17 de outubro de 2017

O templo de Luxor

O templo de Luxor.

O templo de Luxor, o primeiro amorno modelo do Imperio Novo que adoptou un trazado uniforme, foi construído por Amenofis III no século XIV a.C., con aditamentos posteriores de Ramsés II (século XIII a.C.). O patio, é a zona que máis destaca de todo o conxunto pola beleza das súas columnas de granito. Estas rodean tres lados do patio en dobre fileira con fustes percorridos por canles lobulados, que simbolizan fas de papiros, e con capiteis que representan a flor do papiro pechada. A exquisitez destas formas fai que se considerou o templo de Luxor o edificio máis delicado da cultura exipcia. As columnas non parecen reforzar a súa función como elementos
sustentadores, senón que causan a sensación de elevarse cara ao ceo de forma libre, á procura do divino.

Os templos de Ramses II
O faraón Ramsés II fixo construír dous templos na zona sur de Exipto, en Nubia, para conmemorar as súas fazañas bélicas. O Templo Grande está dedicado á figura do faraón e o Pequeno construíuse en honra á súa consorte Nefertari. Son templos coa mesma estrutura que os hipoxeos, pois os espazos penétranse na montaña. Con todo, non cumpren unha función funeraria, senón exclusivamente honorífica e de culto.

O Templo Grande ten unha fachada espectacular, presidida por catro estatuas colosais do faraón, de 21 metros de altura. O impacto visual que producen estas figuras sedentes, gardiáns do templo, é sobrecolledor. No interior da montaña áchase o templo distribuído en diferentes estancias (vestíbulo, sala hipóstila e santuario), que seguen un eixo axial. Na primeira sala hai oito grandes estatuas de Osiris encostadas a alicerces e outras salas laterais que serven de almacén. A continuación, e antes do santuario, hai un atrio con catro pilastras, que dan paso á cámara na que están as estatuas do faraón e do deus Ptah. Durante os dous días equinocciais do ano o Sol franqueaba a porta do templo e iluminaba a estatua do faraón situada no extremo do santuario. O movemento do astro materializa, así, a relación simbólica entre o faraón e o deus solar Ra. Este con os seus raios infere carácter sacro á figura faraónica.

No exterior, catro colosos flanquean a porta de entrada. Aos pés do faraón hai unha serie de estatuas que representan á nai e fillos do faraón en tamaño pequeno. A abismal diferenza de proporcións entre as estatuas do faraón e as dos seus familiares debe interpretarse como unha perspectiva xerárquica. O tamaño colosal do faraón simboliza pois o seu rango.
O Templo Pequeno foi dedicado a Nefertari, esposa de Ramsés II, e á deusa Hathor. Na fachada, seis estatuas colosais de dez metros de altura reproducen á raíña, a Ramsés II e á deusa Hathor en nichos alternos.

Tanto o Templo Grande como o Pequeno tiveron que ser trasladados ao construírse a presa de Asuán para evitar que quedasen sepultos, irreversiblemente, polas augas.

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.