Que cousas, naiciña, pero se este home non fai outra cousa que falar de si mesmo. Que se regatea, que se é un león coas mulleres, que se conduce a toda velocidade, que se vai e vén cun novelista que vai escribir a novela da súa vida. Carallo co campión. O mellor en todo, seica. En falar, desde logo, o primeiro. Veña a contarme cousas que eu non lle preguntara. E eu a calar e a escoitar, que para iso pagan. E o que paga, xa se sabe, manda. Do outro, pouco, ou case nada. O polvo do soldado, que din, e listo. Pero antes e despois, a falar. E eu ao meu, escoitar. Vaia, ho, se o homiño debeu pensar que eu era un crego ou cousa así. ¿Homiño? Non, homazo desde os pés á cabeza que tena máis que regular. Será de tanto cismar. Será. Porque este non é un home como os que atopo aquí a cotío. Mira que ter un novelista canda el para que lle escriba o libro da súa vida. ¿E cobrará o novelista? ¿Ou irá pola vida co meu cliente pola cara? Claro que, logo, cando se publique o libro encherá o peto. Digo eu. Porque, se non, vaia oficio. Máis tirado có meu, que xa é dicir. Porque eu, polo menos, cobro por non falar e escoitar.
...
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.