—Non che sei —dixérame Paula Dudú—. Iso... iso non é doado de averiguar.
Sen embargo insistín:
—Se ti non o sabes, ¿quen o pode saber? Porque non me negarás que se hai alguén que mantivo unha relación duradeira con Víctor, foches ti, e del saberás máis dun segredo...
—Exacto: algún segredo... E polo tanto, non trasmisible... intransmisible.
Intrasmisible, intransmisible, intransmisible, intransmisible... aquel estraño adxectivo soou oco dentro dos meus ouvidos... non trasmisible... Calei, e dirixinme ata a cociña mentres Paula Dudú que ollaba distraidamente as súas unllas recén pintadas, seguía recostada no sillón, coas pernas espidas en alto, apoiadas no respaldo. Intransmisible... Alí na cociña eu non facía nada. Non fora buscar nada, nen sequera xelos para o uisqui. Chegara automáticamente, como querendo fuxir da presencia daquela muller que tanto me atraía pero que ás veces temía.
...
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.