dereito e traereime algúns bos recordos, risas, datos, anécdotas e divorcios, e contarei da miña vida, de máis, seguro, como sempre que estou nun silencio de máis de dous segundos.
E soará Hombres G na fase musical, bailas Peggy Sue?, estou a ouvilo vir, ... e Duncan Dhu, e Heroes del Silencio...e amence axiña que... e seguirei sen entender por que ninguén pide nin pon "Slowly" de Aute, co que a min me gusta...

DGM

24 de agosto de 2015

Fragmento de A cidade dos Césares.

Un texto de Victor F. Freixanes, nado o 24 de agosto de 1951 en Pontevedra, xornalista, editor e escritor galego

   -¿Como era o dedo de Deus?
   -Coma unha luz.
   -¿Un facho? ¿Unha lanterna?
   -Coma unha luz. Moito máis grande, moito máis poderoso. Un ollo enorme chantado no medio do universo. Así era o dedo de Deus.
   -¿E el que sucedeu logo que os homes pasaron para o outro lado da porta?
   -Seguimos deste lado, que nunca máis puidemos dar co camiño de regreso.

23 de agosto de 2015

22 de agosto de 2015

Centenario de A metamorfose (XXII)

Co último resto de conciencia viu abrirse bruscamente a porta da súa habitación e á súa nai correndo en camisa -pois Grete espiuna para facela volver en si- diante da irmá, que gritaba; logo viu á nai lanzándose cara ao pai, perdendo no camiño una tras outra das súas desabrochadas, para por fin chegar aos tombos xunto ao seu marido e abrazarse a el...

E Gregorio, coa vista xa nublada, oíu para rematar como a súa nai, botando os brazos ao pescozo do pai, suplicáballe que non matase ao seu fillo.

Aquela grave ferida, que tardou máis dun mes en curar -ninguén se atreveu a quitarlle a mazá, que quedou, pois, incrustada na súa carne como testemuño ostensible do ocorrido-, pareceu recordar, ata ao pai, que Gregorio, pese ao seu aspecto repulsivo actual, era un membro da familia, a quen non se debía tratar como a un inimigo, senón, pola contra, coa máxima consideración, e que era un elemental deber de familia sobrepoñerse á repugnancia e resignarse.

Aínda cando por mor da súa ferida mermouse, seica para sempre, a súa capacidade de movemento; aínda cando precisaba agora, como un vello tullido, varios e interminables minutos para cruzar a súa habitación e non podía nin soñar en volver rubir polas paredes, Gregorio tivo, naquel empeoramiento do seu estado, unha compensación que lle pareceu suficiente: pola tarde, a porta do comedor, na que tiña postos fixos os ollos desde facía unha ou dúas horas antes, abríase, e el, botado no seu cuarto ás escuras, invisible para os demais, podía observar á súa familia en torno á mesa iluminada e oír as súas conversas coa aprobación xeral. Claro que ditas conversas non eran, nin moito menos, as animadas charlas doutros tempos, que Gregorio añoraba durante as súas viaxes nos cuartuchos da fondas, ao deixarse caer exhausto sobre as húmidas sabas dunha cama estraña. Agora, as veladas eran case sempre monótonas e tristes. Pouco despois de cear, o pai durmíase no seu sillón, e a nai e a irmá facíanse mutuos acenos de silencio. A nai, inclinada moi preto da luz, cosía lencería para unha tenda, e a irmá, que se colocara de dependenta, estudaba polas noites estenografía e francés, con miras a conseguir un posto mellor que o actual. De cando en vez, o pai espertaba e, coma se non se dese conta de durmir, dicíaa á nai: «¡Non fas máis que coser!» E volvía durmirse deseguido, mentres a nai e a irmá, rendidas de cansazo, cambiaban un sorriso.

O pai negábase obstinadamente a quitarse, nin sequera en casa, o seu uniforme de ordenanza. E mentres o batín, xa inútil, colgaba da percha, dormitaba totalmente uniformado, coma se quixese estar sempre preparado e esperase oír ata na casa a orde dalgúns dos seus xefes. Deste xeito o uniforme, que xa ao principio non era novo, foise axando rápidamente, malia os coidados da nai e a irmá. Gregorio a miúdo pasábase horas enteiras contemplando aquel traxe lustroso, cheo de manchas, pero cos botóns dourados sempre relucientes, dentro do cal o seu pai durmía incómodo pero tranquilo.

21 de agosto de 2015

Inicio de UN INESPERADO VISITANTE

UN INESPERADO VISITANTE
Angel Arango

Antes de saltar fixo un último sinal.
Descendeu a través do espazo facendo o corpo máis lixeiro que unha pluma, a mente baleira de pensamentos, o sangue detido, os nervios abertos dentro dos músculos como as costuras dun paracaídas.
Sen roupa nin equipos, porque a materia desas cousas non obedecía á súa vontade como a carne.
Espido.
Era fácil. Inhibíase da forza de gravidade e deixaba de ser o seu condutor. Apenas permitía que se fixese sentir o peso da pel, apertada en derredor como unha coraza para protexelo do frío. Ao chegar á superficie da auga, o corpo tomou en por si a posición vertical e orientouse a terra.
Estaba salvado.
A única ferida que se fixo ao desfacerse rapidamente da nave sangráballe, pero non ofrecía perigo, porque a el o sangue rexenerábaselle ao contacto do osíxeno e dentro das veas. Era extraordinariamente alto e fermoso, e os seus ollos dunha cor azul mariño fulguraban con brillo metálico, e eran penetrantes como os raios do sol do mediodía.
Aínda non tiña barba, porque facía poucos días que se afeitara.
- A miña nave caería no océano - pensou.
E botou a camiñar por aquel mundo descoñecido onde non tentara nunca vir e que por un accidente convertíase no seu destino.
Comezou a andar en dirección ás árbores que se estremecían baixo a brisa que sopraba procedente do mar próximo.
Pronto divisou a un grupo de nativos que se dirixía ao río e viu como vestían.
Oculto, logrou ouvir parte das conversacións e puxo a traballar a súa vontade para que o cerebro funcionase a toda capacidade e dese o significado das palabras. Seguiunos. Un a un foron meténdose nas augas e bañáronse con alegría.
- Debo achegarme.
Foi cara a onde estaban e entrou tamén na auga. Un que parecía dirixir o grupo aproximóuselle e fixo unha estraña reverencia. Él abriu os seus brazos, como era costume saudar no seu planeta.
...

20 de agosto de 2015

NENO PROBLEMA

de Arthur Porges, centenario hoxe do seu nacemento.
   
Arthur Porges foi un dos escasos autores estadounidenses que escribiu regularmente relatos de ciencia ficción, amenos e orixinais, durante a sdécada do cincuenta e principios do sesenta. Naceu en Chicago, o 20 de agosto 1915, e lembraba que o horror e a ciencia ficción fascináronlle a idade moi temperá. Exerceu como profesor universitario de matemáticas.
No campo da ciencia ficción presentouse en 1951, con The Rats (As ratas), no F and SF de decembro.
Durante a devandita década, escribiu numerosos relatos, adquirindo maior fama nos xéneros de horror e misterio que no da ciencia ficción, a pesar dun fluxo constante de narracións como The Fly (A mosca) (1952), The Ruum (1953) e The Rescuer (O rescatador) (1962). As súas obras viraban ao redor dunha sinxela idea argumental, pero estaban presentadas cun habilidoso toque de orixinalidade, que as convertía en memorables.


Se é posible aliviar a dor absorbéndose no traballo mental, o matemático cóntase entre os homes máis afortunados. Máis aló das ben cultivadas chairas da análise básica, álzanse por todas partes os picos non escalados dos grandes problemas, algúns deles acometidos durante xeracións, sempre sen éxito. E rodeando estes picos, ou estendéndose cara ao horizonte, fóra do alcance da vista, imperios inexplorados agardan aos seus inevitables conquistadores.
O profesor Kadar era como o home que entrevé o paraíso, sentíndose incapaz de atopar un carreiro a través do intransitable terreo que se interpón entre ambos. Ensaiara pacientemente centenares de rutas, todas prometedoras, para toparse no último momento co mesmo abismo profundo, o sinal de «estrada cortada».
      
Acababa de chegar a un novo punto morto. Deixou caer o bolígrafo, suspirou e afundiu a cabeza entre as mans. Entón, ouviuse un son débil, de succión. O profesor alzou os ollos. Esquecera por un instante, unha virtude da espiñenta análise que ocupaba unha chea de copias amarelas.

Canto tempo levaba alí o neno? Ía e viña de modo tan silencioso aqueles días... Empolicado no alto taburete cromado, un asento incongruente para un neno de tres anos, permanecía sentado igual que un Buda fronte ao seu pai. E sempre coa mesma mirada de introversión. A súa face enxoita, que conservaba a expresión típica do recentemente nado, adquirida na matriz, acabara por parecerlle oriental a Kadar. Non, non se trataba dun idiota mongoloide, aseguroulle o psicólogo clínico. Simplemente, dun neno atrasado.
      
Os ollos do profesor, afundidos e melancólicos, atopáronse cos de Paul, que tiñan, pensou Kadar, un rumbo inequívoco. Sentiu consciente, con maior forza que nunca, da dozura e placidez do seu fillo. Resultaba curioso que esas calidades fosen tan características do neno mentalmente atrasado. Coma se a natureza desexase compensar aos defraudados pais. Claro que tal compensación parecía moi insuficiente. E neste caso, cando lembraba que Eleanor falecera ao dar a luz a este pequeno vexetal -e como podía esquecelo, nin por un momento, nin sequera cando o camiño do paraíso abríase ante el?-, non representaba alivio algún.

...

18 de agosto de 2015

TIBIOS E TROIANOS

Volvérono a facer. É cíclico. O meu ben querido amigo na distancia di que me le aquí,  e que si, que guaI, pero que lle parezo demasiado tibio, que el me coñece e segue esperando que saque os meus extremos a pasear, a miña sorna desorellada, o meu aguillón, a miña escuridade. Que me deixe de dar cera, de querer agradar, de facelo bonito.
Nas discusións de índole laboral ou persoal pásame o mesmo, sempre empezo e acabo en posturas intermedias, en rol de mediador, en príncipe da empatía. Se un xefe de obra é unha rata son o primeiro en entender os seus motivos ou a súa ineptitude, e se ten que corrixir 100 consíntolle que corrixa 70. Encontro nos puntos intermedios unha especie de xustiza, de mal menor consensuado (tiñan que tratarme de pequeno o da miña intelixencia empática). O paradoxo é que sería un mal xuíz e un bo ministro, da igrexa, un mal cirurxián e a mellor das enfermeiras.
Logo imaxínome un mundo cheo de Tibios, como eu, e abúrrome só de pensalo. Imaxino entón un mundo cheo de Troianos e asústome só de pensalo. Así que son xa 43 anos habitando este bucle entre o ser, o querer ser e o deber ser, pondo en solfa a miña autenticidade en favor de harmonías e sustentabilidades, de garantías habitacionais non sempre demandadas.
Toda unha vida, ou media, en órbita exacta, en equilibrio zen para min mesmo e para os demais, esperando secretamente que contra min choquen ao azar asteroides que me saquen da órbita, que interroguen a miña matemática e o meu silicio, cometas que abran cráteres na miña superficie e deixen fluír a materia espesa e vermella do meu núcleo.
Talvez somos necesariamente así, os mornos, e a nosa temperatura temperada sexa a media exacta entre unha cortiza fría e un corazón en chamas.
Volveume a quedar bonito. Non se se valerache así, o meu ben querido amigo.

DGM

17 de agosto de 2015

Aristóteles

Se tanto me encomian, será por encomiarse a eles mesmos, pois ao encomiarme dan a entender que me comprenden.

Aristóteles

15 de agosto de 2015

Centenario de A metamorfose (XXI)

-Ah! -exclamou cun ton á vez furioso e ameazador. Gregorio apartou a cabeza da porta e dirixiuna cara ao seu pai. Nos últimos tempos ocupado por completo en perfeccionar a súa técnica de rubir polas paredes, deixara de preocuparse como antes do que sucedía na casa; por tanto, debía imaxinar que ía atopar as cousas moi cambiadas.

Con todo, era aquel realmente o seu pai? Era o mesmo home que, antes, cando Gregorio ía saír en viaxe de negocios, permanecía fatigado na cama? Era o mesmo home que, ao regresar á casa, atopábase en batín, afundido na súa butaca, e que, sen forzas para levantarse, limitábase a levantar os brazos en sinal de alegría?  Era o mesmo home que, nos raros paseos en común, algúns domingos ou outros días festivos, entre Gregorio e a nai, cuxo paso lento se volvía aínda máis pausado, avanzaba
envolvido no seu vello gabán, apoiándose coidadosamente no bastón, e que adoitaba pararse cada vez que quería dicir algo, obrigando aos demais a deterse ao seu ao redor?

Agora, con todo, aparecía firme e ergueito, cun severo uniforme azul con botóns dourados, como o que adoitan levar as ordenanzas dos Bancos. Do ríxido pescozo alto sobresaía a papada; baixo as poboadas cellas, os ollos negros destellaban cunha mirada vivaz e alerta, e o cabelo branco, até entón sempre en desorde, estaba relucente e peiteado cunha raia impecable.

Tirou sobre o sofá a gorra, que levaba unha insignia dourada -probablemente a dalgún Banco- e, dando un rodeo, foi cara a Gregorio con expresión hostil, coas mans nos petos do pantalón e os longos faldóns do seu uniforme de levita recolleitos cara atrás. O pai non sabía o que ía facer; ao camiñar levantaba os pés a unha altura desusada, e Gregorio quedou asombrado do enorme tamaño das súas solas. Con todo, non se revolveu, pois xa sabía, desde o primeiro día da súa vida, que cabía esperar do seu pai o máximo rigor con respecto a el. Botou a correr diante do seu pai, deténdose
cando este facíao e correndo de novo en canto víalle facer un movemento.

Deron varias veces a volta á habitación, sen que pasase nada e sen que isto, debido ás dilatadas pausas, tivese sequera o aspecto dunha persecución. Gregorio optou por permanecer no chan: temía que o seu pai interpretase a súa fuxida polas paredes ou polo teito como un xesto malévolo.

Gregorio non tardou en comprender que aquela situación non podía prolongarse pois mentres o seu pai daba un paso el tiña que levar a cabo unha infinidade de movementos, e xa empezaba a xadear. Aínda que o certo era que tampouco no seu estado anterior podía confiar moito nos seus pulmóns.

Estremeceuse, tentando facer provisión de enerxías para emprender novamente a fuxida. Apenas se podía ter os ollos abertos; estaba tan aparvado que non pensaba máis que en seguir correndo, esquecendo a posibilidade de rubir polas paredes; aínda que o certo era que estaban ateigadas de mobles tallados de perigosos ángulos e picos. De súpeto, algo diestramente lanzado caeu ao seu lado e rodou ante el; era unha mazá, á que inmediatamente seguiu outra. Gregorio, atemorizado, non se moveu; era inútil que seguise correndo, posto que o seu pai estaba a bombardearlle. Encheuse os
petos coas mazás do fruteiro que estaba sobre o aparador, e lanzáballas unha tras outra, aínda que sen acertarlle polo momento.

As vermellas mazás rodaban polo chan como electrizadas, tropezando unhas con outras. Unha delas, lanzada con maior precisión, rozou as costas de Gregorio, pero non lle fixo dano. En cambio, a seguinte deulle de cheo. Gregorio tentou correr, coma se puidese liberarse da insoportable dor cambiando de sitio; pero era coma se craváronlle onde estaba, e quedou alí indefenso, sen noción de canto sucedía ao seu redor.

14 de agosto de 2015

Inicio de O LADO HUMANO DO MONSTRO DA CIDADE

O LADO HUMANO DO MONSTRO DA CIDADE
Edward Bryant

Do outro lado da rúa, en Tompkins Square, os animais estaban a esnaquizarse uns a outros.
No departamento o ventilador volveuse a queimar.
-Mañá arránxoo ?-dixo David con impaciencia. Tiña a pel erizada-. Agora vai demasiada calor.
-Ven á cama -dixo Terri.
Pateou o inútil ventilador co canto do pé.
-Nacín en Filadelfia -mascullou-. Crecín en Passaic. Morrerei en New York. Que epitafio de porcallada!
-Ven á cama.
Xacían espidos sobre o colchón de dúas prazas e prestaban atención a calquera ruído que puidese delatar a presenza de merodeadores na escaleira de incendios, no teito, nos corredores. De súpeto durmíanse. Ela soñaba que facía o amor e todo era rosas, e viño xeado e as cataratas que sempre desexara coñecer. O espertar chegaba primeiro con rádio-reloxo de alguén que vivía tres pisos máis abaixo; A WABC retumbaba sobre as paredes de ladrillo. Despois escoitaban o tañido das campás da igrexa ortodoxa rusa que estaba na outra cuadra.
-Teño tanto soño -rumoreaba ela, e os seus trazos eran suaves e delicados baixo a luz grisácea.
Facían o amor. Cando ela alcanzaba o orgasmo, era un nadir de sensacións.

O almorzo tamén era frugal. Comían os ovos en po en silencio e bebían o café instantáneo en canto arrefriábase.
David non parecía predisposto á charla esa mañá. Terri ocupábase de que a súa cunca estivese chea e víao cravar a mirada no prato de plástico raxado. Parecía moito máis alto entón, pensou. Atopárao unha mañá chuviosa do ano anterior durmindo baixo a ferruxada escultura cúbica da praza Cooper. E un reproche silencioso: non censures.
-E agora que fixen de malo? -preguntou David.
Terri finxiu estar ocupada coas súas uñas rotas.
-Nada por que?
-Esta mañá non me dirixes a palabra.
...

13 de agosto de 2015

Aforismos de Leonardo

200.- Nas cousas mortas subsiste vida insensible; elas recobran vida sensible e intelectual cando son absorbidas polo estómago dos seres viventes. 

11 de agosto de 2015

Fragmento de O misterio dos fillos de Lúa

Texto de Fina Casalderrey Fraga, nada en Xeve (Pontevedra) o 11 de agosto de 1951, escritora galega.

Unha vez papá foi pecha-lo portal do baixo, e Lúa non estaba. Chamouna pero non veu.
—A gata non aparece, así que xa pode durmir fóra, tamén esperta un pouco —dixo papá ó subir.
—Non te aqueloutres que mañá á mañá xa está á porta a pedir de comer coma un cravo —contestou mamá.
Non sei por qué sempre ten que dicir algunha parvada. Eu aínda nunca mirei un cravo pedir comida á porta dunha casa.
Pola mañá erguinme, e antes de almorzar fun mirar se Lúa xa viñera, pero nada. ¡Tres días estivo sen aparecer!
Tívenllo que dicir a Branca. A gata tamén é dela porque fixeramos aquel xuramento.
Axudoume a buscala por tódolos recunchos. Non estaba no galiñeiro.
...

10 de agosto de 2015

8 de agosto de 2015

Centenario de A metamorfose (XX)

Era a primeira vez que lle falaba directamente despois da metamorfose. Grete foi á habitación contigua, en busca de algo que dar á nai para reanimala.

Gregorio quixere axudala -para salvar o cadro había tempo-, pero estaba pegado ao cristal, e tivo que desprenderse del dun brusco tirón. Logo correu á habitación contigua, coma se aínda puidese, igual que antes, dar algún consello á súa irmá. Pero tivo que contentarse con permanecer quieto detrás dela.

Grete estaba rebuscando entre diversos frascos; ao volverse, asustouse, deixou caer ao chan a botelliña, que rompeu, e un fragmento feriu a Gregorio na cara, salpicándolla dun líquido corrosivo. Grete, sen deterse, colleu tantos frascos como puido e entrou no cuarto de Gregorio, pechando tras de si a porta co pé. Gregorio atopouse, pois, completamente separado da nai, a cal, por culpa súa, achábase talvez en perigo de morte. Non podía entrar sen botar de alí á súa irmá, cuxa presencia xunto á nai era necesaria; por tanto, non tiña máis remedio que esperar.

Alterado polo remorso e a inquietude, comezou a rubir polas paredes, os mobles e o teito ata que sentiu mareado e deixouse caer con desesperación encima da mesa.

Pasou un intre. Gregorio xacía extenuado; na casa reinaba o silencio, o cal era talvez bo sinal. Chamaron. A criada estaba, como sempre, na cociña, e Grete tivo que saír a abrir. Era o pai.

-Que pasou?

Estas foron as súas primeiras palabras. A expresión de Grete revelárallo todo. Grete ocultou a súa cara no peito do pai, e dixo ahogadamente:

- Nai perdeu o senso, pero xa está mellor. Gregorio escapouse.

-Sabíao -dixo o pai-. Advertínvolo; pero vós, as mulleres, nunca facedes caso.

Gregorio comprendeu que o pai malinterpretara o comentario de Grete e seguramente cría que fixera algo malo. Por tanto, debía tranquilizar ao seu pai, pois non tiña tempo nin forma de aclararlle o ocorrido. Lanzouse cara á porta da súa habitación, esmagándose contra ela, para que o seu pai, en canto entrase, comprendese que tiña intención de regresar inmediatamente ao seu cuarto, e non facía falta empuxalo cara a dentro, senón que bastaba con abrirlle a porta para que entrase no acto.

Pero o pai non estaba en condicións de captar estas sutilezas.

7 de agosto de 2015

Fragmento de Arraianos, de Xosé Luis Méndez Ferrin.

Texto de Xosé Luís Méndez Ferrín, nado en Ourense o 7 de agosto de 1938.


«O Tenente ergueuse coma un resorte e chocou os talóns.

—Descanse, fillo -dixo unha voz apagada desde o recanto en sombra da Oficina do Corpo de Garda.

—Sen novidade na Garda, meu Coronel.

Eixiña se fixo visíbel para o Tenente a figura do Coronel Junquera. Coma sempre, a vista do Tenente dirixiuse ás perniñas curtas e trencas do seu superior, que tanto o divertían interiormente, e considerou o pantalón frouxo que el gastaba como hábito de ocultación do seu defecto.

...

6 de agosto de 2015

Fragmento de Criminal

Texto de Xurxo Borrazás Fariña, nado en Carballo o 6 de agosto do 1963, escritor galego.

No porto da Coruña aboian os barcos do Gran Sol. Os mariñeiros lanzan desde a cuberta caixas de plástico branco e de cores, que outros en terra recollen e amorean con destreza. Nas adegas amoréanse os bidóns de metal, as grosas cordas enroladas e esgazadas. Os faroliños dos mastros abanean na escuridade, nas súas gaiolas de arame. Aquí e aló roxen os motores de gasóleo, fan estrondo as marteladas no ferro e brillan as faíscas da soldadura. A xente agrúpase e fala en linguas diversas: mariñeiros con gabardinas amarelas ou verde escuro; mariñeiros negros, loiros, orientais..., con botas de goma e xerseis abrigados. E coma el sen afeitar e cos cabelos revoltos.
   —¿Este barco vai ao estranxeiro? —di Chucho, dirixíndose a un dos grupos.
   Eles miran para el. O soldador sobe a máscara cunha man, sen pousar o aparello.
   
...

4 de agosto de 2015

XÉNESE DO AUTÓNOMO

XÉNESE DO AUTÓNOMO

E dixo colérico Jehová Deus ante o home e a muller autónomos e arquitectos:

1. Traballaredes a terra, as parcelas, os cementos, e os despachos e daredes pracer ao burócrata.
2. Traballaredes de sol a sol até conseguir o pan, e non falaredes na noite senón é disto.
3. Cobraredes con dor e tarde.
4. Santificaredes os impostos, as cotas e as primas de seguros.
5. Os vosos deudos crecerán e coñeceredes ao inglés, para o que traballaredes sen descanso.
6. Á muller díxolle: multiplicarei as túas chamadas de teléfono e minimizarei as túas idas a Zara.
7. E ao home díxolle: contemplarás o teu PC para sempre e envolverás o teu sedentarismo en tecido adiposo, e che encorvarás ante o teu único señor: a dobre pantalla.
8. As vosas fillas sufrirán a dor dos seus pais e visitarán as obras menores e as maiores, e nelas e sobre elas farán augas tamén menores e maiores.
9. E chamou ao home Diego e á muller Nela...
10. ...e xa postos consultoulles sobre un problema de lindes entre ceo e terra.

DGM

3 de agosto de 2015

Aristóteles

Por iso as artes matemáticas naceron en Exipto, pois alí gozaba de lecer a clase sacerdotal.

Aristóteles

1 de agosto de 2015

Centenario de A metamorfose (XIX)

Estaban a baleirar o seu cuarto, quitándolle canto amaba: levaron o baúl no que gardaba a serra e as demais ferramentas, e agora estaban a mover o escritorio, sólidamente asentado no chan, no cal, cando estudaba a carreira de comercio e mesmo cando ía á escola, fixera os seus exercicios. Non tiña un minuto que perder para neutralizar as boas intencións da súa nai e a súa irmá, cuxa existencia, polo demais, case esquecera, pois, rendidas de cansazo, traballaban en silencio e só se ouvía o rumor dos seus pasos pousados.

Mentres as dúas mulleres, na habitación contigua, descansaban un momento no escritorio para tomar alento, Gregorio saíu de súpeto do seu agocho, cambiando de traxectoria até catro veces: non sabía por onde empezar. Nisto, chamoulle a atención, na parede xa espida, o retrato da muller envolta en peles. Rubiu precipitadamente até alí e agarrouse ao cristal, cuxo frío contacto acougou o ardor do seu ventre. Polo menos esta estampa, que o seu corpo cubría agora por completo, non lla quitarían. Volveu a cabeza cara á porta do comedor, para ver ás mulleres cando entrasen.

Estas case non se concederon descanso, pois enseguida estiveron alí de novo; Grete rodeaba á nai co brazo, case sosténdoa.

-Que nos levamos agora? -preguntou Grete mirando ao seu ao redor.

Nisto, a súa mirada cruzouse coa de Gregorio, pegado á parede. Grete logrou dominarse unicamente por mor da presenza da nai; inclinouse cara a esta, para impedir que vise a Gregorio, e, aparvada e temblorosa, dixo:

-Ven, imos un momento ao comedor.

Para Gregorio, as intencións de Grete estaban claras: quería pór a salvo á nai, e despois botarlle da parede. Que o tentase se se atrevía! El continuaba agarrado á súa estampa, e non cedería. Prefería saltarlle a Grete á cara.

Pero as palabras de Grete só lograran inquietar á nai. Esta botouse ao carón, viu aquela enorme mancha escura sobre a empapelada parede e, antes de poder darse sequera conta de que aquilo era Gregorio, gritou con voz aguda:

-Meu deus! Meu Deus!

Esborrallouse sobre o sofá, cos brazos estendidos, coma se as súas forzas abandonásena, quedando alí sen movemento.  E perdeu a consciencia.

-Gregorio -exclamou a irmá co puño no alto e a mirada de reprobación.