22 de setembro de 2015

Inicio de O XARDÍN DO TEMPO

O XARDÍN DO TEMPO
J. G. BALLARD

Á tardiña, cando a gran sombra da vila alcanzaba a terraza, o conde Axel abandonou a súa biblioteca e baixou os anchos chanzos de estilo rococó que conducían cara ás flores do tempo. Unha figura alta e imperioso cunha chaqueta de veludo negro; un alfinete de gravata de ouro brillaba baixo a súa barba ao Jorge V. Nunha das súas enluvadas mans mecía lixeiramente un bastón. Comezou a inspeccionar as exquisitas flores de cristal, sen emoción, mentres escoitaba os sons do clavicordio da súa esposa, que estaba a tocar un roldo de Mozart na sala de música. Os ecos da melodía vibraban a través dos translúcidos pétalos.
O xardín da vila estendíase uns douscentos metros baixo a terraza, chegando até un lago en miniatura cruzado por unha ponte branca que conducía a un miúdo pavillón na beira oposta. Axel nunca se aventuraba máis aló do lago. A maior parte das flores do tempo crecían nun pequeno arriate xustamente baixo a terraza, amparadas polo alto muro que circundaba a leira.
Desde a terraza, o conde podía ver por encima do muro a chaira que había máis aló; unha era de extensión de terreo aberto que avanzaba en ondulacións até o horizonte, onde ascendía suavemente antes de perderse de vista. A chaira rodeaba a casa por todas partes, e a o seu monótono baleiro acentuaba a soidade e a suave magnificencia da vila. Aquí, no xardín, o aire parecía máis brillante e o sol máis cálido, mentres que na chaira estaba sempre pálido e remoto.
Como de costume, antes de empezar o seu usual paseo vespertino, o conde Axel mirou ao longo da chaira até a última elevación, onde o horizonte estaba iluminado como un escenario polos raios do sol vespertino. Cando as delicadas e armoniosas notas de Mozart chegaban a el procedentes das graciosas mans da súa esposa, viu que as primeiras filas dun enorme exército movíanse lentamente no horizonte. A primeira vista pareceulle que avanzaban ordenadamente, pero nunha inspección máis detallada puido comprobar que o exército estaba formado por un vasto e confuso tropel de xente homes e mulleres mesturados cuns cuantos soldados de raídos uniformes, e todos eles avanzando como unha marea humana. Algúns o facían dificultosamente, baixo pasadas cargas suspendidas de bastos xugos que rodeaban os seus pescozos; outros loitaban con bastas carretas de madeira, axudando coas súas mans o virar das rodas. Só uns cuantos camiñaban libres, pero todos avanzaban ao mesmo paso, recortándose as súas figuras á luz do huidizo sol.
A multitude estaba case demasiado lonxe para ser visible; con todo, Axel seguiu observando, con expresión fría e vixiante, ata que se fixo claramente perceptible a vangarda dun inmenso populacho. Por último, cando a luz do día comezou a desvanecerse, a multitude alcanzou a crista da primeira ondulación baixo o horizonte; entón, Axel abandonou a terraza e descendeu a pasear entre as flores do tempo.
...

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.