«E agora?», preguntouse Gregorio mirando ao seu ao redor na escuridade.
Pronto comprendeu que non podía moverse absoluto. Isto non lle asombrou: ao contrario, non lle parecía natural poder avanzar, como fixera até entón, con aquelas patiñas tan febles. Polo demais, sentía relativamente a gusto. Aínda que lle doía todo o corpo, parecíalle que a dor se ía atenuando aos poucos, e pensaba que, por último, cesaría. Apenas se notaba xa a mazá podrecida que tiña nas costas e a infección blanqueada polo po. Pensaba con emoción e agarimo nos seus. Estaba, se cabe, aínda máis convencido que a súa irmá de que tiña que desaparecer.
Permaneceu nun estado de apracible meditación e insensibilidade ata que o reloxo da igrexa deu as tres da madrugada. Aínda puido albiscar a alba que despuntaba tras os cristais. Logo, a pesar seu, deixou caer a cabeza e do seu fuciño xurdiu debilmente o seu último suspiro.
Á mañá seguinte, cando entrou a asistenta -daba tales portadas que en canto chegaba era imposible seguir durmindo, a pesar do moito que se lle rogara que non fixese tanto ruído- para facer a súa breve visita de costume a Gregorio, non achou nel, ao principio, nada de particular. Supuxo que permanecía así, inmóbil, con toda intención, para facerse o indiferente, pois lle consideraba plenamente dotado de raciocinio. Casualmente levaba na man o deshollinador, e fíxolle cóxegas desde a porta.
Ao ver que seguía sen moverse, irritouse e empezou a hostigalo, e só despois de que lle empuxou sen atopar ningunha resistencia deuse conta do sucedido, abriu desmesuradamente os ollos e deixou escapar un asubío de sorpresa. Acto seguido, abriu bruscamente a porta do dormitorio dos pais e gritou na escuridade:
-Estirou a pata!
O señor e a señora Samsa incorporáronse na cama. Custoulles bastante sobreporse ao susto, e tardaron en comprender o que lles anunciaba a asistenta. Pero en canto fixéronse cargo da situación, baixaron da cama, cada un polo seu lado e coa maior rapidez posible. O señor Samsa botouse a colcha polos ombreiros; a señora Samsa só levaba o camisón, e así entraron na habitación de Gregorio.
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.