11 de febreiro de 2017

Inicio de O fantastico horror do misterioso saco

O Fantastico Horror Do Misterio Do Saco
Dorothy L. Sayers

A Gran Estrada do Norte estendíase, serpenteando como unha cinta de cor gris aceirado, perdéndose ao lonxe. Por ela, co sol e o vento detrás, subían velozmente dous puntos negros. Para o gañán que conducía a carreta de heno non eran senón dúas máis «deses condenados motociclistas» ao pasarlle zumbando en rápida sucesión. Un pouco máis adiante, un home con familia levaba con prudencia a súa sidecar de dúas prazas, e sorriuse compracido ao ruído do escape da «Norton» de válvulas na cabeza á que perseguía o aullido felino dunha «Scott» ardilla voadora. El tamén, nos seus días de soltería, fora partícipe nunha desas perennes competicións. Suspirou con tristeza ao contemplar ás máquinas de carreiras perdérse de vista camiño do Norte.

Nesa abominable e repentina curva en S pasado a ponte máis aló de Hatfield, o home que levaba a «Norton», sobordando de satisfaccion, volveuse para desafiar coa man ao seu perseguidor. Nese segundo, o enorme volume dun gran camión cargado véuselle encima ao saír da cabeza da ponte. Púidose librar del cunha chiscadela feroz, e a «Scott», tomando a curva tráxicamente, cos estribos de dereita e de esquerda coméndose por quendas o alquitranado, gañou unhas cantas iardas triunfalmente. A «Norton» deu un salto cara a adiante con todo o acelerador a fondo. Un grupo de nenos, cheos de pánico, correron en masa desordeada polo outro lado da estrada. A «Scott» pasou por entre eles describindo curvas como un beodo. A estrada estaba de novo libre, e a carreira podía continuar. Non se soubo aínda por que os motoristas, que están sempre cantado as belezas da vida ao aire libre na estrada, gástanse tanta gasolina os fins de semana camiño de Southend, Bringhton ou Margate, envolvidos nos apestosos vapores dos seus escapes respectivos, cunha man na bucina e un pé no pedal do freo, saíndoselles os ollos das órbitas no seu incesante movemento de alerta á presenza de policías, curvas, revoltas e cruces de estrada suicidas. Montan as súas máquinas con furia desenfreada, odiándose uns a outros. Chegan cos seus nervios feitos faragullas e teñen as grandes rifas para aparcar. Regresan, cegados polos faros dos recentemente chegados, a quen odian aínda máis que aos
outros. E figúranse que todo o tempo a Gran Estrada do Norte serpentea no seu percorrido como unha gran cinta gris plana, e que é unha superficie como unha pista de carreiras, sen sorpresas, sen valos, sen estradas laterais e sen tráfico. É verdade que non conduce a ningún sitio determinado, pero, á fin e ao cabo, unha tasca é igual a outra!
...

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.