30 de setembro de 2016

Inicio de NO OLIGOCENO

NO OLIGOCENO
JOHN T. SLADEK

John T. Sladek ten fama de ser un autor desatinado, como o proban as súas novelas como Mechasm (aparecida tamén co título The reproductive system ou contos como Informe sobre As migracións do material educativo, aparecido na "Antoloxía non euclidiana/I" recompilada por Domingo Santos. Ás veces, con todo, tendo que escribir para revistas máis "clásicas" debeu deixar ao carón a súa desbocada imaxinación e cinguirse a unhas canles máis "normais". Este relato é un exemplo diso... aínda que o autor non puidese evitar salpicalo cunhas cantas pingas do seu particular mordacidade.


Inclinouse sobre ela e acariñoulle a fazula. A súa man, seca e escamosa, tiña a suavidade da lixa. Unha crispación estremeceu o rostro da bela dormente que, sen espertarse, aniñouse máis sobre si mesma para protexerse do frío.
-Espertarase cun bico-díxose el.
Non ocorreu nada. Facendo provisión de valor, puxo unha man sobre o ombreiro dela.
Dubidou. Sacudiuna con delicadeza.
-Paula, son eu-dixo.
Ela axitouse. Durante o soño provocado polos narcóticos, as súas pestanas pegáranse as unhas ás outras. Fregouse vigorosamente os ollos coas súas delicadas mans para separalas. Esperta xa, miroulle fixamente. Non deu mostras de recoñecerlle. Tanto cambiara cos anos? A súa man empezou a tremer. Ela apartouna do seu ombreiro, onde aínda repousaba. Logo os seus ollos percorreron o que lles rodeaba. Agrandáronse. A caverna estaba en penumbra, a escuridade só era turbada pola vacilante luminosidade dunha fogueira preto da entrada, cuxas chamas facían danzar as súas sombras polas ásperas paredes.Incorporouse bruscamente.
-Onde estou? Quen é vostede?
O sorriu para tranquilizala: un sorriso que sabía que lle gustaba. Na vacilante luz, ela -camisón branco, unha negra cabeleira recollida en dúas trenzas que xa empezaban a desfacerse e facían que os guechos caesen sobre os seus ombreiros- empezou a recoñecerlle. Vacilou.

...

29 de setembro de 2016

28 de setembro de 2016

Fragmento A. y los 3 investigadores. Misterio de la calavera parlante

O dia pasou sen novidade, como calquera outro. Bob marchou cedo á casa para ver ao seu pai, o señor Andrews, destacado columnista dun importante xornal de Los Ángeles, que a cotío estaba ausente polas noites, pero non aquel día.
- Ben, Bob - dixo o seu pai durante a cea - Vin a túa fotografía nun xornal de Hollywood, coa narración concernetne á compra dunha vella arca, feita polo teu amigo Iupiter nunha subasta. E qué...? Había algo de intese na arca?
- Pois... atopamos una cadeira que suponemos que... fala - respondeu Bob con certas dúbidas - Chámase Sócrates.

...

27 de setembro de 2016

O Paleolítico: naturalismo e maxia

O Paleolítico: naturalismo e maxia.

Entre fins do último período interglaciar (hai aproximadamente uns 120.000 anos) e os inicios da glaciación Würm (hai uns 85.000 anos) o clima en Europa pasou a ser menos rigoroso. Na área occidental de Eurasia tivo lugar un gran incremento da poboación humana, representada polo Homo sapiens neanderthalensis. Empezou a desenvolverse a vida doméstica e aplicáronse novas tecnoloxías para a fabricación de útiles líticos. Manifestáronse, así mesmo, as primeiras crenzas relixiosas. A caza foi o principal medio de subsistencia do home, feito que foi corroborado pola infinidade de restos óseos de fauna que se acharon no curso das escavacións paleolíticas.

Os ritos funerarios apareceron durante o Paleolítico medio. O home de Neanderthal foi o primeiro que enterrou aos seus mortos en auténticas sepulturas, aínda que estas eran aínda extremadamente sinxelas e carecían de axuar funerario. As sepulturas realizábanse, con preferencia, en fosas e os individuos enterrábanse en posición fetal, posiblemente para garantir o retorno ao seo da nai Terra.

A arte naceu hai uns 30.000 anos, na fase final do Paleolítico. O seu autor foi o home de Cro-
Magnon, un individuo parecido ao home actual, que enterraba aos seus mortos xunto a ofrendas rituais. É obvio que cría na vida despois da morte. O desenvolvemento da produción artística forma parte, por tanto, do conxunto das manifestacións espirituais e metafísicas, por exemplo o xa mencionado culto aos mortos, que distingue, sen dúbida, ao home dos animais.

Unha das primeiras manifestacións artísticas do home, tanto no continente europeo como no americano, foron as representacións de mans nas paredes das covas. Trátase de simples contornos ou sinais («mans pintadas»), pero que, probablemente, puxeron de manifesto por primeira vez o concepto da forma e achegaron a idea de que unha cousa ficticia pode ser igual a unha real.

As primeiras auténticas representacións artísticas foron figuras de animais gravadas, repetidamente, sobre fragmentos óseos. A primeira arte monumental apareceu na cova de Lascaux, en Montignac (Dordoña, Francia). Este conxunto pictórico comprende cervos, bisontes, cabalos, felinos, etcétera. Tamén son moi importantes as pinturas da cova de Altamira, en Cantabria (España).

No Paleolítico a sociedade compúñase de cazadores que vivían aisladamente e cunha débil cohesión social. Practicaban, ademais, unha economía de subsistencia, é dicir, non producían o alimento que consumían. A existencia viraba, por tanto, ao redor da obtención de alimentos. Este feito fai supor que a arte debía ter tamén unha función esencialmente práctica.

As representacións pintadas de animais nas covas aparecen en lugares dificilmente accesibles e escondidas no interior das devanditas cavidades. Débese, pois, excluír a posibilidade de que estas manifestacións artísticas tivesen unha finalidade puramente decorativa. Estas pinturas constitúen auténticas escenas de caza de carácter naturalístico e tiñan a finalidade máxica -polo feito de que se representou ao animal- de facilitar a captura da presa. É dicir, na realidade, o animal vivo habería ao mesmo tempo sufrido por efecto da «maxia simpática» a mesma ferida que o animal pintado.

Así mesmo, a frecuente reprodución das figuras femininas sensuais e de aspecto maternal, con enormes seos e ventres -as denominadas figuras esteatopígicas, como a coñecida Venus de Willendorf- expresan un desexo profundo e obsesivo tanto de fertilidade como de protección cara á nai.  

26 de setembro de 2016

Libros no CUR: A. Hitchcock y los 3 investigadores. Misiterio de la calavera parlante

Libro: 6

Alfred Hitchcock y los 3 investigadores. Misterio de la calavera parlante

Escrito por Robert Arthur

Editado por Editorial Molino

O obxectivo da colección é facilitar nos rapaces métodos deductivos a través de situación de certo suspense.

O libro pertenceu a Asociación para á axuda á xuventude Brigantium que o dou á Sociedade Cultural e Deportiva Palaestra e quedará agora no Centro Universitario de Riazor.

25 de setembro de 2016

III CORUÑA EN SEPIA

Derradeira foto da actividade deste ano.
Un espazo doado de recoñecer.
Agora agardamos que realicedes un tour pola cidade para fotografiar todos estes lugares e meditar sobre os grandes cambios que tiveron lugar na mesma.

24 de setembro de 2016

Fragmento de A canción do verán

A canción do verán é unha obra de Vicente Araguas, nado en Xuvia (Neda) o 24 de setembro de 1950, músico e escritor galego, un dos fundadores en 1968 do grupo Voces Ceibes.

Eran as seis da tarde cando entramos no xardín de San Carlos. E o aire sombrizo que nel se respiraba contrastaba co brillo do sol, nada disposto a se marchar, presente no exterior, sobre todo na súa caída en horizontal sobre o mar veciño. Non, seguramente aquel fillo de Escocia, da choiva e da treboada non podería ter escollido sitio mellor para o seu derradeiro acougo que alí, en San Carlos, próximo a un mar enseado e entre verdes e sombras.
Ao pé do cenotafio, Pacho andou a tirar mil e unha fotos nalgunha das cales saín eu como quen non quere a cousa. É dicir, disimulando, dado o respecto que me inspiraba o morador do cenotafio. Aínda que, ben pensado, ¿estarían alí os ósos de Sir John Moore? ¿Non serían, se cadra, os dalgún outro soldado morto en Elviña? ¿Non era moi raro que os británicos, tan celosos dos seus heroes, deixaran a un deles en lugar tan exótico? 
...

23 de setembro de 2016

III A CORUÑA EN SEPIA

Penúltima foto desta edición de Coruña en Sepia que finalizaremos este domingo.
Unha espazo ben coñecido cunha vella grúa, xusto cando hai poucos días algúns lamentaban o desmantelamento dunhas mais novas para defender o patrimonio industrial.

22 de setembro de 2016

Aforismos de Leonardo

253.- Dividín o tratado dos paxaros en catro libros: o primeiro explica o voo que efectúa o paxaro sacudindo as súas ás; o segundo ocúpase do voo a favor do vento; o terceiro, do voo en xeral dos morcegos, peces, insectos; o cuarto, do voo artificial. 

20 de setembro de 2016

Fragmento de Alfred Hitchcock y los 3 investigadores. Misiterio del fantasma verde

Está enfadado conmigo - a súa voz converteuse nun murmurio - Sei que o está. Hai moitos anos a miña nai prometeulle que despois da súa norte a mansión de Rocky Beach pecharía para non ser aberta mais. El xurou solemnemente que nin a casa nin o terreo seían vendidos ou alterados de modo algún. E eu rompin a promesa! Aceptei vender a casa, e a tumba da esposa chinesa do tío Mathías foi profanada. Por iso está enfadado conmigo!
...

19 de setembro de 2016

Libros no CUR: A. Hitchcock y los 3 investigadores. Misiterio del fantasma verde

Libro: 5

Alfred Hitchcock y los 3 investigadores. Misiterio del fantasma verde

Escrito por Robert Arthur

Editado por Editorial Molino

O obxectivo da colección é facilitar nos rapaces métodos deductivos a través de situación de certo suspense.

O libro pertenceu a Asociación para á axuda á xuventude Brigantium que o dou á Sociedade Cultural e Deportiva Palaestra e quedará agora no Centro Universitario de Riazor.

18 de setembro de 2016

III A CORUÑA EN SEPIA

Dúas últimas semanas nas que seguimos a publicar fotos coruñesas.
Outro espazo recoñecible.

17 de setembro de 2016

Inicio de Os Inmortais

Martin Amis - Os Inmortais

Vaia perspectiva. Pronto toda a xente se haberá ir e quedareime para sempre só. Con tanta radiación solar os seres humanos que aínda circulan atópanse en moi mal estado, sen contar os problemas de inmunidade, o réxime a base de ratas e cascudas e cousas polo estilo. Son os últimos; pero non poden durar moito (claro que tenta dicirllo a eles). Aquí están de novo; cambaleando, asómanse a mirar o inferno do atardecer. Todos padecen enfermidades e delirios. Todos se cren que son... Pero deixemos en paz aos pobres fillos de cadela.
Agora síntome libre para espir o meu segredo.
Son o inmortal.
Hai un tempo incriblemente longo que estou por aquí. Se o tempo é diñeiro, eu son o último dos grandes derrochadores. E, sabedes, cando un estivo en circulación tanto tempo como eu, a escala diúrna, ese número de vinte e catro horas, pode empezar a demolerche o ánimo. Eu tentei buscar un
esquema máis amplo. E tiven os meus éxitos. Unha vez mantívenme esperto sete anos seguidos. Sen sequera unha sesta. Que mareo, amigo. Doutra banda, esa vez que estiven enfermo en Mongolia durmín durante toda unha década. Sen nada que facer, de paseo por un oasis do Sahara, rasqueime o embigo durante dezaoito meses. Nunha ocasión -cando non había ninguén ao redor- estívenma meneando un verán enteiro. Até os inalterables crocodilos envexábanme os baños nos ríos sen tempo. Francamente, non había moito máis que facer. Pero ao fin interrompín estes experimentos e con mansedumbre uninme á rutina noite-día. Pareceume que necesitaba durmir. Pareceume que necesitaba facer as cousas que ao parecer necesita facer a xente. Cortarme as uñas. Comparecer ante o vaso e a bacía de afeitar. Ir á barbaría. Todas esas distraccións. Non me estraña que nunca terminase nada.
...

16 de setembro de 2016

III A CORUÑA EN SEPIA

A foto de hoxe amosa os cambios desta zona da cidade.

Xa estaba feito o paso ata o castelo.

15 de setembro de 2016

Aforismos de Leonardo

252.- De como é posible por medio dun aparello, permanecer algún tempo debaixo da auga; por que me nego a describir o meu procedemento para permanecer baixo a auga por todo o tempo durante o cal me é posible prescindir de alimentarme. Non o publico e non quero explicalo, temendo o carácter malvado dos homes, que aplicarían este dispositivo con fins de destrución, empregándoo para esnaquizar desde o fondo do mar o casco dos buques e afundilos xunto coas súas tripulacións. Ideei
outro aparello que non ofrece tal perigo e que consiste nun tubo cuxo extremo se mantén sobre a superficie da auga por medio de odres ou de cortizas, e permite ao mergullador respirar a través del.

14 de setembro de 2016

III A CORUÑA EN SEPIA

Xa imos rematando as fotos do Coruña en sepia deste ano.
A de hoxe é doada de localizar.

13 de setembro de 2016

Segovia

O 13 de setembro de 2015 organizamos unha breve escapada a Segovia e á súa contorna. A cidade vella de Segovia e o seu acueduto foi declarada Patrimonio da Humanidade pola UNESCO en 1985. É coñecida internacionalmente polo seu acueduto de 818 metros de longo, un dos monumentos máis significativos e mellor conservados dos que deixaron os romanos na península ibérica. Tamén destaca a súa catedral e o alcázar.

O poboamento humano remóntase a uns 60.000 anos, data na que foi datada a ocupación neandertal do Abrigo del Molino no val do Eresma, a tan só 500 m do emprazamento do alcázar. Foron pois, os neandertais, os primeiros en ocupar o territorio do que co tempo converteuse na cidade de Segovia. No lugar que hoxe ocupa o alcázar existía un castro celtibero, do que se coñecen algunhas evidencias, como o seu posible foso.

Crese que a cidade foi abandonada trala invasión islámica. Trala conquista de Toledo por Afonso VI, o xenro do rei, o conde de Galicia Raimundo de Borgoña, empezou a repoboación de Segovia en 1088 con cristiáns procedentes do norte da península e de máis alá dos Pireneos.



12 de setembro de 2016

Fragmento do Electrobardo de S. Lem

Stanislaw Lem, naceu o 12 de setembro de 1922.

O Electrobardo dezmaba, en cambio, aos poetas auténticos, indirectamente, por certo, xa que non lles facía nada malo. No entanto, primeiro un lírico de idade provecta e logo dous vangardistas suicidáronse saltando dun alto penedo que, por un fatal concurso dea circunstancias, erixíase xunto ao camiño entre a casa de Trurl e a estación de ferrocarrís.
     
Os poetas organizaron inmediatamente varias reunións de protesta, postulando o peche e selado da máquina, pero, fóra deles, ninguén se preocupo polos luctuosos incidentes. Ben ao contrario, as redaccións de xornais estaban moi satisfeitas, posto que o Electrobardo, escribindo baixo miles de pseudónimos, sempre tiña listo un poema de dimensión indicada para cada ocasión; a súa poesía circunstancial tiña tal calidade que os cidadáns esgotaban nuns momentos tiradas enteiras: nas rúas vélanse rostros de expresión embelesada e soñadores sorrisos, e oíanse xentes saloucando quedamente. Todo o mundo coñecía os poemas do Electrobardo, o ambiente cidadán estaba saturado de preciosas rimas, e as naturezas particularmente sensibles, alcanzadas por unha metáfora ou unha asonancia especialmente lograda, ata desmaiaban da impresión. O xigante de inspiración estaba preparado para estes transos, producindo ao acto unha cantidade correspondente de sonetos
vivificadores.

...

10 de setembro de 2016

Inicio de Unha tenda en Go-by Street

Unha tenda en Go-by Street
Lord Dunsany

Dixen en certa ocasión que debería regresar unha vez máis ao Yann a comprobar se o Paxaro do Río aínda o percorre en ambas as direccións, se aínda o manda o barbudo capitán, ou se este senta á noitiña na porta da fermosa Belzoond a beber o marabilloso viño amarelo que os montañeses baixan do Hian Min. E que quería ver de novo aos mariñeiros procedentes de Durl e Duz, e ouvir dos seus beizos o que lle aconteceu a Perdóndaris cando de súbito xurdiu dos outeiros o seu perdición, abaténdose sobre aquela famosa cidade. E quería escoitar os rezos dos mariñeiros á noitiña, cada un ao seu propio deus, e sentir a fresca presenza da brisa vespertina cando o ardente sol ponse naquel exótico río. Pensei que nunca máis volvería ver a corrente do Yann, mais cando abandonei a política non hai moito tempo, fortalecéronse as ás da miña fantasía, que outrora se debilitaran, e tiven esperanzas de volver ver, unha vez máis, ao leste onde o Yann atravesa o País do Soño como un orgulloso cabalo de batalla branco.
     
Con todo, esquecera como chegar a aquelas pequenas cabanas nos confíns do mundo que coñecemos, cuxas xanelas máis altas, aínda que veladas por antigas telarañas, miran a ese mundo que non coñecemos e son o punto de partida de calquera aventura no País do Sueñno.

...

9 de setembro de 2016

III A CORUÑA EN SEPIA

Moito mais doada a publicación de hoxe da Coruña en sepia, que a anterior.
Canto tempo pasou para que soubeses onde é?

8 de setembro de 2016

Aforismos de Leonardo

251.- As ondas do mar adoitan fuxir do punto en que se forman, sen que haxa desprazamento da auga. Niso aseméllanse ás ondas que produce o vento nun campo de espigas, ao que se ve ondular sen que elas cambien de sitio.

7 de setembro de 2016

6 de setembro de 2016

Fragmento de A. Hitchcock y los 3 investigadores. Misterio de la momia

O maiordomo empurrou ao profesor, e ambos rodaron polo chan. Ao intre, a estatua de madeira de Anubis, o deus de cabeza de chacal, precipitouse sobre o lugar onde o profesor estivera de pe. Case rozouno ao caer ao chan. A cabeza do chacal pareceu bulrarse do ancián.

Tremendo, señor e criado levantaron e miraron a estatua caída.

...

5 de setembro de 2016

Libros no CUR: A. H. y los 3 investigadores. Misterio de la momia

Libro: 4

Alfred Hitchcock y los tres investigadores. Misterio de la Momia

Textos de Robert Arthur

Editado por Molino

O obxectivo da colección é facilitar nos rapaces métodos deductivos a través de situación de certo suspense.

O libro pertenceu a Asociación para á axuda á xuventude Brigantium que o dou á Sociedade Cultural e Deportiva Palaestra e quedará agora no Centro Universitario de Riazor.

4 de setembro de 2016

3 de setembro de 2016

Inicio de Mensaxeiro do Futuro

Mensaxeiro do Futuro
Poul Anderson


Coñecémonos por asuntos de negocios. A firma de Michaels desexaba abrir unha sucursal na parte exterior de Evanston e descubriu que eu era propietario dalgúns dos terreos máis prometedores. Fixéronme unha boa oferta, pero non cedín; elevárona e permanecín na miña actitude. Por fin, o director en persoa púxose en contacto comigo. Non era en absoluto como mo esperaba. Agresivo, por suposto, pero dun modo tan cortés que non ofendía, as súas maneiras eran tan correctas que dificilmente se advertía a súa falta de educación formal. De todos os xeitos, estaba a remediar con gran rapidez esta carencia con clases nocturnas, cursos de ampliación e unha omnívora lectura.
Saímos para beber algo mentres discutiamos o asunto. Conduciume a un bar que non parecía de Chicago: tranquilo, raído, sen tocadiscos, sen televisión, cun anaquel de libros e varios xogos de xadrez, sen ningún dos extravagantes fregueses que usualmente infestan tales lugares. Fóra de nós, había soamente media ducia de clientes, un prototipo de profesor egrexio entre os libros, varias persoas que falaban de política con certa obxectiva pertinencia, un mozo que discutía co camareiro se Bartok era máis orixinal que Schoenberg ou viceversa. Michaels e eu atopamos unha mesa nun recuncho e algo de cervexa danesa.
...

1 de setembro de 2016

Aforismos de Leonardo

250.- O que move a auga nas súas veas ramificadas, contra o curso natural dos graves, é a mesma propiedade que move os humores nos corpos animados.