29 de febreiro de 2016

Inicio de PARA ESA CARTA QUE GLOSABA A LUIS DE CAMÓES, de Vicente Araguas

Eu tampouco sabería dicer
o porqué as cousas pasan
pois a vida, tal vez,
é un coche de ocasión
mal pintado e con sonido de lata.

...

28 de febreiro de 2016

Fragmento de Erros e Tánatos, de Gonzalo Navaza

Fragmento de Erros e Tánatos, de Gonzalo Navaza, nado en Lalín o 28 de febreiro de 1957.

VIVA A REVOLUCIÓN

Coñecín a Pedro Valeixe, alias Comanche, un sábado do verán do 74 en París, diante dos taboleiros de ofertas de traballo da Misión Española. Levaba a súa guitarra ás costas, pendurada cabeza abaixo, ó xeito dos correcamiños, e vestía unha camiseta portuguesa do 25 de abril coa efixie do Zeca Afonso. Eu tiña outra parecida, cun fusil e un caravel, e lamentei non levala posta aquel día. Os dous buscabámo-lo mesmo tipo de choio: coidar nenos, unhas horas na limpeza ou unha portería nalgún barrio céntrico. Cando me preguntou que estudiaba, expliqueille que acababa de remata-lo COU e que aquel ano empezaba Xeografía e Historia. El díxome que tamén estaba en Santiago. Ia para cuarto de Económicas, nada menos. Logo propúxome tomarmos unhas cañas nun tabac.
...

27 de febreiro de 2016

Inicio de UN FENOMENO INEXPLICABLE

LEOPOLDO LUGONES - UN FENOMENO INEXPLICABLE

Hai disto once anos. Viaxaba pola rexión agrícola que se dividen as provincias de Córdoba e de Santa Fe, provisto das recomendacións indispensables para escapar ás horribles pousadas daquelas colonias en formación.
O meu estómago, derrotado polos invariables salpicóns con hinoxo e as fatais noces da sobremesa, esixía fundamentais refaccións. A miña última peregrinación debía efectuarse baixo os peores auspicios. Ninguén sabía indicarme un albergue na poboación cara a onde ía dirixirme. Con todo, as
circunstancias apremaban, cando o xuíz de paz que me profesaba certa simpatía veu no meu auxilio.
-Coñezo alá, díxome, un señor inglés viúvo e só. Posúe unha casa, o mellor da colonia, e varios terreos de non escaso valor. Algúns servizos que o meu cargo me puxo en situación de prestarlle, serán bo pretexto para a recomendación que vostede desexa, e que se é eficaz proporcionaralle excelente hospedaxe. Digo se é eficaz, pois o meu home, no entanto as súas boas cualidades, adoita ter a súa lúa en certas ocasións, sendo, ademais, extraordinariamente reservado. Ninguén puido penetrar na súa casa máis aló do dormitorio onde instala aos seus hóspedes, moi escasos por outra banda. Todo isto quere dicir que vai vostede en condicións nada vantaxosas, pero é canto podo
fornecerlle. O éxito é puramente casual. Con todo, se vostede quere unha carta de recomendación...

26 de febreiro de 2016

Aristóteles

Todo arte e todo método, e do mesmo xeito toda acción e elección, parecen tender a algún ben: por iso díxose, con razón, que o ben é aquilo a que todas as cousas tenden. 

Aristóteles

25 de febreiro de 2016

Aforismos de Leonardo

228.- O litoral gaña terreo avanzando constantemente cara ao medio do mar. Os escollos ou promontorios se desmoronan e desgastan continuamente. Os mares interiores exporán ao aire os seus fondos e só reservarán unha canle para o río máis caudaloso, que o atravesará correndo ao océano a derramar nel as súas augas, xunto coas de todos os seus afluíntes.

24 de febreiro de 2016

ATRIBUTOS DOS SANTOS II

Dragón: Xurxo, Margarita, Miguel
Espada: Os mártires
Frecha: Sebastián, Ursula
Machada: San Bonifacio, Xosé
Lanza: Xurxo, Apóstolo Tomás
León: Xerónimo, Evanxelista S. Marcos
Libro: Apóstolos, evanxelistas, doutores da Igrexa, Teresa de Ávila
Mitra: Bispos e abades
Neno Xesús: Antonio de Padua, Cristóbal
Organo: Cecilia
Palma: S. Mártires
Pomba: Gregorio o Grande
Pan: Isabel de Turinxia, Nicolás
Grella: Lorenzo
Roda: Catalina de Alexandría
Serpe: Xoan Evanxelista
Tenazas: Ágata
Toro: S. Lucas Evanxelista
Torre: Bárbara

23 de febreiro de 2016

Fragmento das Cousas de Ramón Lamote, de Paco Martín

O viceaxuda acena indulxentemente coa cabeza para se agarrar como sexa ás súas teóricas prerrogativas e, enfeitado co sorriso cómplice dos outros membros do Predirectorio, contesta:
—Amigo, ti tes un grande porvir onda nós e ben o sabes. Non has tardar moito en acadar un importante posto...
O dentista faise o modesto:
—Home, eu...
—Si señor, si. Todos estamos niso... Pois ben, cando ti teñas esa responsabilidade entendera-las razóns polas que hai cousas que deben quedar pechadas en círculos máis ben pequenos. ..
E había algúns que dicían que si e outros que calaban a boca. O certo é que ninguén entendía moito de todo aquilo.
Tamén é certo que todos sabían que era moito mellor non dalo a coñecer.
Chegados a estas alturas da conversa é cando, despois de varios intentos sen éxito, consegue intervir un militante de base,propietario rural, considerable axuda económica nas campañas e pagador de tódalas consumicións que se están a facer nestes intres:
—Isto..., por favor, dicídeme: ¿que é un mar-molubio?
E uns ollaban ós outros nunha invitación muda a que falase alguén.
—E que eu non teño aló moita cultura, ben o sabedes... Ademais ando sempre moi ocupado, os criados das granxas, a cousa dos bancos, os autos das fillas que andan sempre mal de algo... Vexo moito a televisión, iso si, mais nunca sacaron marmolubios que eu saiba...
Era o momento da intervención do secretario segundo:
—Amigo Xosé Ramón, connosco non precisas de te xustificar..., os que témo-la sorte de disfrutar dunha sólida cultura entendemos perfectamente as deficiencias dos demais. Ti es un home apreciado e todos valoramos no que vale o teu televisivo esforzo... Ti a ocuparte das túas cousas e non te compliques que non paga a pena, ¿como anda a túa muller?
—Ben..., xa sabes que as hedras das pernas non lle deixan moito acougo... O caso é que eu quixera sabe-lo que son...
—E as rapazas, ¿como lles vai cos estudios?

...

22 de febreiro de 2016

REUNIÓN?

REUNIÓN?

Hai uns días estudiosos na cuestión contaban que se está esaxerando a importancia do traballo en grupo nas empresas, nos colexios, nas organizacións de toda índole, en todas partes; que hai moita perda de tempo en todo isto das sinerxías, as reunións de grupos e subgrupos, a transversalidade, as postas en común e demais vainas que con frecuencia desdibujan as cuestións e descentran as boas ideas. Reunirse vale para outras cousas.
Debo ser tan antigo como Goethe, que fai dous ou tres séculos dicía, o cal subscribo:
"O talento cultívase na soidade. O carácter fórmase nas tempestuosas ondas do mundo"

DGM

21 de febreiro de 2016

LOPO LÍAS

LOPO LÍAS [B 1339 / V 946]

Tercer día ante Natal,
o infançón lhi foi dar
un brial a mia senhor bela;
e ao zevrón renge-lh'a sela,
e un brial a mia senhor bela,
e ao zevrón renge-lh'a sela.

Sei eu un tal cavaleiro,
que lhi talhou en janeiro
un brial a mia senhor bela;
e ao zevrón renge-lh'a sela,
e un brial a mia senhor bela,
e ao zevrón renge-lh'a sela.

Filhou-lh'o manto caente
e talhou-lhe en Benavente
un brial a mia senhor bela;
e ao zevrón renge-lh'a sela,
e un brial a mia senhor bela,
e ao zevrón renge-lh'a sela.

20 de febreiro de 2016

Inicio de AS RATAS DO CEMITERIO

AS RATAS DO CEMITERIO
Henry Kuttner

O vello Masson, gardián dun dos máis antigos e descoidados cemiterios de Salem, sostiña unha verdadeira contenda coas ratas. había varias xeracións, asentouse no cemiterio unha verdadeira colonia de ratas enormes procedentes dos peiraos. Cando Masson asumiu o seu cargo, tras a
inexplicable desaparición do gardián anterior, decidiu eliminalas. Ao principio colocaba cebos e comida envelenada xunto aos seus tobos; máis tarde, tentou exterminalas a tiros. Pero todo foi inútil. Seguía habendo ratas. As súas hordas voraces multiplicábanse e infestaban o cemiterio.

Eran grandes, aínda tratándose da especie de «decumagus», cuxos exemplares miden ás veces máis de trinta e cinco centímetros de longo sen contar a cola pelada e gris. Masson víraas até do tamaño dun gato; e cando os sepultureros descubrían algún tobo, comprobaban con asombro que por aquelas
malolientes galerías cabía sobradamente o corpo dunha persoa. Ao parecer, os barcos que outrora atracaban nos ruinosos peiraos de Salem deberon de transportar cargamentos moi estraños.

...

19 de febreiro de 2016

Aristóteles

Todos os homes desexan por natureza saber. Así o indica o amor aos sentidos; pois, á marxe da súa utilidade, son amados por mor de si mesmos, e o que máis de todos o da vista.

Aristóteles

18 de febreiro de 2016

Aforismos de Leonardo

227.- Fin do mundo: Quedando o elemento acuoso, rodeado polas ribeiras sempre máis altas dos ríos e o mar reducido gradualmente pola invasión das terras, o aire circundante que cubría a masa
reblandecida da Terra -mantido entre a auga e o lume-, verase privado da auga necesaria e co seu volume moi reducido. Os ríos perderán o seu caudal, o fértil chan deixará de brotar os seus gráciles frondas, os campos perderán o adorno das plantas renovadas; os animais, non atopando frescas herbas que pacer, morrerán; faltará a comida ás bestas rapaces: leóns, lobos e outros animais que viven da caza; e os homes, esgotados todos os expedientes, perecerán ao fin, desaparecendo da Terra o xénero humano. Abandonada así a fértil e fructuosa Terra, tornarase estéril e árida. No entanto, grazas ao
humor acuoso (encerrado no seu ventre), e por obra da vivaz natureza, continuará manifestando algo da súa virtude produtiva, ata que, desaparecida a acción do aire sutil e frío, o lume consúmaa; a súa
superficie cubrirase entón de cálidas cinzas, e este será o fin da vida terrestre.

17 de febreiro de 2016

ATRIBUTOS DOS SANTOS I

ATRIBUTOS  DOS SANTOS.

Atributo [latín = asignado, concedido]: Símbolos para recoñecer ás persoas representadas.
Atributos dos santos: Obxectos ou símbolos que caracterizan a cada santo de modo especial (atributos individuais) ou a unha categoría de santos (atributos colectivos; por exemplo: o rolo ou libro, para os apóstolos ou Pais da Igrexa; a palma, para os mártires). Son frecuentes a partir do S. V d.C.
Os atributos individuais están ligados á vida, lenda ou martirio dun santo. Algúns atributos dos santos:
Aguia: San Xoan Evanxelista
Ancora: San Nicolás
Anxo: San Mateo Evanxelista
Barco: Adelaida, Nicolás, Ursula
Cáliz: Bárbara, Xoan Evanxelista, Norberto, Tomás de Aquino
Capa partíndoa: Martíño de Tours
Capelo cardinalicio: Pais da Igrexa
Cervo (cruz na cornamenta): Eustaquio, Humberto
Colmea: Ambrosio, Bernardo de Clairevaux
Corazón: Agustín, Bríxida, Francisco de Sales, Teresa de Ávila
Cordeiro: Inés, Xoan Bautista
Cruz: Xoan Bautista, Andrés, Bríxida, Helena

16 de febreiro de 2016

Fragmento de Polaroid, de Suso de Toro

AI SI, HO.

Ai si, ho. ¿E logo? E si. Non, ho. Home, non sei. ¿O que? Deixa que xa. Xa lle gustaría. Había ser eu. ¿O que? ¿De que? ¿A quen? Veña, home, veña. Que lle dean. Que lle medre. Dígocho eu. Que cho digo eu. Boh, por min... ¿É ou non é? ¿Somos ou non somos? Así mesmo é. E pois logo... E xa ti ves. E pois iso. E pois ben, ata outra logo. Abur.

...

15 de febreiro de 2016

FÍOS

FÍOS
Pregunta inocente: A Constitución e demais leis que inculpan aos dous titiriteros de Madrid son as mesmas que permiten os aforamentos de políticos ou a blindaxe do Xefe do Estado, inviolable en causas penais ou civís, é dicir ante case calquera pecado ou tentación?
Si, pois haberá que cambialas.
Outra: Os que estes días se lanzan en picado contra estes dous cómicos sen graza e os responsables de cultura do Concello de Madrid entenden que hai condutas infinitamente máis reprobables e perniciosas para a nosa sociedade? ou seica dubidan da intelixencia e o criterio de quen asistiu ao famoso GORA ALKA-ETA!? que pouso ideolóxico cren que deixa esta mala función en quen a viu? non son bastante máis graves os millóns de euros saqueados do noso peto común por xente de gravata que manexa outros fíos bastante máis profundos e perniciosos?
Proporcionalidade, please.
DGM

14 de febreiro de 2016

San Valentín

Moitas das lendas que o rodean foron probablemente inventadas durante a Idade Media cando o día empezou a ser asociado co amor, a raíz da historia de San Valentín, que sería executado un 14 de febreiro ao non querer renunciar ao cristianismo, e casar parellas en segredo despois de que o matrimonio fose prohibido polo emperador Claudio II. Outra lenda di que é patrón dos namorados porque a súa festa coincide co momento do ano en que os paxaros empezan a apreixarse e comezan a facer os niños.

No ano 268, o emperador Claudio II atopaba que os homes casados non facían bos soldados debido á súa dependencia coa familia, e decidiu suprimir o matrimonio. Mais os novos noivos seguiron acudindo a un sacerdote chamado Valentín, secretamente, para recibir a bendición do matrimonio.

13 de febreiro de 2016

Inicio de MISS FOUR

MISS FOUR
Alice E. Jones
 
Elsa Fornos dixo no teléfono:
- Miriam, sinto tanto que non poidas ir... Si, será divertido. E non te preocupes por Julia. Miss Four coidaraa.
Espiou cara a onde a serventa estaba sentada, cosendo coa súa cabeza dobrada sobre o vestido da nena.
- Que?... Oh, é marabillosa! Marabillosa con Julia, si. Estivo connosco case un mes. Xusto despois de que te fuches ao bungalow... Si, por suposto, un novo vestido! Azul... - Faloulle amistosamente á serventa:
- A luz non é boa, miss Four. Arruinarase os ollos.
- A luz é completamente adecuada, señora - dixo con precisión a señorita Four, mirando a Elsa. Era unha muller pequena, delgada e pálida, moi xentil, de ollos e cabelo incoloros. Levaba un vestido negro con pescozo branco, un broche branco leitoso como un ollo cego, e medias e zapatos negros -. Podo ir á outra habitación, se o prefire - dixo cortésmente, cunha voz algo fría.
Elsa arroibou.
- Oh, non, miss Four, non quixen dicir iso... Si, aínda estou aquí, Miriam. Quede onde está, miss Four.
- Si, señora. - A cabeza da señorita Four volveu inclinarse; os seus finos dedos remendaban o vestido con habilidade.
- Véxoche o venres, Miriam, no de Elena?... Ben. E penso que é unha pena que a señora Gómez non puidese.
- Se me perdoa, señora - dixo a señorita Four -, non puiden evitar ouvir. A señora Gal ten dificultades para achar alguén que se encargue dos seus nenos?
Sorprendida, Elsa deuse volta, deixando o teléfono.
...

12 de febreiro de 2016

Sobre o anarquismo.

Opinións de Noam Chomsky

Apenas empecei a pensar sobre o mundo máis aló de límites bastante estreitos, e desde entón non achei maiores razóns para revisar esas actitudes temperás.

...

É bo lembrar os Principios de Goberno de David Hume. El sorprendíase de que as persoas sempre se sometesen aos seus gobernantes. Concluíu que a forza está sempre ao lado do gobernado, os gobernantes non teñen ningún apoio, salvo a súa opinión. Por conseguinte, é só sobre a opinión que se funda o goberno; e esta máxima esténdese aos gobernos máis despóticos e militaristas, así como aos máis libres e máis populares.

11 de febreiro de 2016

Aforismos de Leonardo

219.- Por que o peso non permanece no seu sitio?
220.- Por que non está dotado de resistencia? 
221.- E cara a onde se moverá? 
222.- Moverase cara ao centro. 
223.- E por que non seguirá outra liña? 
224.- Porque o peso, desprovisto de resistencia, descenderá polo 
camiño máis curto ao centro do mundo, que é o sitio máis baixo. 
225.- E como saberá achalo e con tanta brevidade? 
226.- Porque non terá que ir, como o faría un ser animado, vagando 

primeiro por diversas liñas. 

10 de febreiro de 2016

Carta de Seoane

Fragmento dunha carta de Luis Seoane a Ramón Piñeiro

Pasei unha tempada abrouxado de traballo. Fixen dous murales importantes que gostan moito e nos que intentéi renovar, na medida das miñas cativas forzas, ese xénero de pintura. Grandes llanos de cór dinamizados con grafismos un pouco á maneira dos románicos, e máis concretamente dos muros pintados de San Isidoro de León, dos que lémbrome a miudo, e que teño no meu curazón coma as pedras labradas do noso románico, endemáis as do Pórtico da Groria, pra mín a obra máis xenial de Galiza e das que me envióu Domingo unhas moi boas fotos que agradézolle fondamente. As lembranzas vanse tamén perdendo co apartamento da terra. Traballo o que poido, traballo sempre, sin saber bén pra qué.

...

9 de febreiro de 2016

Antroidada

Cando o entroido morreu
levárono a enterrar
botáronlle pouca terra,
volveu resucitar

8 de febreiro de 2016

LICOR 43

LICOR 43

O outro día entre amigos manifestei a miña inquedanza polo feito de que a xente sempre me bota máis anos dos que teño, e isto vén de hai un par de décadas, non das miñas últimas entradas e canas. Recibín un agarimoso e ben intencionado consello triplo: baixa de peso, cambia o peiteado e leva roupa máis xuvenil.
Encher a miña vida de camisas de cadros por fóra do cinto, de zapatillas deportivas de marca, tunear o pouco pelo que me vai quedando, embadurnarlo en tresemmé, facer deporte, running, pádel, picar menos, deixar o chocolate, o fuet, o queixo de tetilla, non son opcións reais, coñézome. Así que optei, finalmente, por limitarme a levar por fóra as miñas camisas grises, subir polas escaleiras unha vez ao día e non abusar do turrón brando este mes.
Son medidas prudentes, seino, moi estilo Rajoy en modo campaña. O que pasa é que eu, no fondo, sempre me sentín novo por dentro, un Errejón volto do revés. O truco de beleza que me queda, aos meus 43, a miña crema interior antiarrugas, é a curiosidade, o humor libre e unhas pingas de optimismo e sensibilidade romántica que acabarán levándome á tumba, máis tarde que pronto, espero.

DGM

7 de febreiro de 2016

Fragmento dun Conto Popular

Hai moito, moito tempo, cando os animais falaban, unha moza foi ó monte cun rabaño de cabras, e, cando estaba alindándoas, chegou o oso e levouna cativa a unha cova moi mala de atopar. Cada día, o oso leváballe carne, mel e froitas para que non lle faltase de nada. Pero cando saía, colocaba un bo penedo na entrada da cova, para que ela non puidese escapar. Pasou o tempo e aquela rapaza pariu un fillo do oso, e ámbolos dous seguiron illados do mundo, metidos na cova. Non vían a penas a luz do día. Foi o neno medrando e, dunha vez, preguntoulle á mai:
—Mai, ¿por que estamos decote na cova sen podermos saír?
—Verás, fillo —contestoulle a mai—, eu estouche presa, que o teu pai, o oso, raptoume e tróuxome pola forza. Desde entón mantennos pechados porque ten medo que poidamos escapulirnos.
Tantas ganas tiña o neno de coñecer outros da súa idade, de correr libremente e brincar nas campas e de ver a diferencia entre o día e a noite, que empezou a probar a mover a pedra que lle pechaba o paso, para ver de algún día poder saír.

...

6 de febreiro de 2016

Inicio de O HURKLE É UN ANIMAL FELIZ

O HURKLE É UN ANIMAL FELIZ
Theodore Sturgeon

Lirht está situado nun plano diferente do universo, ou ben noutra galaxia. Talvez estes termos signifiquen o mesmo. O feito é que Lirht é un planeta con tres lúas (unha das cales é descoñecida) e un sol, que é tan importante no seu universo como o noso.
Lirht está habitado polos Gwik, a súa raza máis desenvolvida, e por outras especies que o están menos, que, á mantenta desta narración, poden pasarse por alto.
Exceptuando, por suposto, aos hurkle. Estes son moi apreciados polos gwik como animais domésticos, aínda que é necesario ter en conta o feito de que un hurkle é tan afectuoso que non pode ser leal. Os hurkle máis bonitos son os azuis.
Agora ben, na cidade máis grande de Lirht expuxéronse graves problemas, dos que non falaremos posto que non fan a esta historia, e un gwik chamado Hvov, a quen poden esquecer agora mesmo, fixo voar un edificio que era moi importante, por razóns que non comprenderiamos. Este suceso causou unha gran axitación e os habitantes deixaron os seus fogares e os seus traballos nas fábricas,
acudindo cara ao centro da cidade. Así sucedeu que quedou aberta unha porta en certo laboratorio.
A pesar de que ocorran grandes sucesos, os pequenos mesteres da vida diaria seguen o seu curso habitual. Durante os «Dez días que conmoveron ao mundo», os cafés e teatros de Moscova e Petrogrado permaneceron abertos, a xente namorouse, pleitearon uns contra outros, morreron, derramaron suor e bágoas, e algunhas destas foron de risa.

...

5 de febreiro de 2016

Fragmento de Amor de Tango

Un 5 de febreiro de 1939 naceu María Xosé Queizán Vilas, a autora deste texto, en Vigo.

Baixa por Poboadores para perderse polas rúas mariñeiras, rúas estreitas e pedregosas, con escaleiras irregulares de laxes milenarias e casiñas acañadas e descompostas. Casas con patín ou con banzos desgastados ata a porta. Portas de dúas follas, carunchosas, algunhas disimuladas na pintura azul que lles deran coma quen leva o barco á casa. Tamén as fiestras lañadas e ruinosas. Estaba a zona ben abandonada. Era pena que non coidasen un dos barrios máis antigos e típicos da cidade, co ambiente pesqueiro dos primitivos habitantes, como a rúa do Pez, con sabor a sardiña e arrecendo a salitre como se chovese agua de mar e as nubes sombrizas que pechaban os ceos fosen inmensas baleas. Respira fondo. Prepárase para unha travesía de lembranzas, de tempos mortos. Sente moi forte a presencia. Intúe o rostro de Chinto reflectido nos charcos, escoita a súa voz de bandoneón. Arrúmase para unha epifanía.
...

4 de febreiro de 2016

Aforismos de Leonardo

218.- O movemento dos corpos pesados cara ao centro común non ten por causa o propio desexo de chegar a ese centro, nin unha atracción semellante á do imán exercida polo centro sobre os corpos.

3 de febreiro de 2016

Fragmento de O Capitán Lobo Negro, de Xesús Manuel Valcárcel,

É neste punto onde me falla a memoria. Ou non quero, deliberadamente, recordar. Non me interesa nin quero aceptar, no fondo de min mesmo, o que andan a dicir as xentes. Pouco máis ou menos, e con estes ou con aqueles adornos, eu non ignoro que afirman que el as mata, e que eu con estas mans lle axudo. Pero nada lembro, e ben sabido é que as xentes gustan dos misterios e tiran unha historia completa de calquera pequeno indicio.
¡Se eu lembrase...! Pero atopo atrancos e vieiros circulares na memoria que non me deixan avanzar. Ou non quero. Por veces, atraveso unha porta no recordo, pero fico quedo e volvo sempre a estes corredores circulares do edificio, nos que botei a vida. Recordar non é fácil.

...

2 de febreiro de 2016

PRACERES CASEIROS INCONFESABLES

PRACERES CASEIROS INCONFESABLES
Ocórrenseme uns cuantos praceres domésticos de curta duración e que teñen que ver cun certo concepto dinámico de orde, de redución, de exactitude, algúns son dignos de TOC, cónstame. A ver se coincidimos nalgunha destas secretas satisfaccións caseiras:
1. Pór o espertador 9 minutos antes da hora, e gozar medio durmido eses minutos. Nunca levantarse ao primeiro toque.
2. Acabar un frasco de xel deses mil que hai xunto á ducha e que ninguén acaba.
3. Extraer a pasta dentífrica até a súa última pinga, encartándoa se é mester, e gritar: Nela, acabouse a pasta de deenteeeees! con infantil ilusión.
4. Chamar ao ascensor bastante antes de pechar a porta da casa ao irme, sacar a chave da fechadura e escoitar como acaba de chegar. Oh, pracer, odio esperar polo devandito.
5. Cascar media ducia de ovos ao facer tortilla de patacas e recoller do fregadero as doce medias cascas meténdoas unhas noutras nun único trenciño que lanzar ao lixo orgánico, ao Gasol.
6. Chegar de noite ao sofá no inverno e ouvir como rompe a diluviar fóra. Non hai sensación máis doméstica que esta. No meu mundo ideal chovería sempre polas noites e nunca polo día.

DGM

1 de febreiro de 2016