31 de agosto de 2017

Aforismos de Leonardo

294.- Iso non ocorre coa alquimia, administradora dos simples produtos da natureza; oficio que non pode desempeñar a natureza por carecer de instrumentos orgánicos que lle permitan operar o que opera o home mediante as súas mans, coas cales fabrica o vidro, etc. 

30 de agosto de 2017

IV CORUÑA EN SEPIA

Interesante edificio.
Seguramente un dos mellores exemplos na cidade de mala xestión do público.
Sabes que era?

29 de agosto de 2017

A construción de hipoxeos en Exipto

A construción de hipoxeos en Exipto 

Os hipoxeos de Deir o-Bahari: a tumba de Mentuhotep O templo funerario da raíña Hatshepsut

A partir do Imperio Medio, a falta de chairas nos arredores da nova capital de Tebas propiciou o desenvolvemento dun novo tipo de construción funeraria, os hipoxeos, recintos escavados nos cantiis rochosos que flanquean as marxes do Nilo. Os hipoxeos prolongaron unha tradición iniciada no Imperio Antigo, que consistía en construír tumbas horadando as paredes pétreas. A implantación do modelo de hipoxeo como conxunto arquitectónico funerario implica a adecuación á paisaxe no que se inscribe.

A diferenza do Imperio Antigo, no que os volumes das pirámides rompían coa horizontalidad das grandes extensións de area, os hipoxeos non son unha estrutura que se impón ao horizonte, senón unha articulación de volumes integrados no espazo que ofrece a contorna.

A estrutura interior dos hipoxeos conserva en gran medida a das tumbas reais do Imperio Antigo, prolongándose deste xeito cara ao interior da montaña.


28 de agosto de 2017

A Quinta de Saler

Fragmento de A Quinta de Saler, obra de Antón Riveiro Coello, nado en Xinzo de Limia o 28 de agosto de 1964.


Ch3-g5 (Brancas)

Días antes da primavera, cando os estralotes prendían a súa púrpura nos valados, Florinda, a nai de Sozinha, botou enriba da cama unha colcha de liño feita por ela mesma e que tiña a imaxe de San Ramón Nonnato, e unha hora máis tarde nacía Mariña. Toribio Mouteira púxolle ese nome pola insospeitable cor azul dos ollos e untoulle os beizos cunha pinga de viño con melpara que a súa memoria prevalecese.
...

27 de agosto de 2017

LETRA DO "POUSA, POUSA"

LETRA DO "POUSA, POUSA"

Fun a taberna do meu compadre,
fun polo vento e vin polo aire (repetir)
e como é cousa de encantamento
fun polo aire, vin polo vento (repetir)

E pousa, pousa, pousa
e non me toques naquela cousa.
E pousa, pousa axiña
e non me toques naquela cousiña. (repetir)

Murmuraban as miñas veciñas
que eu andaba co crego nas viñas (repetir))
Iso é verdade, eu non o nego
que eu andiven ás loitas co crego (repetir)

E pousa, pousa, pousa
e non me toques naquela cousa.
E pousa, pousa axiña
e non me toques naquela cousiña. (repetir)

Cando me case xa teño un galo,
xa miña nai non me ten que dalo. (repetir)
Cando me case xa teño un polo
xa miña nai non me ten que dar todo. (repetir)

E pousa, pousa, pousa
e non me toques naquela cousa.
E pousa, pousa axiña
e non me toques naquela cousiña. (repetir)

26 de agosto de 2017

Inicio de Pasodobre de aniversario

Pasodobre de aniversario
M. VÁZQUEZ MONTALBÁN

A única revolución cultural de fondo que achegou a democracia en España foi a recuperación da memoria do padal, que goza de moita mellor saúde que a memoria histórica. Detrás do obxectivo de salvar os acenos de identidade, a que máis se salvou é a gastronómica, e entre aquel páramo de cociñas esenciais que foi a España da fame ou do boom económico dos dous ou tres franquismos ata agora censados e a oferta gastronómica actual, media a vontade de que o pracer sexa cousa deste mundo.
...

25 de agosto de 2017

IV CORUÑA EN SEPIA

Imposible recoñcer o espazo salvo que coñezas ben a historia da cidade.
Onde é?

24 de agosto de 2017

Fragmento de A cidade dos Césares.

Un texto de Victor F. Freixanes, nado o 24 de agosto de 1951 en Pontevedra, xornalista, editor e escritor galego

    Contra o final da primavera entraron os barcos, xa digo, e foi moi grande a nosa desolación cando soubemos que neles viñan, por mandado do Vicerrei, do señor de Moñino e os ministros de Aranxuez, non verdadeiro consolo para a nosa situación, senón máis soldados e familias a poboar a misena. Abofé que agardabamos outra cousa: que nos levasen de aquí, tal como nalgún momento o Andaluz prometera, ou que nos aliviasen dalgún outro xeito, despois do feroz inverno que nos tocara padecer. Mais agora viamos o que nos esperaba, amarrados para sempre a estas carrincovas.
    Elvira de Barcia dera á luz a súa criatura, milagre de Deus Noso Señor que todos celebramos. O Moure, mozo garrido, acordou bautizala co nome da nai, María Elvira, ó tempo que repetía, como na praia de Montevideo, que había de conquistar o mundo por ela

23 de agosto de 2017

22 de agosto de 2017

Bradbury

Actuar sen saber leva directamente ao precipicio.
Ray Douglas Bradbury, nado en Waukegan (Illinois) o 22 de agosto de 1920 e finado o 6 de xuño de 2012.

21 de agosto de 2017

20 de agosto de 2017

SPITFIRE

SPITFIRE
Gilberto Solís

Agosto 20, 1941

Nalgún lugar sobre Inglaterra...

O zumbido alertouno da proximidade do seu inimigo! Desesperado virou a cabeza cara un e outro lado, buscándoo coa vista. Ah! aí! detrás, por arriba e achegándose con celeridade!.

A toda velocidade elevouse, trazando un arco cara á esquerda. O seu opoñente, aínda incapaz de saír do seu picado, pasouno e nivelouse uns 300 metros mais abaixo.

Agora era a súa quenda.

Virando grácilmente lanzouse nunha hábil catenaria sobre el, á vez que aumentaba a velocidade.

Pero o outro viuno, virou con presteza á dereita ciñéndose no xiro, nun intento bastante hábil por confrontalo.

Ao ver esta reacción desacelerou. O seu branco, agora malogrado, dirixiuse cara a el. Aumentou a velocidade unha vez máis. Se era un duelo o que o outro quería, íalle a mostrar que el non era dos que os escapaban.

Ambos os contendentes aproximáronse velozmente un contra o outro. Aquel que declinase o duelo estaba perdido! Con seguridade o seu adversario perseguiríao ata derrotalo.

Pero ningún cedeu, así a todo; acelerando, pasáronse un ao outro xiraando sobre os seus eixos apenas a tempo de evitar a colisión... ningún abriu fogo.

Ao saír da suave curva ascendente que se viron obrigados a efectuar, ambos os rivais saudáronse, o un cun sonoro ruxido, o outro cun acrobático xiro, e a continuación separáronse.

O piloto estaba contento, fora una magnífico duelo e o seu opoñente estivera á altura. A pesar de que o sorprendeu nun principio este repúxose on rapidez e reaccionando con pericia, o Spitfire MK-1 afastouse en dirección ao Leste, cara á súa base.

O seu rival, pola súa banda, tamén estaba satisfeito, mantivera o seu territorio e expulsara a aquel intruso de ruidosa voz; mesmo gozara o duelo. Despois de todo non é frecuente que dous SPITFIRES (cospe lumes) enfrontáranse en duelos amigables sobre os ceos de Inglaterra. Contento, o dragón
enfilou cara ao Norte, cara ao seu fogar.

19 de agosto de 2017

Inicio de Asociación de Amigos da Claustrofobia

Asociación de Amigos da Claustrofobia

Díxome o redactor xefe que pensase algún tema lixeiro, refrescante, que a xente acaba de volver de vacacións e bastantes problemas ten xa co cartón de crédito. Funme a dar unha volta e pregunteilles aos vendedores de xeados que que tal lles ía, cantos polos vendían e bobadas así, pero non vía o modo de escribir un artigo con iso. Entón ocorréulleme mirar as páxinas amarelas, porque cando non se me ocorre nada miro as páxinas amarelas, que teñen de todo, e atopei o teléfono dunha cousa que se chamaba Asociación de Amigos da Claustrofobia. Chamei, dixen que quería escribir algo sobre eles e citáronme nas súas oficinas, situadas no soto dun edificio vello da Costiña dos Anxos.

-Como se lles ocorreu crear esta asociación? -empecei.
-Bo, non foi fácil, en Madrid hai xa asociacións para todos os gustos: Os Amigos da Capa, Os Gordos Satisfeitos, as Sudacas Reunidas, os Partidarios da Psicomotricidade, os Afectados polo Trastorno de Pánico con Síndrome de Agorafobia, etcétera. Tratábase de encher un oco, e despois de mirar o que había e o que non había, ocorréusenos crear a Asociación de Amigos da Claustrofobia. Xa estamos inscritos no Rexistro de Asociacións do Ministerio, pero aínda non recibimos ningunha subvención.
O soto non tiña xanelas e, á parte da porta de entrada, só vin unha especie de gatera da altura dun home de estatura normal, aínda que coas pernas amputadas.
-Onde dá iso? -preguntei.
-A un sumidoiro. Hai xente que o pasa moi mal dentro dos sumidoiros. Usámolo para distinguir ao claustrofóbico do nacemento do vicioso. A claustrofobia, segundo os últimos estudos, é xenética e hereditaria; tamén se pode adquirir ao longo da vida, pero entón trátase dunha desviación, e nós non queremos xente desviada na nosa asociación, sobre todo -agora que estamos a piques de recibir o respaldo da CE, recoñecemento que leva aparellada unha subvención importante. Xa ve, estas oficinas teñen moitas carencias, e só sobrevivimos coas cotas dos nosos afiliados.
-Que farán se conseguen unha subvención?
-Instalarémonos dentro dunha caixa forte.
...

18 de agosto de 2017

IV CORUÑA EN SEPIA

Hai edificios que está claro marcan a cidade. E este espazo que tanto cambiou non parece tan alleo grazas ao edificio da dereita.

17 de agosto de 2017

Aforismos de Leonardo

Refutación das ciencias ocultas 
293.- Como o máis parvo dos razoamentos humanos debe ser reputado o que convida á credulidade na nigromancia, irmá da alquimia, a cal dá a luz cousas simples e naturais; pero é tanto máis digna de censura que a alquimia, canto ela non dá a luz cosa algunha que non sexa a súa propia imaxe, é dicir, a mentira.

16 de agosto de 2017

15 de agosto de 2017

Os templos funerarios exipcios

Os templos funerarios exipcios

As construcións funerarias, que se organizaron en función dos rituais previos á localización definitiva do defunto na súa tumba, quedaron perfectamente definidas durante a IV dinastía, desde a construción da pirámide de Meidum. Os dous módulos arquitectónicos que completan a tumba son os templos, un situado no val e outro no lado este da pirámide, unidos por unha calzada ascendente cuberta. No templo do val tiña lugar o proceso de momificación e purificación do corpo e no templo funerario da pirámide ultimábanse os ritos coa cerimonia máis importante, «a abertura da boca», pola que o ka do defunto animaba a estatua.

No complexo funerario de Gizeh, o templo do val da pirámide de Chefren é o único que proporcionou restos arquitectónicos de importancia. Consta dunha planta inscrita nun cadrado con muros lisos en noiro. A entrada, desde o lado oriental do edificio, ten dous accesos simétricos con vestíbulos independentes que se comunican nunha antecámara. Desde esta éntrase a unha sala hipóstila en forma de T invertida que consta dunha nave lonxitudinal con dobre fila de alicerces, cuxos muros interiores estaban flanqueados por 23 estatuas sedentes de Chefren. Na construción da sala hipóstila utilízase por primeira vez como soporte a pilastra cuadrangular, que exerce de sostén libre sen contar cunha parede de apoio. A sabia conxunción de elementos e o sentido da proporción conseguen que os bloques pétreos de granito rosado proporcionen uniformidade a todo o edificio. A luz filtrábase por ranuras abertas no teitume plano. O edificio, que é emblemático, ten unha arquitectura arquitrabada. A harmonía da sala hipóstila é ademais perfecta.

Dos templos funerarios do complexo de Gizeh, soamente na pirámide de Micerino quedan restos que permiten reconstruír o orixinal. Do templo de Cheops, que é o máis antigo, hai vestixios dos alicerces cadrados de basalto que rodeaban o patio interior, o que testemuña un tipo construtivo que sería característico dos templos dedicados aos deuses. O templo de Micerino, con todo, é o que informa da existencia dun gran patio aberto á luz do día e rodeado por alicerces.

14 de agosto de 2017

Cita

Vale máis ser un home insatisfeito que un porco satisfeito.

John Stuart Mill

13 de agosto de 2017

PERO GARCÍA BURGALÉS

PERO GARCÍA BURGALÉS

Nunca Deus quis nulha cousa gran ben
nen de coitado nunca se doeu,
pero dizen que coitado viveu;
ca, se s'el del doesse, doer-s'-ía
de mí, que faz mui coitado viver,
a meu pesar, pois que me foi tolher
quanto ben eu eno mund'atendía.

Mais, en quant'eu ja vivo for, por én
non creerei que o Judas vendeu
nen que por nós na cruz morte prendeu
nen que filh'éste de Santa María;
e outra cousa vos quero dizer:
ca foi coitado non quero creer,
ca do coitad'a doer-s'avería.

Aínda vos del direi outra ren,
pois quanto ben havía me tolheu:
e quant'el sempre no mund'entendeu
de que eu mui gran pesar prendería,
per bõa fe, d'alí mi o fez prender;
por esto non quer'eu per el creer,
e, quanto per el crive, fiz folía.

E se el aquí houvess'a viver
e lh'eu por én podesse mal fazer,
per boa fe, de grado lho faría!
Mais, mal pecado, non hei én poder
e non lhi poss'outra guerra fazer;
mais por torpe tenh'eu quen por el fía!

12 de agosto de 2017

Inicio de Visión do futuro remoto

Visión do futuro remoto
Maria Covadonga Mendoza

A terra está seca, áspera ao tacto do único ollo do ceo, que queima coa súa furia a area estéril; as pegadas da vida foron borradas polo alento da desolación. De lonxe, distínguense as ruínas de atalaias centenarias que hai tempo dobraron a testuz de pedra, trastornadas polo abandono. O aire cala os seus restos mortos en balde intento por resucitalas. Non hai movemento, nin son algún. Ao redor delas pulula un gran número de seres invisibles, pálidos recordos de existencia, sinal inequívoco do paso da morte. Roldan as xambas derrubadas, saltan os muros, dan voltas ao redor do que noutro tempo foi o seu fogar. Non teñen memoria, e ignoran que lles leva a volver unha e outra vez a aquel sitio onde xa non lles recibe ninguén.

Queren gritar pero carecen de gorxa; ou chorar sobre as fosas onde aínda repousan os seus ósos, pero foron privados de ollos. Permanecen nun estado de eterna ignorancia e eterna esperanza; separados tanto da vida como da morte, sen poder procrear materia nin pensamento, sen poder sentir pracer ou dor; cegos, mudos e xordos.

Con pesadelos no canto de soños, como entes vexetativos, carentes mesmo de extensión física. O tempo non lles afecta, pois están fóra dos seus dominios; veno pasar, veno deterse e acelerarse, destruír o orgánico e o inorgánico, en conivencia coas súas fillas, as doncelas da morte, portadoras de afiadas espadas que se ceban en todo canto existe sen asomo de remorso.

...

11 de agosto de 2017

Fragmento de O misterio dos fillos de Lúa

Texto de Fina Casalderrey Fraga, nada en Xeve (Pontevedra) o 11 de agosto de 1951, escritora galega.

—¡Ola, Davi! ¿Preparámoslla agora?
—Claro. Estábate agardando. Acórdate de que é un segredo, e non nos pode ver ninguén.
—Nin sequera llelo podemos dicir ós nosos pais.
—Iso.
—¿Xa pensaches nalgún sitio? 
—Si, na mesa de noite que está a carón do conxelador.
—¿Ten porta?
—Claro. Pero se lla pechamos..., ¡non respira! 
—Pois temos que levala ó sitio para que se afaga e aprenda. Anque se nos ve túa nai, xa non hai segredo.
—Pois levámola cando non mire ninguén.
...

10 de agosto de 2017

Aforismos de Leonardo

292.- O ollo non podería enviar nun mes a súa potencia visual á altura do Sol.

9 de agosto de 2017

8 de agosto de 2017

As pirámides de Gizeh

As pirámides de Gizeh

O conxunto de pirámides de maior tamaño atópase en Gizeh e foi levantado polos faraóns Cheops, Chefren e Micerino durante a IV dinastía. Estas pirámides non son senón a parte máis visible de todo un conxunto funerario que inclúe dous templos, un situado na parte oriental da pirámide, templo funerario, e outro na beira do río, templo do val, unidos ambos por un corredor e coa protección dun recinto amurallado.

A construción destes diferentes edificios respondía as fases polas que debía pasar o cadáver do faraón antes de ser depositado definitivamente na súa cámara mortuoria. O percorrido ritual do defunto comezaba no templo do val onde o corpo era momificado. De alí pasaba ao templo funerario onde se realizaban as cerimonias que lle outorgarían a eternidade. O camiño entre a zona baixa do val do río e a zona máis elevada do deserto, onde estaban as pirámides, quedaba sinalado por unha senda en sentido ascendente, o que engadía significado simbólico ao traxecto do faraón defunto.

A pirámide de Cheops é a «pirámide» de Exipto por excelencia, a máis monumental das tres. Probablemente, é a forma arquitectónica que máis literatura suscitou desde que foi dada a coñecer ao mundo occidental.

Está construída sobre unha base dun cadrado de 230 metros de lado e 147 metros de altura. A orientación de cada un dos lados correspóndese cun punto cardinal. No interior da pirámide hai tres cámaras sepulcrais desiguais, como resultado de diferentes modificacións realizadas ao longo da súa construción. Á primeira delas accédese desde unha entrada no lado norte da pirámide que dá paso a un corredor, que descende en picado ata chegar á cámara. Esta áchase no mesmo eixo vertical da pirámide. Á segunda cámara chégase desde o pasadizo anterior, que se desvía no seu percorrido para ascender, e, posteriormente, seguir paralelo á base. Aquí a cámara ten unha falsa bóveda. A terceira, e definitiva, situouse nun nivel elevado sobre as outras dúas. Accédese a ela desde o angosto pasadizo da segunda cámara e está precedida por unha antecámara protexida por tres laxas de granito. A cámara funeraria ten un teito resgardado por cinco cámaras de descarga e unha cuberta a dúas augas. Estudos de enxeñaría realizados na actualidade revelaron a gran precisión con que se reparten as forzas estáticas da masa piramidal. Causa asombro que os exipcios puidesen intuír na súa construción unha distribución de forzas tan equilibrada, repartíndoas ao longo de diferentes puntos da masa pétrea, ata chegar a ser absorbidas pola gravidade do chan.

Hai bastante unanimidade respecto de que as pirámides se construíron utilizando ramplas paralelas a cada un dos lados polas que se subían os materiais. Estas ramplas, feitas de lodo e grava, prolongábanse segundo as necesidades de crecemento da construción e, unha vez finalizada esta, retirábanse para deixar a forma arquitectónica espida.

Durante a V dinastía construíronse outras pirámides en Abusir e en Saqqarah, a imitación das de Gizeh e coa mesma distribución do conxunto funerario, pero con material de ladrillo e dun tamaño moito menor.

Tamén no Imperio Medio, durante a XII dinastía, construíronse pirámides de ladrillo, cubertas con ferros de pedra calcaria das que apenas quedan restos. Foron construcións máis simbólicas que monumentais, prolongación dunha tradición ancestral que se mantivo, quizais por temor a esquecer un antigo costume. Máis tarde, entre os anos 750 a.C. e 350 a.C., os reis etíopes construíron máis de cento oitenta pirámides en Nubia. Son construcións que se agrupan do mesmo xeito en que se distribúen as chozas dunha aldea africana. A grandeza de Gizeh perdeuse para sempre, non se volveron a construír tumbas semellantes ás do Imperio Antigo.

7 de agosto de 2017

Fragmento de Arraianos, de Xosé Luis Méndez Ferrin.

Texto de Xosé Luís Méndez Ferrín, nado en Ourense o 7 de agosto de 1938.

Á noitiña, o condenado a morte decidiuse e acendeu a candea, que iluminou parcialmente o calabouzo. Bateu na porta berrando polo gardián.

—¿Quer outro xaruto? —díxolle este tan axiña como abriu, con grande estrépito de ferraganchos.

Aquela tarde déranlle viño doce ao prisioneiro, e unha pouca bica. O capelán trouxéralle un feixe de habanos, como obsequio por ser a derradeira noite que o prisioneiro pasaría no mundo.

—Cando queira máis un xaruto, pídello ao gardián; fume a vontade -dixéralle o crego.

Á mañá seguinte ao preso seríalle dado garrote na Praza Maior de Ourense, que había estar chea de xente, coma nos días de tourada. 

...

6 de agosto de 2017

Fragmento de Criminal

Texto de Xurxo Borrazás Fariña, nado en Carballo o 6 de agosto do 1963, escritor galego.

—¿Estás ben?
—... ¿Que?
—¿Estás ben? —repite Chucho—. Déchesme un bo susto, aí deitada tanto tempo.
Lola recupérase do seu desmaio, aínda mareada e sen decatarse moi ben de onde se encontra. Frega a man pola cara e aparta o cabelo de diante dos ollos.
 —... ¿Que se estou ben? —pregúntalle. Apálpase logo cun dedo no sexo e nota os restos de seme. Colle un pano da man e tenta limparse—. Ti eras o que sabía, ¿non é?; e o que me quería tanto e todo iso —engade chorando e nerviosa. Ponse de pé e segue a limparse, mirando o pano a cada pouco.
—Escapoume un chisco —quere xustificarse Chucho—, pero seguro que non pasa nada.
—Claro.
...

5 de agosto de 2017

CAMIÑO

CAMIÑO
DE LUÍS VIGIL


-Á dereita, David, á dereita!

-Coidado agora, Ana! Afírma ben, non vaias saír despedida!

Diante do seu vehículo, unha densa fumareda negra marcaba o lugar onde outro que lles precedía
non puidera manterse na ruta e estrelárase contra a parede. Unha man crispada, sanguinolenta, erguíase entre a chea de chatarra.

Outro vehículo, zigzagueando, excedeulles a unha velocidade incrible. Viron o rostro do seu condutor, unha máscara do máis abxecto terror, mentres trataba de facerse coa dirección sen
conseguilo. Perdeuse de vista na seguinte curva e, pouco despois, un tremendo estalido indicou que non puidera franquearla.

Dando unha salvaxe volta ao volante, David logrou evitar os novos cascallos que se escondían
traicioneramente á saída da curva de velocidade reducida e que aínda lanzaban tremendas labaradas. As rodas patinaron no aceite derramado na ruta e o fume apenas permitía ver o que había diante. Por un momento David creuse perdido.

Un chirrido fíxolle ver que a súa salvación fora cousa de milímetros, ou menos, talvez, pois o
costado do coche rozara contra a parede que bordeaba a curva.

-Ánimo, Ana! -gritou David para facerse ouvir por encima do ruxido do motor-, isto xa se acaba!.

Un tremendo abismo abriuse súbitamente ante eles. Ana gritou histéricamente mentres agarraba
con forza a barra de retención. A aceleración esmagounos contra os asentos, e os seus estómagos voaron cara ás nubes mentres o vehículo caía pola baixada final.

Ao termo do descenso, Ana e David baixaron tambaleantes, axudados por un empregado.

-Meu Deus! -dixo ela-. Xamais pasara tanto medo!

-Si -admitiu el-. Isto si que son montañas rusas, e non as do século vinte!

3 de agosto de 2017

Aforismos de Leonardo

291.- Observade a luz e admirade a súa beleza. Pechade os ollos e mirade: o que vistes xa non existe, e o que veredes non existe aínda. Quen o refai, se quen o fai está en perpetuo movemento? 

1 de agosto de 2017

Simboloxía e significado das pirámides exipcias

Simboloxía e significado das pirámides exipcias

Non se pode dar unha única interpretación ás pirámides, posto que a súa forma aparece nun contexto moi complexo de ritual fúnebre. As pirámides eran, en realidade, tumbas que simbolizaban a idea de eternidade.

A primeira dedución do significado simbólico das pirámides foi desenvolvida durante o século XIX polo insigne exiptólogo Ernesto Schiaparelli (1856-1928). Fronte ás teorías positivistas que puñan todo o acento na culminación dun proceso técnico, para Schiaparelli a pirámide simbolizaba a enerxía vital do Sol que era transferida ao faraón na súa tumba. Os catro lados da pirámide están orientados en dirección exacta cara aos catro puntos cardinais, o que tamén foi interpretado como unha relación simbólica cara ao número catro, ao que se lle outorgaba propiedades divinas e cósmicas.

A planta cadrada, sobre a que se ergue a pirámide, sintetizaría a relación entre pirámide e cosmos e, por tanto, tamén entre a vida terreal e a divina. Por outra banda, soamente é posible comprender o significado das pirámides dentro do carácter relixioso que imprime o sentido da vida dos exipcios. O esforzo colectivo, necesario para a súa construción, ilustra a disciplina e a organización de todo un pobo.

Sobre o significado e simboloxía das pirámides son ilustrativas e tamén representativas as palabras do exiptólogo James Henry Breasted (1865-1935), referíndose a a Gran Pirámide: «Probablemente, non habería moitos canteiros, nin moitos homes que coñecesen a técnica de construír con pedra cando Khufu-onekh deu os seus primeiros paseos sobre a espida meseta de Gizeh, concibindo o plan fundamental da Gran Pirámide. Así, poderemos comprender a intrépida enerxía do home que ordenou o trazo da base cadrada de 230 metros por lado. Sabía que necesitaría preto de 2,5 millóns de cantos, de 2,5 toneladas cada un, para cubrir este cadrado de 5,3 hectáreas, cunha montaña piramidal de 147 metros de altura. Por isto a Gran Pirámide de Gizeh constitúe un documento da historia da intelixencia humana. Con ela ponse claramente de manifesto o sentido humano de poder soberano. O enxeñeiro logrou conquistar a inmortalidade para si e para o seu faraón, grazas ao seu consumado dominio sobre as forzas materiais.»