Centenario de A metamorfose (XXV)

Gregorio case non comía. Ao pasar xunto aos alimentos que lle puñan, tomaba algún bocado, gardábao na boca durante horas, e case sempre acababa cuspíndoo. Ao principio, pensou que a súa desgana era efecto da melancolía en que lle sumía o estado da súa habitación; pero afíxose moi pronto ao aspecto desta. Adoptaran o costume de meter alí as cousas que estorbaban noutra parte, que por certo eran moitas, pois un dos cuartos da casa fora alugado a tres hóspedes. Eran tres señores moi formais -os tres levaban barba, segundo comprobou Gregorio unha vez pola rendija da porta- e coidaban de que reinase a orde máis escrupulosa non só na súa habitación, senón en toda a casa, e moi especialmente na cociña. Non soportaban os trastes inútiles, e moito menos a sucidade.

Ademais, trouxeran consigo a maior parte do seu mobiliario, o cal facía innecesario algúns mobles imposibles de vender, pero que a familia tampouco quería tirar. E todas esas cousas houberon parar no cuarto de Gregorio, xunto co recolledor da cinza e o cubo do lixo. O que de momento non había de ser utilizado, a asistenta tirábao rapidamente ao cuarto de Gregorio, quen, por fortuna, a maioría das veces, só vía o obxecto en cuestión e a man que o suxeitaba. Quizá tivese intención a asistenta de volver en busca daquelas cousas cando tivese tempo, ou pensase tiralas todas dunha vez; pero o feito é que permanecían alí onde foran deixadas, a menos que Gregorio revolvésese contra algún traste e desprazáseo, impulsado a iso porque o obxecto en cuestión non lle deixaba xa sitio libre para arrastrarse ou por pura rabia, aínda que despois de tales traslados quedaba horriblemente triste e fatigado, sen ganas de moverse durante horas enteiras.

Ás veces os hóspedes ceaban en casa, no comedor, co cal a porta que daba á habitación de Gregorio permanecía pechada tamén algunhas noites; pero a Gregorio isto importáballe xa moi pouco, pois mesmo algunhas noites en que a porta estaba aberta, non aproveitara a ocasión, senón que se retiraba, sen que a familia advertíseo, ao recuncho máis escuro do seu cuarto.

Un día a serventa deixou algo entornada a porta que daba ao comedor, e así seguiu cando os hóspedes entraron pola noite e acenderon a luz. sentaron á mesa, nos sitios outrora ocupados polo pai, a nai e Gregorio, desdobraron as servilletas e empuñaron os cubertos. Acto seguido chegou a nai cunha fonte de carne, seguida da irmá, que levaba outra fonte chea de patacas.

Os hóspedes inclináronse sobre as fontes de fumarenta comida, coma se quixesen probala antes de servirse, e, en efecto, o que se achaba sentado no medio e parecía levar a voz cantante, cortou un pedazo de carne na fonte mesma, sen dúbida para comprobar que estaba suficientemente tenra e que non era necesario devolvela á cociña. Mostrou a súa aprobación, e a nai e a irmá, que observaran expectantes a operación, respiraron aliviadas e sorriron.

A familia comía na cociña. O pai, antes de dirixirse cara a esta, entrou no comedor, fixo unha reverencia e, coa gorra na man, achegouse á mesa. Os hóspedes musitaron algo. Despois, xa sós, comeron case en silencio.

A Gregorio resultáballe estraño ouvir, entre os diversos ruídos da comida, o dos dentes ao masticar, coma se quixesen demostrarlle que para comer necesítanse dentes, e que a máis fermosa mandíbula de nada serve sen eles. «Que fame teño -pensou Gregorio, preocupado-. Pero non son estas as cousas que me apetecen... Como comen estes hóspedes! E eu, mentres, morréndome de fame!»