RESEÑA BIOGRAFICA DE CHARLES BAUDELAIRE

Charles-Pierre Baudelaire, nace en París o 9 de abril de 1821. Ten 6 anos cando o seu pai sexagenario, un sacerdote que colgara os hábitos convertido en funcionario, morre. A súa nai vólvese a casar pouco despois con Aupick, un oficial que chegará a ser xeral comandante da praza forte de París. El sempre sentiu aversión por este padrasto.
Despois do seu bacharelato, rexeita entrar na carreira diplomática co apoio do seu padrasto. Non quere ser senón escritor. En gran prexuízo da súa familia burguesa, frecuenta a mocidade literaria do Barrio Latino. Un consello de familia, baixo a presión do xeneral Aupick, envíao ás Indias, en 1841, a bordo dun navío mercante. Pero Charles Baudelaire non desexa máis que a gloria literaria e durante unha escala na Illa da Reunión, deserta e volve a París a tomar, posto que alcanzou a súa maioría de idade, posesión da herdanza paterna. Únese a Jeanne Duval, unha actriz mulata da cal, a pesar de frecuentes desavinzas e numerosas aventuras, seguirá sendo toda a súa vida o amante e o sostén. Participa no movemento romántico, xoga a ser dandy, e contrae débedas. As súas excentricidades son tales que a súa nai e o xeneral Aupick obteñen en 1844 do Tribunal que sexa sometido a un consello xudicial. Baudelaire, ferido, non se reporá desta humillación. Privado de recursos, non cesará desde entón de evitar os acredores, mudándose, escondéndose en casa dos seus amantes, traballando sen descanso os seus poemas tentando mentres tanto gañarse a vida publicando artigos.
Unha primeira obra marca os seus comezos como crítico de arte. Loa ao seu amigo Delacroix, critica aos pintores oficiais. Ese mesmo ano, unha tentativa de suicidio reconcílialle provisionalmente coa súa nai.
En 1846, descobre a obra de Edgar Poe, ese maldito de Ultramar, allende o Atlántico, esoutro incomprendido que se lle asemella, e, durante dezasete anos, vai traducila e revelala.
A súa saúde comeza a deteriorarse. Afógase, sofre crise gástricas e unha sífilis contraida dez anos antes reaparece. Para combater a dor, fuma opio, toma éter. Fisicamente, é unha ruína. Na soidade orgullosa onde el encerrouse, dúas luces: os escritos admirados de dous escritores aínda descoñecidos, Stéphane Mallarmé e Paul Verlaine, sobre a súa obra que se resume nunha única recompilación. As Flores do Mal, ao que hai que engadir os poemas en prosa do Spleen de París, ensaios, (Os Paraísos Artificiais, estudo sobre os efectos do opio e do haxix), os seus artigos de crítica e a súa correspondencia.
En 1866, durante unha estancia en Bélxica, un ataque paralízao e déixao case mudo. Agoniza durante un ano; amigos, para axudarlle a soportar a dor, acoden xunto ao seu leito a interpretarlle Wagner. Apágase aos 46 anos, o 31 de agosto de 1867, nos brazos da súa nai.