Gregorio non quería asustar a ninguén, e moito menos á súa irmá. O único que fixera era empezar a dar a volta para volver á súa habitación, e isto era o que impresionara aos demais, pois, por mor do seu deplorable estado, para realizar aquel difícil movemento tiña que axudarse coa cabeza, apoiándoa no chan. Detívose e mirou ao seu redor. Ao parecer, a súa familia captara a súa boa intención; só fora un susto momentáneo.
Agora todos lle miraban tristes e pensativos. A nai estaba na súa cadeira de brazos, coas pernas moi xuntas estendidas ante si e os ollos entrecerrados de cansazo. A irmá estaba sentada xunto ao pai e rodeaba co seu brazo o pescozo deste.
«Talvez xa poida moverme», pensou Gregorio, iniciando de novo os seus penosos esforzos. Non podía conter os seus resoplidos, e de cando en vez tiña que parase a descansar. Pero ninguén lle metía présa; deixábanlle actuar tranquilamente. Cando deu a volta, iniciou o regreso en liña recta. Asombroulle a gran distancia que lle separaba da súa habitación; non lograba comprender como, dada a súa debilidade, puidera, momentos antes, percorrer ese mesmo treito sen notalo. Coa única preocupación de arrastrarse o máis rapidamente posible, apenas se decatou de que ninguén lle azuzaba con palabras ou berros.
Ao chegar á porta, volveu a cabeza, aínda que só a medias, pois sentía certa rixidez no pescozo, e viu que nada cambiara. Unicamente a súa irmá púxose en pé.
A súa última mirada fora para a súa nai, que se quedou durmida.
Apenas dentro da súa habitación, ouviu pecharse rapidamente a porta e botar a chave. O brusco ruído asustoulle de tal modo que se lle dobraron as patas. A irmá era quen tan prontamente actuara. Permanecera en pé esperando o momento de correr a encerralo. Gregorio non a ouvira achegarse.
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.