31 de xullo de 2016

Fragmento de Saxo Tenor

Texto de Roberto Vidal Bolaño, nado en Vista Alegre (Santiago de Compostela) o 31 de xullo de 1950 e falecido na mesma cidade o 11 de setembro de 2002, foi un autor, director e actor de teatro galego.

O Home Serio: (Interrompéndoa) ¡Xa discutimos iso no seu momento! Fixen o máis que podía facer, buscarlle un traballo. Rexeitouno porque ti lle deixaches facelo.
A SEÑORA ELEGANTE: ¿Preguntácheslle se era o que el quería?
O home Serio: ¡Baixa da nube, ¿queres?! ¿Quen pode hoxe escoller?
A SEÑORA ELEGANTE: Ti puideches. Escolleches deixalo tirado na rúa, ignorar que existía, esquecer que pese a todo seguía a se-lo teu fillo, calquera cousa antes de o axudar a que fose o que quería ser.
O Home Serio: Nin tiña talento dabondo para ser bo.
A SEÑORA ELEGANTE: Non quería se-lo mellor, só quería ser músico.
...

30 de xullo de 2016

Inicio de O ovo e a galiña

O OVO E A GALIÑA
Domingo Santos

O visitante púxose en pé cando Jorge Orolia, doutor en psicoloxía e parapsicología e presidente honoris causa do Departamento de Relación dos Tres niveis, penetrou na habitación. Os dous homes déronse amistosamente a man, e sentaron en senllas cadeiras de brazos, dispostos a iniciar a conversación.
- Ben, amigo Xullo - Orolia fregouse suavemente as mans, nun xesto característico seu. Era un vicio que adquirira desde mozo, cando aínda estudaba na Universidade, xunto co outro home que agora tiña fronte a el. Recibín o teu aviso e a túa petición de consulta... e confeso que me estrañou un pouco. Paréceme que queres dicirme algo... importante.
Xullo Aznar dixo que non coa cabeza.
- Non, Jorge. Importante non é a palabra adecuada. Eu diría mellor... estraño. Absurdamente estraño. Por isto vin a consultarche. Creo que ti poderás axudarme máis que calquera outra persoa no meu problema.
Orolia fixo un xesto ambiguo..
- Esperémolo - dixo -. Escóitoche.
Aznar dubidou uns momentos. Buscou durante un intre as palabras adecuadas para principiar, e logo dixo:
- Verás. A cousa data duns anos atrás, dous anos e medio aproximadamente. Sucedeu de improviso, sen que mo esperase, mellor devandito, sen que sequera sospeitáseo. Foi unha noite...

29 de xullo de 2016

Aristóteles

Non todo termo merece o nome de fin, senón tan só o que é óptimo.

Aristóteles

28 de xullo de 2016

Aforismos de Leonardo

246.- A alma obedecerá mellor, sen dúbida, aos membros do paxaro e ás súas necesidades, do que podería facer a alma do home separada daquel organismo artificial, principalmente nos movementos de balanceamento apenas sensibles. Pero observando como o paxaro provei a unha gran variedade de movementos perceptibles, poderemos xulgar por esa comprobación, que tamén aqueles movementos case imperceptibles do paxaro, acabarán por chegar a coñecemento do home, e que el conseguirá
evitar a ruína do instrumento mecánica de que se constituíu en alma e guía.

27 de xullo de 2016

CORUÑA EN SEPÌA

Nesta edición do concurso A Coruña en Sepia poden presentarse fotografías dos lugares publicados en 2015, que son os que aparecen nesta colección de imaxes. A partir da vindeira semana empezarán a publicarse as tres fotografías semanais.

26 de xullo de 2016

Texto dos Anxos e dos Mortos, de Anxo Rey Ballesteros

II
Realmente puxérase nerviosa, dubidara, tratara de lle sorrir ó camareiro para facer tempo, teimando finxir, en van, aquela naturalidade, unha desenvoltura que sempre lle fallaba —haino que dicir— en situacións como a presente e que era a causa de que ela se tivese a si mesma por unha persoa tímida, anque, posiblemente, fose todo a falta de costume, era difícil precisar. Un café, dixo, por fin, sorrindo de novo, ruborizada (e aínda menos mal que non se achaba alí Luísa, que non estaba ninguén, porque se non ninguén a libraría tan doadamente dalgunha gargallada, entre coudecente e de burla, da súa filla que remataría, neste caso, pola poñer máis arrubiscada e violenta aínda, e total por unha parvada como aquela, iso, por unha cigallada).

25 de xullo de 2016

Felicítoche, descubriches as cores

Felicítoche, descubriches as cores

Estou co meu pai ao redor dunha mesa redonda sobre a que temos cheas de cores, pinturas e follas de varios debuxos.

"Teño que entregar catro ideas en forma de debuxo para mañá, imos ver que temos feito".

De entre os papeis o meu pai ensíname os que teñen algo, uno un debuxo longo e difícil a medio facer. Outro que só tiña o fondo pintado. Outro, un retrato con só os ollos e as orellas pintadas. Había algún ben feito como o dunha Harley de cor negra cun gran efecto de profundidade.

Non tiña suficiente material decente, o meu pai achegouse e mirou un perdido, fíxolle un trazo, cando eu miro fixera un contorno gris pero era preciso como unha impresora, a pesar de que o debuxo en si era o máis infantil de todos.

Saio de casa e achégome ao lugar de traballo dun compañeiro de estudos, era un home que desde que empezou a traballar non o volvera ver, sorprendeume, estaba entusiasmado falando nunha conferencia mentres recibía certos datos por un computador. No centro da presentación alzábase unha pizarra separada en cadrados, cada cadrado tendía a ter unha cor e tonalidade especial, era o bosquexo en vivo e en óleo do seu último proxecto.

No computador recibe a táboa de cores dun amigo persoal seu. A mira e salta do computador,

-Acaba de chegarme, esta é a idea que transformará esta empresa e esta sociedade. Acábame de pasar a táboa cromáticas do meu amigo Jorge, é xusto o que buscaba, miren. Unha táboa cromática personalizada até o extremo onde predominaban certas tonalidades como o vermello escuro e o verde. ¿Esta será a nova revolución artística nas táboas cromáticas desde a súa creación?.

Co anuncio o resto de señores márchanse celebralo, con todo máis acougado el lógrame ver entre o público.

-Canto tempo home- así empezou a conversa. Resultou estraño saudarlle cando leva un traxe verde escuro cuxa limpeza o fai brillar.

Falamos das nosas historias e ao final despídome del "Por certo Felicidades polo ben que o fixeches nas prácticas e o ben que vaiche máis aló delas" dixen.

Ao que respondeu mentres se marchaba ao computador "Grazas, a ver se despois delas volvemos un día a pasalo ben como antes, até a próxima".

DRD

24 de xullo de 2016

NUNO FERNÁNDEZ

NUNO FERNÁNDEZ [Torneol?] [B 1371 / V 979]

"De longas vías, mui longas mentiras":
aqueste verv'antig'ha, verdadeiro,
ca un ricom'achei eu mentireiro,
indo de Valedolide pera Toledo;
achei sas mentiras, entrant'a Olmedo,
e sa reposta en seu pousadeiro.

Aquestas son as que el enviara,
sen as outras que con ele ficaron,
de que paga os que o aguardaron,
ha gran sazón; e demais seus amigos
pagará delas e seus .miigos,
ca tal ést'el, que nunca lhi menguaron.

Nen minguarán, ca mui ben as barata
de mui gran terra que ten ben parada,
de que lhi non tolhe nulh'home nada;
e gran dereit'é, ca el nunca erra:
dá-lhis mentiras, en paz e en guerra,
a seus cavaleiros, por sa soldada.

23 de xullo de 2016

Inicio de LEMBRA, AMOR MEU

LEMBRA, AMOR MEU
ARMANDO BOIX

A daga bailou entre os dedos, impaciente, diríase, de escapar ás mans do seu dono e lanzarse ao mundo, en sanguentas aventuras. O home observouna un momento e acabou por sepultala na súa vaina, entre os pliegues da capa. Durante unha hora enteira permaneceu inmóbil, as costas contra a parede, sentado en crequenas. As grosas cortinas vedaban o paso á luz da lúa, vestían en sombras a luxosa estancia. Na escuridade só os seus ollos, brillantes como pezas de prata, destacaban baixo a carapucha, fixos sempre na porta, que agora, ao fin, empezaba a abrirse...
Nun extremo da praza afastado de cambalaches, regateos e liortas a irmandade de cómicos gañábase o sustento do día cos seus xogos malabares. Ao seu ao redor agrupábase unha multitude pampa de campesiños, que vendida xa a mercadoría buscaban a súa ración de lecer.
...

21 de xullo de 2016

Aforismos de Leonardo

245.- O paxaro é un organismo que obra segundo leis matemáticas; o home pode construír un organismo igual, dotado dos mesmos movementos, aínda que de menor potencia e capacidade para manterse en equilibrio. Diremos, pois, que a tal instrumento fabricado polo home, só lle faltaría a alma do paxaro, a cal debería ser remedada pola alma do home.

20 de xullo de 2016

III CONCURSO CORUÑA EN SEPIA

A Asociación de Iniciativas Culturais e Deportivas Universitarias (INCUDE) grazas á axuda da Deputación da Coruña e da S. C. D. Palaestra convoca por terceiro ano un concurso de fotografía baseado nos cambios experimentados na cidade da Coruña.

A nosa intención é que os participantes realicen unha fotografía actual do lugar que aparecerá nas que iremos publicando, de forma que se premiará á mellor serie de fotografías que reflexen os cambios.

Invitamos desta xeito a meditar non só aos participantes, se non a todos os lectores das nosas webs, sobre a evolución da cidade e a transformación dos seus espazos, reflexionando sobre os cambios entre A Coruña do século XX e a do século XXI.

Dende o 1 de agosto publicaremos tres fotografías cada semana, durante oito semanas, finalizando así a serie a finais de setembro. As vinte e catro fotografías escollidas nesta edición serán de edificios e ruas doados de recoñecer na cidade de hoxe.

Tamén poderán presentarse fotografías correspondentes ás publicadas en 2015.

As fotografías poden remitirse a incude@udc.es ata o 15 de outubro de 2016.

Coas fotografías premiadas realizarase unha pequena exposición.

Ademais teremos uns pequenos trofeos para os premiados.

Durante o mes de setembro realizaremos unhas saídas pola cidade para fotografiar os diferentes lugares.

19 de xullo de 2016

Texto de Seraogna de Alfonso Pexegueiro

Chove. As risas choran. Chove.
E o home vén durmir
no faiado dos soños.
Homes coma carballos/
que estoupan as sombras, e
cos grilos
levan o ritmo da noite.

18 de xullo de 2016

A miña irmanciña

A miña irmanciña

Estou co meu irmán camiñando cara un lugar onde quedamos un grupo de amigos para empezar unha ruta de sendeirismo. Antes de chegar alí xa estamos a probar as nosas habilidades un pouco facendo Parkour polo pobo, o meu irmán en concreto competía contra o seu mellor amigo en quen conseguía chegar antes ao momento de reunión.

Chegamos ao lugar, era un montículo de pedras á beira dun camiño. Charlamos alí co resto do persoal, estes quedan alucinados cando me ven cunhas zapatillas de verán para facer a ruta, fálolles de que eu se non hai auga vou sen problemas en zapatillas. Eles insístenme que colla unhas botas ou algo contundente pero eu sigo coa miña opinión.

Emprendemos a marcha, eu acórdome que non trouxen máis nada que a miña roupa, entón vou correndo a casa a coller catro cousas útiles e xa lles pillaría na montaña, empezo a correr e son unha bala, saltando cunha destreza que os perdo de vista en segundos.

Unha vez collo as cousas vou directo ao monte, atraveso un prado, para seguir vexo que o prado está rodeado dunhas árbores grandes con moitísima maleza entre eles, só había un oco para pasar, este o habían medio tapado cunha gran bóla de herba seca e sobre ela unha táboa enorme cun oco cadrado polo que pasa unha persoa tranquilamente. Ao fixarme noto que esa estrutura e a disposición do bosque esta así para encerrar a algún animal alén.

No prado do outro lado crúzome cunha chea de cordeis tirados, de todos os coñecidos que debían estar alí só atopei a unha nena, era a miña irma, pouco máis crecida que un bebe. Naquel lugar atopamos de súpeto un pozo cheo de auga até arriba. A miña irmá quíxose achegar, de súpeto vexo que se mete dentro, ao segundo achégome ás carreiras e métome dentro a sacala.

Nado, nado e nado. Cunha axitación enorme busco desesperado tocar algo que non sexa pedra aí dentro, sigo baixando e non o encontro, agora teño que subir que non teño aire, subo, collo unha bocanada e agora métome aínda máis ao fondo, a miña mente aterrorizábase coa idea de que baixase até tan abaixo, ocorríaseme que puidese quedar enganchada nalgunha estraña greta que eu non vin. Chegado a un momento baixara demasiado, xa non tiña aire para seguir nin para arriba nin para abaixo.

Entón a escena pasa a ser un xogo, a ñiña irmá xorde do fondo subindo como unha bala, leva agora roupa de princesa Peach e arrástrame arriba coma se fose un torpedo. Unha vez fóra só podía pensar en que me pasou aí dentro. Agora volvo baixar até o fondo pero xa non son eu, son o meu avatar do Super Mario, atópome cogomelos de crecemento nas paredes do pozo, ao fondo, máis cogomelos para conseguir vidas, algunha estrela e uns raros ferros sobre as que saltaba, con elas chegaba a traspasar a parede, para atoparme que alén xa había tartarugas, tubos e algunha cadrado sorpresa, pero nada máis chegar saltei mal, caín ao baleiro e soa a música.

Estou xa de volta na cidade, esta todo revolucionado cun evento televisado, un barco atraca no río, están a buscar quen se atreve a montar nel. Sóbense vellos, algún rapaz coñecido e algún que outro personaxe da cidade. Cando empezan a mover o barco a xente empeza caer ao río, estaba o camarote ao máximo. Medio pobo ría só de velos caer por bobadas e discusións entre eles.

Volvo a casa, alí póñome a ver unha película que pasan pola tele, o meu pai tamén pasaba por alí e queda a vela, a película en principio pasa na tele pero chega o seu actor principal a andar polo noso salón como unha pantasma, de feito cruza as paredes, interactúa mesmo ás veces connosco os espectadores.

En certo momento decido baixar á cociña, na cociña atópome un libro, estaba relacionado coa película, parte contaba a súa historia, outras partes tiñan cómic en branco e negro, ao final do libro empezaba a ser cada vez máis educativo, repleto de fórmulas, trigonometría espacial e xeografía. Ao terminar a película o meu pai baixa, ao ver o libro tamén comenta comigo que ese era un dos libros que usou na súa época de estudante da que lembraba que durou uns 16 anos, non me quedou claro cando empezo a contar.

DRD

17 de xullo de 2016

NÚNEZ

NÚNEZ [Joán Núnez Camanez?] [B 1552]

Un infançón mi ha convidado
que seja seu jantar loado
par mí, mais eu non o hei guisado;

e direi-vos por que mi avén:
ca ja des antan'hei jurado
que nunca diga de mal ben.

Diss'el, poi-lo jantar foi dado:
«Load'este jantar honrado!».
Dix'eu: «Faria-o de grado,
mais jurei antan'en Jaén,
na oste, quando fui cruzado,
que nunca diga de mal ben.

16 de xullo de 2016

Inicio de A PATA DO MONO

A PATA DO MONO
W.W. Jacobs

A noite era fría e húmida, pero na pequena sala de Laburnum Vila os postigos estaban pechados e o lume ardía vivamente. Pai e fillo xogaban ao xadrez. O primeiro tiña ideas persoais sobre o xogo e puña ao rei en tan desesperados e inútiles perigos que provocaba o comentario da vella señora que tecía plácidamente xunto á cheminea.
-Ouzan o vento -dixo o señor White; cometera un erro fatal e trataba de que o seu fillo non o advertise.
-Óuzoo -dixo este movendo implacablemente a raíña?. Xaque.
-Non creo que veña esta noite -dixo o pai coa man sobre o taboleiro.
-Mate -contestou o fillo.
-Isto é o malo de vivir tan lonxe -vociferou o señor White con imprevista e repentina violencia-. De todos os suburbios, este é o peor. O camiño é un pantano. Non se que pensa a xente. Como hai só dúas casas alugadas, non lles importa.
-Non che aflixas, querido -dixo suavemente a súa muller-, gañarás a próxima vez.
O señor White alzou a vista e sorprendeu unha mirada de complicidade entre nai e fillo. As palabras morreron nos seus beizos e disimulou un xesto de amolo.
...

15 de xullo de 2016

14 de xullo de 2016

Aforismos de Leonardo

244.- A auga que xorde dos montes é como o sangue que presta vida á montaña. Se esa auga vén derramarse a través dunha perforación feita na montaña, a natureza, defensora das súas criaturas, obedecendo ao xeneroso desexo de remediar á falta de fluído derramado, prodigará entón os seus solícitos coidados necesarios. Dun modo parecido, cando sofre unha ferida o noso corpo, o sangue flue abundante baixo a pel producindo unha tumefacción no lugar golpeado; ou, cando cortamos unha cepa de viña polo seu extremo superior, a natureza, mandará alí, desde as raíces, unha reparadora corrente de  savia; e se esta pérdese, ela continuará, mentres poida, fornecendo o vital humor.

13 de xullo de 2016

A pintura paleolítica de figuras humanas

A pintura paleolítica de figuras humanas.

O conxunto das representacións humanas é o máis escaso dentro desta arte. Só aparecen seres humanos realizados por medio de gravado ou de figuras de vulto redondo -rarísima vez en pintura- e con menos realismo que os animais.

As representacións femininas constitúen o grupo das denominadas «venus», aínda que a súa anatomía diste un tanto de ser o prototipo da esbeltez. Estas mulleres, gravadas ou esculpidas, teñen moi desenvolvidos os peitos e as nádegas.

12 de xullo de 2016

Texto de Zardigot, de Euloxio Rodríguez Ruibal

ESTRELA

Algún tempo despois,
marchei eu na súa procura.
Xa non podía vivir naquela vila,
naquela casa...
¡Sempre cos ollos pechos,
sen me atrever a ollar a ninguén á cara...!
Boteime polo camiños,
coa esperanza
de poder atopar ao meu fillo,
de convencelo
e de poder volvelo á casa...
Percorrín xefaturas militares
para saber o seu paradoiro
e, como agardaba,
tiven que dirixirme
a lonxanas terras,
onde a loita era máis forte.
Nun velleiro tren de terceira
fixen a primeira parte da viaxe.
Logo xa non foi tan doado:
algún camión, un que outro carro...
e a pé a maioría das veces.
Escuro.

11 de xullo de 2016

Economía Aplicada

Economía Aplicada

Atópome nunha cidade moi poboada. Estou cuns coñecidos falando, un deles acababa de saír do traballo, traballaba para un banco, a conversa tiña lugar á beira mesmo, de feito algúns estabamos medio apoiados na súa parede de pedra.

Ese mesmo home que traballaba alí estábanos contando unha historia sobre o que se facía dentro, dicía que podía demostrar con que cara traballaban.

Entrou no banco e encárgome que fose pedir cambio de 10 euros. Ao intre está no portelo, achégome e doulle o diñeiro, dentro empeza a facer un paripé, no medio da actuación métese no portelo outro home, este di ser un inspector, saúdanse cordialmente e o saca os papeis pertinentes, o meu amigo pouco despois saca 35 euros e "grazas pola súa visita señor".

Márcho coma se nada pasase e paro cos meus amigos a falar do asunto.

Os meus amigos marcháronse, eu quede medio vagando pola cidade esperando que o meu irmán terminase de traballar, traballaba nun banco.

Eu espérolle na beirarrúa oposta ao banco, mirando que andan facendo. Un home con aspecto de vagabundo párase nunha caixa de correos apoiada, empezando a falarme da economía e a banca. Entón un ballón empezou a mollalo todo, nós dous quedamos inmóbiles observando o local.

No segundo piso do local tiña decorado, publicidade e papeis. Entón vin saír ao meu irmán cun par de mozas vestidas de camisa branca, elas puxéronse fóra, unha trataba de coller un decorado que parecía pesar tanto como as súas débedas, a outra só púñase a dirixir, e o meu irmán tiña que levar a dentro un saco cheo de cartas, cando o meu irmán recibía a súa orde o parecía unha muller, movíase dunha maneira rara, ata que antes de entrar mírame e faime un xesto positivo coa man, nese momento si que tiña a cara do meu irmán.

O home apoiado na caixa de correos non sabía se estaba a esperar pola miña ou se se quedou alí para mirar como aquelas mozas ben vestidas mollaban as súas camisas, aínda que non o dixese, o home tiña a ilusión de que se lle rompesen algúns botóns.

DRD

10 de xullo de 2016

MEN RODRÍGUEZ DE BRITEIROS

MEN RODRÍGUEZ DE BRITEIROS [B 1330 / V 936]

Un sangrador de Leirea
me sangrou estoutro día,
e vedes que me fazía:
andand'a buscar a vea,
foi-me no cuu apalpar:
al fodido irá sangrar
sangrador en tal logar!

Este sangrador, amiga,
traz ua nova sangría,
onde m'eu non percebía:
filhou-me pela barriga:
começou a sofaldrar:
al fodido irá sangrar
sangrador en tal logar!

E tal sangrador achedes,
amiga, se vos sangrades:
quando vos non percatades,
se lho consentir queredes,
querrá-vos ele provar:
al fodido irá sangrar
sangrador en tal logar!

Quen tal jogo quer jogar,
con sa mai vaa joguetar.

9 de xullo de 2016

Inicio de Na cola

NA COLA
Keith Laumer

O vello caeu no momento en que a roda mecánica de Farn Hestler pasaba fronte ao seu Lugar na Fila, de regreso do Posto de Solaz. Hestler aplicou os freos e contemplou o rostro contorsionado, unha máscara de coiro suave onde a boca torcíase como querendo liberarse do corpo moribundo. Saltou da roda e inclinouse sobre a vítima. Aínda que o seu movemento foi rápido, atopouse ante el a unha muller fraca de dedos ganchudos que aferraba os ombreiros esqueléticos do ancián.
-Dígalles o meu nome, Millicent Dredgewicke Klunt-, berrou no rostro sen vida
-Oh, se soubesen por todo o que pasei, como merezo a axuda...
Hestler enviouna rodando mediante un certeiro puntapié. Se arrodilló á beira do home e levantoulle a cabeza.

8 de xullo de 2016

Aristóteles

A única situación estable é aquela en que todos os homes son iguais ante a lei.

7 de xullo de 2016

Fragmento de Habitante Único, de Manuel Álvarez Torneiro

Manuel Álvarez Torneiro, naceu na Coruña o 7 de xullo de 1932, xornalista e poeta galego, gañou o Premio Nacional de Poesía en 2013.

PALABRA

Sobrehumana palabra ¿onde crearte? 
Convócote a este soño; 
habita o día que arde friamente: 
estaño de mar quieto e aire avolto, 
as pesquerías de fulgor vencido, 
as infames farmacias dos invernos; 
limpa o silencio onde medra a dúbida, 
a grandísima altura que ameaza; 
arde emplumada, lancinante, rexe
a galbana da tarde, esta camposa 
en erupción de calma, 
esta asemblea de xentiles tristes; 
...

6 de xullo de 2016

A pintura de signos e formas abstractas no Paleolítico

A pintura de signos e formas abstractas no Paleolítico.
 
A abstracción nace no mesmo momento no que comeza a arte como forma diferenciada e complementaria da representación simbólica figurativa. Os signos, de difícil e discutible interpretación, con formas moi variadas, creando conxuntos homoxéneos ou mesturados con animais ou seres humanos, ofrecen un variado repertorio gráfico: puntuacións en serie, liñas curtas verticais ou oblicuas, rectángulos con cuadrículas no seu interior (tectiformes), óvalos abertos ou pechados, cunha liña central no sentido do eixo máximo (vulvas), etcétera. Se no caso dos animais ignórase o porqué das representacións, no dos signos o problema é aínda maior, pois o seu esquematismo e a súa abstracción, son tales que o seu significado se nos escapa.

En España, aparecen signos e formas abstractas nas covas da zona do Cantábrico.

O investigador A. Leroi-Gourhan cre que estas imaxes abstractas forman parte dun plan concreto de organización dos símbolos que teñen unha función ritual-máxica. Reduce os signos a dúas categorías: a masculina ou a feminina. Segundo esta interpretación serían pois formas sustitutorias da representación dos órganos sexuais.

5 de xullo de 2016

Fragmento de "O velorio" de Francisco Taxes

Roque: Por cada facenda que roubabas, por cada familia que desfacías, mercábaslle unha vela a San Antón...
XUSTO: (ferretudo, ollando prós outros) ¡Il llo terá en conta!
O FATO: (ó xeito) Amén.
Roque: Cada homiño que viña ó mundo, era pra ti un faco pró porvir... E poñíaslle un candeeiro a San Ramón... Por cada muller que che petaba, facías un castrón...

...

4 de xullo de 2016

O outeiro de ferro

O outeiro de ferro

Atópome na o fondo dunha clase, estamos todos de pé, é unha clase de pintura, temos varias mesas como as dunha barra dun bar que cruza a clase, sobre elas pomos os nosos enormes folios especiais para pintar.

Eu tiña un compañeiro á miña dereita, un home adulto, tiña a cara chea se marcas faciais, coma se tivese unha vida intensa e chea de obrigas. Á metade da clase o decide que ten que marchar, espérao un labor importante, encárgame a min que garde os seus debuxos até a próxima, el non pode levalos á reunión.

Pouco despois doume conta de que teño demasiados debuxos que levar, tento collelos todos coas mans e camiño á saída cos brazos estendidos esperando que secase a pintura.

Como podo saio da clase.

Atópome só, fóra atópome de fronte cun gran outeiro de céspede verde, aínda que sei que é unha fachada tan só.

No pico do outeiro víase un saínte metálico cuns portelos, aos arredores desta, o outeiro sacaba enormes chemineas de varios metros de altura.

O outeiro de verde céspede era a fachada que construíran para a maior fábrica de toda a cidade e a saber canto máis.

Nos seus bos tempos lembrei que traballan 5000 persoas. Hoxe está a maioría parada, coloreada por dentro con oxido.

Achégome á cima, abro unha trampilla e podo ver o que esconde, un inmenso baleirou ocupado con ferros e tubaxes, a profundidade que tiña era moito maior que a altura do outeiro, cando me fixe á parte de ter certa vertixe pensei no bo sitio que sería para facer paracaidismo.

DRD

3 de xullo de 2016

MARTÍN SOÁREZ

MARTÍN SOÁREZ [B 1369 / V 977]

Ua donzela jaz preto d'aquí,
que foi hogan'ua dona servir
e non lhi soube da terra saír,
e a dona cavalgou e colheu i
Don Caralhote nas mãos; e ten,
pois-lo ha preso, ca está mui ben,
e non quer dele as mãos abrir.

E pois a dona Caralhote viu
antre sas mãos, houv'en gran sabor
e diss'esto: «O falso treedor
que m'hogano deshonrou e feriu,
praz-me con el, pero trégoa lhi dei,
que o non mate; mas trosquiá-l'-hei
come quen trosquía falso treedor».

A bõa dona, molher mui leal,
pois que Caralhote houv'en seu poder,
mui ben soube o que dele fazer:
e meteu-o logu'en un cárcer atal,
u moitos presos jouveron assaz;
e nunca i, tan fort'e preso jaz,
que én saia, meios de morrer.

2 de xullo de 2016

Inicio de O NUMERO QUE SE ALCANZOU

O NUMERO QUE SE ALCANZOU
Thomas M. Disch
 
Cando desapareceu o aburrimento, pasou a ocupar o seu lugar o pánico. Esta vez chegou ao mediodía a través do Volume 6 de Toynbee. Normalmente, un bo mergullo e un par de quilómetros percorridos a nado arranxarían as cousas, pero era inverno. Saíu á veranda en camiseta e deixou que o vento do lago azoutase a súa carne. Contemplou a cidade enterrada en neve e a inmaculada brancura da escena puxo un nó no seu corazón, facéndolle sentir o que perdera, e tamén por mor da súa beleza. Agarrouse á varanda do balcón, e a frialdade do metal temperou a calor das palmas das súas mans. Os seus músculos reclamaban ser utilizados. A súa mente necesitaba comunicarse con outra mente. Tiña que falar.