Centenario de A metamorfose (XXVIII)

-Hai que desfacerse del -repetiu, por último, a irmá ao pai, pois a nai, coa súa tose, non podía ouvir nada?. Isto acabará matándonos aos dous. - Cando hai que traballar como nós traballamos, non se pode soportar, encima, unha tortura como esta. Eu tampouco podo máis.

E púxose a chorar de tal forma que as súas bágoas caeron sobre o rostro da nai, limpoullas mecanicamente coa man.

-Filla miña -dixo o pai con compaixón e sorprendente lucidez-. Que podemos facer?

A irmá encolleuse de ombreiros, expresando así a perplexidade que se apoderou dela mentres choraba, en contraste coa súa anterior determinación.

-Se polo menos comprendésenos -dixo o pai en ton medio interrogativo.

Pero a irmá, sen cesar de chorar, axitou enerxicamente a man, indicando con iso que non había nin que pensar en tal posibilidade.

-Se polo menos comprendésenos -insistiu o pai, pechando os ollos, como para dar a entender que el tamén estaba convencido de que era imposible-, talvez puidésemos chegar a un acordo con el. Pero nestas condicións...

-Ten que irse -dixo a irmá-. Non hai máis remedio, pai. Basta que procures refugar a idea de que se trata de Gregorio. O crelo durante tanto tempo é, en realidade, a causa da nosa desgraza. Como pode ser Gregorio? Se o fose, hai xa tempo que comprendetía que uns seres humanos non poden vivir con semellante bicho. E se habería ir pola súa propia iniciativa. Perderiamos ao irmán, pero poderiamos seguir vivindo,,. e o seu recordo perduraría para sempre entre nós. Mentres que así, este animal acósanos, bota aos hóspedes e é evidente que quere apoderarse de toda a casa e deixarnos na rúa. Mira, pai -gritou de súpeto-, xa empeza outra vez!