por VICENTE MARTI
A historia que conto neste vello caderno (que xa estaba nun penoso estado cando o atopei ao meu lado nada máis espertar) pode non ser crida xamais por ninguén, ou poida que quen a atope déixea, arrepiado, no mesmo sitio onde a atopou. Talvez este amasillo de follas amareladas non será atopado xamais por ninguén (se é que queda alguén para poder facelo). Pero eu teño que escribir estas palabras... heino de facer porque é o único medio que se me ocorre para purgar as culpas da miña atormentada consciencia: Non puiden parar aquilo que pasaba neste pobo e soamente podo tentar avisar aos demais da maldade que aquí impera.
Podo xurar que fun testemuña de extrañísimos ritos, algúns dos cales son anteriores á vinda dos propios romanos, pero xamais vin ningún que o fose tanto como o que presenciei no pobo de Satoigne, nin ningún tan terrorífico como o que (por desgraza) coñecín aquí.
...
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.