12 de marzo de 2016

Inicio de A ONDADA MARCIANA

A ONDADA MARCIANA
Dimitri Bilenkin
 
Silencio, calma e despois un lixeiro rumoreo. Así comeza a ondada marciana.
Un pode pasarse horas enteiras sentado ao pé das penas vermellas, contemplar a inmensidade dos areais e escoitar, escoitar. O rumoreo óuvese por todas as partes e en ningures. Parece coma se, desde o ceo violáceo, as nubes deixasen caer un orballo semitransparente de gránulos de xeo. Alguén dixo que era un rumoreo cristalino. Levaba razón.
Cando se acala o rumoreo, a area estremécese e pesada e lenta, vaise alzando a onda. Arrástrase até cubrir os secos peñascos e aséntase paulatinamente. Entón as rocas calan a area por abaixo. Dá a sensación de que unha quixada falta de dentes, tritura a onda. Polas rocas planas se escurren
perezosamente uns vultos de area. A onda volve a encresparse.
Ao redor todo é quetude. Ao lonxe divísase a area en calma e, inmutables como a eternidade, as penas vermellas. Soamente aquí nesta baía e á beira mesmo da beira é onde se mecen as ondas marcianas.
...

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.