MOSQUITO IMPACIENTE

Amigo mosquito, non entendo a túa impaciencia. Levas todo o día esperando, acazapado, a que cheguen os humanos ao dormitorio e déitense para comezar o teu festín de picotazos e libacións hemípteras, pero non te aguantas, será a fame.
Apenas apago a luz da mesiña comezas a revolotear sobre a miña cabeza co teu zumbido inconfundible e enervante. Posme alerta, salto da cama, escruto os teitos, os estores, as cornixas, ata que douche caza con zapatilla se véxoche ou co espray antibichos se che escondiches ben.
Entendo entón por que a xente fala do teu famoso "cerebro de mosquito". Bastase con que esperases dous ou tres minutos, unha vida, para porche vermello á miña costa e logo cambiar de casa á mañá seguinte cando os humanos ventilamos os cuartos. Agora só quédache a vinganza secular dos teus fillos sobre a pel fresca das miñas, ou unha leve mancha marrón no teito, xunto á lámpada, en memoria da túa impaciencia.

DGM