1 de marzo de 2016

Fragmento de Náufragos en Terra, de Xosé Manuel Martínez Oca.

Se che digo a verdade non sei ben como entrei aquí. Quizais porque xa me atopaba canso de botar a tarde enteira, cáseque a vida enteira, só na casa, sentado no sofá, espanzurrado, aturando todo o que me boten polo televisor, sen ninguén con quen falar, máis que comigo mesmo. E dirás ti -ben o vexo nese medio sorriso que se che pinta na boca, nesa luciña que non es capaz de acochar no fondo dos ollos-. Dirás: ti o que pasa é que tes ganas de marcha e tratas de disimulalo. Non, non che é por aí. Bo, xa sei que me podía meter nun café e falar cos que xogan a partida, poñerme eu tamén a xogar a calquera cousa.

Pero non é o mesmo, ti sábelo. Tamén están os amigos -Bo, dígolle amigos para nos entender; pero así e todo algún aínda me queda-. ¿E que? Eles están coa súa familia, nas súas cousas, nas súas casas, e eu non me meto, que fan moi ben, tamén eu faría o mesmo, que a familia e a casa dun é o primeiro. Ou debería selo; que despois, do dito ó feito aínda che hai un bo treito. Pero, o que sexa, calquera dos que podería botar man para non atoparme tan só, xa digo, está a pasar a tarde coa familia. Ou irá no fútbol...

...

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.