31 de decembro de 2018

Inicio de A nena dos mistos

Hans Christian Andersen
A nena dos msitos


Que frío facía!; nevaba e comezaba a escurecer; era a última noite do ano, a noite de San Silvestre. Baixo aquel frío e naquela escuridade, pasaba pola rúa unha pobre nena, descalza e coa cabeza descuberta. Verdade é que ao saír da súa casa levaba zapatillas, pero, de que lle serviron! Eran unhas zapatillas que a súa nai levara ultimamente, e á pequena víñanlle tan grandes, que as perdeu ao cruzar correndo a rúa para librarse de dous coches que viñan a toda velocidade. Unha das zapatillas non houbo medio de atopala, e a outra lla puxo un mozalbete, que dixo que a faría servir de berce o día que tivese fillos.

...

30 de decembro de 2018

OS ESPADACHINES DE VARNIS

OS ESPADACHINES DE VARNIS
Clive Jackson

Esta pequena gama satírica encádrese dentro do xénero coñecido como heroic fantasy, no que as sagas medievais son trasladadas a exóticos escenarios no tempo e o espazo. Foi publicada orixinariamente no fanzíne de Irlanda do Norte Slant; logo, os editores da revista norteamericana Other Worlds ofrecérona ao publico xeneral.

29 de decembro de 2018

Citas de Groucho Marx

Citas de  Groucho Marx
-Lembrade que estamos a loitar pola honra desa muller, o que probablemente é máis do que ela fixo xamais.

27 de decembro de 2018

Aforismos de Leonardo

344.- Pero do feito de que a pintura serve a un sentido máis nobre, como é o ollo, resulta para as súas producións unha especie de proporción harmónica; noutros termos: da mesma maneira que moitas voces diferentes, unidas en simultáneo efecto, dan a sensación dunha proporción harmónica que satisfai o sentido do oído ao extremo de producir nos auditores unha admiración case estática, así tamén, e aínda moito máis, as belezas proporcionadas dun rostro angélico, postas en pintura, son para o ollo o que é para o oído un armonioso concerto de sons musicais. E se esta harmonía de belezas é mostrada ao amante da muller que lles serviu de modelo, a admiración profunda e o pracer incomparable dos seus ollos serán moi superiores a todo o que podería experimentar cos seus outros sentidos. 

25 de decembro de 2018

Inicio de O Trombón de Nadal

O Trombón de Nadal
Raymond E. Banks

Era o día de Noiteboa e Shorty dirixiuse ao armario e sacou o seu vello trombón de varas. Deu un par de emboladas, probou a embocadura e pegou un forte resoplido. Entón, o instrumento exhaló dous lúgubres balidos.

- Colga o teléfono - díxose a si mesmo -, que volviches a equivocarche de número...

Chegou até el o insistente repiqueteo do dedal da señora Thompson sobre os tubos do radiadon Shorty tiña unha patroa moi peculiar; era a solteirona máis recalcitrante e insoportable de todo Blessington, e non fomentaba, verdadeiramente, a liberdade de expresión dos seus pupilos.

Shorty produciu dúas notas suaves e burlonas co seu instrumento. Dous trompetazos o suficientemente fortes e sonoros para que chegasen até o oído da súa patroa. Aínda que el xamais se atreveu a trompetearle en voz alta todo o que pensaba dela.

...

24 de decembro de 2018

Inicio de Un novo Conto de Nadal

Un novo Conto de Nadal
(A New Christmas Carol-1920).

Arthur Machen

Sen dúbida, a vida de Scrooge acendeuse.

Dez anos pasaran desde que o espírito do vello Jacob Marley visitáralle, e que as Pantasmas do Nadal Pasado, Presentes e Futuras demostráranlle o erro da súa forma de vida mezquina, ruín e groseira, converténdolle no ancián máis feliz do pobo e sendo alcumado "o Vello Entrometido" polos vellos amargos que nunca reverenciaron a nada nin a ninguén.

E, sen ningunha dúbida, os vellos estaban acertados. Ebenezer Scrooge fora un entrometido. Sempre estivera huroneando nos asuntos dos demais; así que puido descubrir as consecuencias dos seus actos sobre os demais. Moitos homes de negocios duros suavizábanse ante a idea de Scrooge roldando nos seus despachos, crendo que a ruína se lles achegaba.

...

23 de decembro de 2018

Inicio de O Baqueano

O Baqueano
Domingo Faustino Sarmiento

Despois do rastreador, vén o baqueano, personaxe eminente e que ten nas súas mans a sorte dos
particulares e das provincias. O baqueano é un gaucho grave e reservado, que coñece a palmos, vinte mil leguas cadradas de chairas, bosques e montañas. É o topógrafo máis completo, é o único mapa que leva un xeneral para dirixir os movementos da súa campaña. O baqueano vai sempre ao seu lado. Modesto e reservado como unha tapia, está en todos os segredos da campaña; a sorte do exército, o éxito dunha batalla, a conquista dunha provincia, todo depende del.

22 de decembro de 2018

20 de decembro de 2018

Aforismos de Leonardo

343.- A pintura é unha poesía muda e a poesía unha pintura cega, e unha e outra van imitando a natureza en canto lles sexa posible, e por unha e outra poden mostrarse moitos hábitos morais, como fixo Apeles coa súa Calumnia. 

18 de decembro de 2018

Cita de Dune

Cando xurdín para conducir á humanidade pola miña Senda de Ouro, prometín unha lección que os seus ósos ían lembrar. Coñezo un esquema profundo que os humanos negan coa palabra aínda que o afirmen coas súas accións. Din que buscan a seguridade e a tranquilidade, condicións ás que dan o nome de paz. Mesmo mentres falan, crean sementes de axitación e violencia.

«Leto II, o Deus Emperador»

17 de decembro de 2018

Inicio de O Vampiro

Horacio Quiroga
O Vampiro


-Si?dixo o avogado Rhode-. Eu tiven esa causa. É un caso, bastante raro por aquí, de vampirismo. Rogelio Castelar, un home até entón normal fora dalgunhas fantasías, foi sorprendido unha noite no cemiterio arrastrando o cadáver recentemente enterrado dunha muller. O individuo tiña as mans esnaquizadas porque removera un metro cúbico de terra coas uñas. No bordo da fosa xacían os restos do cadaleito, recentemente queimado. E como complemento macabro, un gato, sen dúbida forasteiro, xacía por alí cos riles rotos. Como ven, nada faltaba ao cadro.

Na primeira entrevista co home vin que tiña que habermas cun fúnebre tolo. Ao principio teimou en non responderme, aínda que sen deixar un instante de asentir coa cabeza aos meus razoamentos. Por fin pareceu achar en min ao home digno de ouvirlle. A boca tremíalle pola ansiedade de comunicarse.

...

16 de decembro de 2018

Inicio de O anxo

Hans Christian Andersen
O anxo


Cada vez que morre un neno bo, baixa do ceo un anxo de Deus O noso Señor, toma en brazos o corpiño morto e, estendendo as súas grandes ás brancas, emprende o voo por encima de todos os lugares que o raparigo amou, recollendo á vez un ramo de flores para ofrecelas a Deus, con obxecto de que luzan alá arriba máis fermosas aínda que no chan. O noso Señor apértase contra o corazón todas aquelas flores, pero á que máis lle gusta dálle un bico, co cal ela adquire voz e pode xa cantar no coro dos bienaventurados.
Velaquí o que contaba un anxo de Deus O noso Señor mentres levaba ao ceo a un neno morto; e o neno escoitábao como en soños. Voaron por encima dos diferentes lugares onde o pequeno xogara, e pasaron por xardíns de flores espléndidas.
...

13 de decembro de 2018

Aforismos de Leonardo

342.- Pero o xordo, privado do sentido menos nobre, aínda que perdese juntamente a linguaxe, porque nunca ouviu falar, e non puidese aprender ningunha lingua, podería, con todo, percibir calquera detalle do corpo humano mellor que un capaz de falar e ouvir; e comprenderá tamén as obras do pintor e todo o que nelas se represente con figuras apropiadas. 

11 de decembro de 2018

Inicio de O cuarto dobre

Charles Baudelaire
O cuarto dobre

Un cuarto que parece un desvarío, un cuarto verdadeiramente espiritual, onde a atmosfera estancada está lixeiramente tinguida de rosa e de azul.

A alma alí toma un baño de preguiza, aromatizado polo remorso e o desexo. - Hai algo de crepuscular, de azulado e de rosado, un delirio de deleite  durante unha eclipse.

Os mobles teñen formas alongadas, prostradas, lánguidas. Os mobles teñen aire de soñar; dirase dotados dunha vida sonámbula, como o vexetal e o mineral. As materias falan unha lingua morta como as flores, como os ceos, como os soles poñentes.

...

10 de decembro de 2018

ÁLVARO CUNQUEIRO: A HISTORIA DA CULTURA GALEGA XXVII

ÁLVARO CUNQUEIRO: A HISTORIA DA CULTURA GALEGA XXVII

Nas órdenes militares, xa digo son español como o que máis por senso humán son a persona menos separatista do mundo, estou disposto incluso a recoñecer por irmán a un turco desos que dicen que eles cando se a fugan, flotan panza arriba mentras que os cristiáns flotamos panza abaixo. Estou disposto, xa digo repito moi .... español como a que máis o sexa pro hai algo que eu como muitos non podemos tranxixir e o idioma, e a nos señal como pobo, e como a máis fermosa obra que nos fixemos o longo de séculos, e aquelo que nos mantén agrupados e unha maneira que temos de entender o mundo esta xente tan humilde que se chama os galegos. Cada fala, cada llingua e unha maneira de decir o mundo, de decir o entorno, de decir as relacións do home con Deus, e do home ca naturaleza e do home con pai e do home cos fillos e da home ca terra que se labra e hasta do can amigo e compañeiro dos paseos, cada fala é un mundo. España ten a enorme riqueza, permítese o enorme luxo de ter catro grandes idiomas unha contra enorme tradición literaria falado por unha xente de grande calidade intelectual e moral que a lengua de Cataluña.

Outro os vascos teñen o seu idioma cantan, con cantares moi sinxelos de ..... sempre os bosques as suas colinas verdes, os seus deportes arrastrandos os bois grades pedras, grandes troncos de carballo eles etc.. e eles é unha gran reliquia non se sabe de donde ven e calquera hipótesis e permitida pero en fin e deles, teñen dereito a ela. Ahí estamos nos, nos ca nosa lingua galega unha das máis ilustres da romanida, mentras cas máis sexan pai de lingua de Portugal, que pasou o mar e foi o Brasil, sermos máis de 200 millóns de homes a falar o portugués no ano 2000. e eu me pregunto si en que se pode permitir o luxo de tirar esto o río, se hai alguén que se pode permitir o luxo de renunciar a este enorme riqueza esta España que si Alfonso X o sabio que foi destacado galego, que se criou en galego nas terras de Allariz, que aprendeu o galego en Allariz mismo, que escribiu en galego cantigas de maldecir, castiga de amor e as cantigas de Santa María facendo un eloxio de España decia que era rica en acerte, rica en azafrán e rica en veneiros de platan e en veneiros de ouro e rica en .... e rica en xente de inxenio etc. a él faltoulle decir que era rica en falas, era rica en lenguas; e unha das máis ilustres, unha daquelas que máis directamente fan a riqueza de España esta lingua en que eu os falei hoxe, e vosoutros galegos vos e xenerosos me tedes escoitado.

9 de decembro de 2018

ÁLVARO CUNQUEIRO: A HISTORIA DA CULTURA GALEGA XXVI

ÁLVARO CUNQUEIRO: A HISTORIA DA CULTURA GALEGA XXVI

Pois alí está unha lista de tódolos portos europeos que podían comerciar na factoría de Jansa en Estocolmo e en eles habla hai un porto galego, un pequeno porto casi desconocido Ribadeo. e eran uns veleiros de Ribadeo, el joven Antoñito la flora, Paquito San Antonio e ánimas que eu seguín tódolos nomes destos que iban o trigo, o lino e o cáñamo o Báltico pro logo esto chegaba, e por exemplo había fábrica de lenzos en Muxía, pero a quen lle iban a vender os de Muxía os lenzos, pra onde se ían a levar, por onde. Esto fallou todos os intentos económicos, toda a xente galega destos cabaleiriós de Ilustracións, preciosas figuras algúns como Cornide de Saavedra había estado nun colexio de xesuítas en Valladolid e había levado tres anos seguidos o premio de danza, porque os que millores bailaban en Europa no s. XVIII eran os alumnos dos xesuítas, dos colexios de ...... en Francia, e en ..... en Austria era unha verdadeira maravilla.

Ben xa non lles vou a cansar mais, gustaríame seguir falándolles do que é a realidade histórica galega. Solo unhas verbas pro o noso presente:

"Pra min, como pra moitos e unha especie de crisma de Santos Olios que se nos pon no bautismo e idioma a fala. Eu son tan español como o que máis ....... perteñezo a unha familia cansa de servir a España, con xente nas maxistraturas nos exércitos e na ...... desde que haxa memoria. Facendo probas de nobleza a escola de guardias marinas, no XVIII ou no colexio de artillería de Segovia ou donde fose.

8 de decembro de 2018

Citas de Groucho Marx

Citas de  Groucho Marx
-O matrimonio é unha gran institución. Por suposto, se che gusta vivir nunha institución.

6 de decembro de 2018

Aforismos de Leonardo

341.- Someteremos entón a pintura ao xuízo do xordo de nacemento, e a poesía será xulgada polo cego de nacemento. E se a pintura está figurada cos movementos propios dos caracteres morais que actúan nun sentido determinado, non hai dúbida de que o xordo de nacemento comprenderá a obra e as intencións do pintor; pero o cego de nacemento non comprenderá nada do que o poeta manifeste e que faga honra á poesía. E aínda que entre as súas nobres representacións cóntanse as dos xestos dos personaxes que compoñen as súas historias, as das paisaxes cos seus ornamentos deleitosos e as súas augas transparentes que mostran o verde fondo e cuxas ondas rebuldan sobre as pradarías ou os miúdos guijarros e abundan en peixes de áxiles movementos; todas estas descricións poderían dirixirse con igual efecto a unha pedra que a un cego de nacemento, quen nunca viu cousa algunha das que forman a beleza do mundo, é dicir, a luz, as tebras, a cor, os corpos, as figuras, as paisaxes, a distancia, a proximidade, o movemento e o repouso, que son o dez ornatos da natureza. 

4 de decembro de 2018

ELIAS

Temos a boa nova de anunciar que veñen de ser aprobados os estatutos presentados pola asociacición ECOLOXIA, LECER, INICIATIVAS E ACTIVIDADES SUSTENTABLES (ELIAS), entidade promovida pola nosa asociación, dentro do programa de actividades presentado ante a Deputación da Coruña e coa colaboración da asociación de estudantes da UDC, INCUDE.
Agardamos poder presentar nos vindeiros días o seu proxecto de actividades para o curso.

3 de decembro de 2018

ÁLVARO CUNQUEIRO: A HISTORIA DA CULTURA GALEGA XXV

ÁLVARO CUNQUEIRO: A HISTORIA DA CULTURA GALEGA XXV

Pero en fin Cornide de Quiroga escribindo sobre a reforma de agricultura sobre a necesidade dunha lei de pesca, Ibañez ou de Sargadelos montando a metarurxía de Sargadelos e despois a famosa cerámica etc. escribíndose cartas uns os outros e esas cartas que se escribían o xeito do século XVIII a maior parte das veces anónima, carta que un caballero de buena familia después de regresar de un viaje por el Báltico, escribe a cerca del comercio del Lino y del Cáñamo. Carta que un joven de buena posición que ha estudiado en las univerdidades de Salamanca etc. Después un viaje por Italia escribe a cerca de las ordenanzas urbanas, o que permite mantener limpia unha ciudad ou a traida de augas, o alcantirallado ou a traer unha enorme correspondencia, en que pretendías poñer a Galicia a par con Europa e intentaron grandes empresas mercantiles estas tiñan que fallar necesariamente por un feito, porque Galicia non tiña comunicación co resto de península.

E dicir como iba a ir a cerámica de Sargadelos a Madrí .... a Barcelona e o resto de España non había un camiño, tiñan que ir a lomos de mula, pero pasando Pedrafita do Cebreiro, as portillas de Piornedo ou de CAndes simple eso, porque chegou haber grandes empresas mercantiles o ano pasado por estas datas eu retrateime en Estocolmo no vello ponte do rei na "Jansa" despois de comer moi ben, porque para estas cousas hai que comer moi ben no restaurant Aurora que foi unha factoría de Jansa en Estocolmo. Din que aínda ahora cando fan obras e removen o piso aparecen graos de trigo de cando foi almacén de Jansa.

2 de decembro de 2018

ÁLVARO CUNQUEIRO: A HISTORIA DA CULTURA GALEGA XXIV

ÁLVARO CUNQUEIRO: A HISTORIA DA CULTURA GALEGA XXIV

Ahora neste momento produxéronse dúas cousas:

Ben a nobleza foise e unha orden dos reises católicos prohibiu que os documentos públicos se redactaran en idioma galego. e en segundo lugar fíxose moita forza nas costumes e nas ordenacións de Galicia, xa non se permitiu que houbera grandes abades comendatarios, que ca congregación de San Benito de Valladolid, que é a que pertenecían as abadías galegas de Cluny, por exemplo mandaba un monxe como Abade, eran os abades comendatarios viñan para administrar. Moitos destes abades nin estaban e o que facían eran levarse as rendas para Castela e Andalucía, pasan de mil os maiorazgos, os morgados creados cas rendas dos mosteiros galegos no século XVI e XVII levadas polos abades comendatarios pro os seus sobriños, pro os seus irmáns e hatra pra os seus fillos, que algúns tiñanos e de modo que entón algúns volveron despois a Lemos, Monterrei, foron virreises nas Indias, foron vireises en Italia pro nos desde entón fumos imperialista o servicio de outros emperadores. Logo outro gran momento de realidade histórica galega de algún xeito fracasado por moitas cousas e o momento da Ilustración o século das luces no s. XVIII. Houbo un pequeno grupo de xente da primeira nobleza galega, Cornide de Quiroga por exemplo xa non falo daqueles que foron dalgún xeito precursores polo pensamento que eso sólo merecía unha hora de explicar elemental que son o padre Feixoo e o padre Sarmiento.

1 de decembro de 2018

Citas de Groucho Marx

Citas de  Groucho Marx
-A política é a arte de buscar problemas, atopalos, facer un diagnóstico falso e aplicar despois os remedios equivocados.

29 de novembro de 2018

Aforismos de Leonardo

340.- A pintura é unha poesía que se ve sen ouvila; e a poesía é unha pintura que se ouve e non se ve; son, pois, estas dúas poesías ou, se o prefires, dúas pinturas, que utilizan dous sentidos diferentes para chegar á nosa intelixencia. Porque se unha e outra son pintura, pasarán ao común sentido a través do sentido máis nobre que é o ollo; e se unha e outra son poesía, haberán de pasar polo sentido menos nobre, é dicir, o oído. 

27 de novembro de 2018

Pequenas tallas para as escenas cotiás

Pequenas tallas para as escenas cotiás
Durante o Imperio Antigo iniciouse un xénero novo en  estatuaria menor que proliferou, extraordinariamente, ao longo de todo o Imperio Medio. Son pequenas tallas, entre 20-30 centímetros, labradas en madeira e policromadas, que representan serventes realizando os seus labores. Tratábase de figuras destinadas ás tumbas e consistían en modelos reducidos, a modo de maquetas, das diferentes situacións e actividades que se desenvolvían na vida cotiá. Así, é posible atopar pequenos escenarios nos que se reproducen traballos cotiáns como os de gandería. Represéntanse panadeiros, homes realizando a cervexa, mulleres transportando cestas, campesiños  arando ou mulleres facendo faenas domésticas. Algunhas escenas chegan mesmo a representar fogares enteiros. As  figurillas formaban parte do  ajuar funerario para garantir ao defunto os servizos imprescindibles durante a vida no máis aló. Así, no caso de que o defunto fose un militar, depositábase todo un exército de soldados na súa sepultura.

26 de novembro de 2018

ÁLVARO CUNQUEIRO: A HISTORIA DA CULTURA GALEGA XXIII

ÁLVARO CUNQUEIRO: A HISTORIA DA CULTURA GALEGA XXIII

E dicir que me digan a min, en fin esto non é moderno e se non estaban ahí tanto nas comunidades de Castela como nos irmandiños de Galicia, a posibilidad de unha nova vida política que ahora está de moda moitas veces o decir que non o retrógado, o que fora...

Os reises católicos tiveron que vir fixéronlle un gran ben a Galici, naquel momento e dicir restableceron a paz cortaron cabezas coma a do mariscal Pedro Pardo de Cela na praza do meu pobo, foi a cabeza rodada e entonces un ..... que tiña o obispo de Mondoñedo debía entón un ministro de propaganda ..... inventou que a cabeza conforme iba rodando despois de cortada como había empezado a decir o credo, credo, creo en Deus pater... pois decindo o credo, credo, credo hasta que parou co cual quedaron todos convencidos os paisanos de Mondoñedo de que o Mariscal na última hora se había sometido o obispo con quen pelexaba que era o que se buscaba.

Ben, os reises impuxeron a paz. Xa os irmandiños habían destruído casi o 90% de tódalas fortalezas do país todolos castelos de Galicia foron arrasados polos irmandiños non quedan máis que montós de pedras, os reises impuxeron unha xusticia moi dura pero absolutamente necesaria. Hai unha anécdota que conta Vasco de Ponte: estaban s D. Fernando e a Dona Isabel en Santiago e xa habían dado orden de que tódolos nobles galegos cando eles saíran pra Castela foran tras eles e tomaran parte na guerra que iba a ser a conquista de Granada, pro había o conde vello de Altamira que pesaba 360 libras galegas, e entón o conde tan vello, tan gordo pediu permiso pra se quedar. Don Fernando e Dona Isabel déronllo pro despois de ter o permiso pra quedarse, un día estando xantando na sua casa en Santiago dixo: "bueno marcharse han os hóspedes e volveremos a comer galo". Marcháronse os hóspedes, e dicir, Fernando e Isabel e eles volverían a comer o galo, o probe galo de Galicia, porque hai que leer os documentos daquel tempo, tódolos documentos publicados por André Martínes Salazar ou publicados por Ferro Couselo, López Amande por moita xente e alí está Santa María do Vilar de ..., 18 mollos de viño, 20 cazos de...... dous xatos, un boi, tantos días da arada na terra do señor, etc. este era o galo, o galo que estaban dispostos a comerse e que se comían os nosos condes ....

25 de novembro de 2018

ÁLVARO CUNQUEIRO: A HISTORIA DA CULTURA GALEGA XXII

ÁLVARO CUNQUEIRO: A HISTORIA DA CULTURA GALEGA XXII

Galicia o longo da reconquista ........... a primeira gran emigración galega a mitad das suas xentes sobre o sul de España. Toda a zona hasta o Douro, toda a zona hasta o texo, toda a zona hasta o Guadalquivir foi repoblada por xente galega. Ciudad Real que entonces se chamaba Vila Real foi poblada por xente de Guitiriz; Murcia foi poblada por Alfonso X el sabio xente de Ortigueira. A provincia de Huelva e gran parte da provincia de Cádiz o de Sevilla foi poblada con xente de Limia, a zona de Celanova, Allariz, o Valle MOntenei, et.

Claro esta xente iba coma soldados da nobleza galega, as campañas contra o mouro foron as Américas dos nosos linaxes militares, toda a traiectoria de nobleza española nesta zona, non na catalano-aragonesa e sempre a misma casa solar en Galicia, Asturias ou a montaña, loitas contra o mouro no Douro, no Texo o Guadalquivir e entonces grandes acontecementos na Andalucía e tiduos de nobleza, a mitad da gran nobleza española leva apelidos galegos e nun gran número e despois uns poucos asturianos e montañeses. Marcháronse os primoxénicos e quedaron aquí os segundos e no final do XIV e comenzos do XV e a época que eu chamo dos Condes Tolos, quedaron aquí nas suas torres 80,90, ou 100 ....... dispostos a saquear o país.

E o que eles chamaban, chamou un deles comer o galo cando viñeron os reis católicos despois da sublevación de S. Irmandá, a toda a ..... que moitos din como moitos falaron das comunidades, do levantamento do movemento retrógrado en relación ca política moderna que traía o imperante Carlos etc.

Eu quero decirlles se a política das comunidades, a política dos irmandiños galegos eran ou non era unha política moderna, primeiro: pedían que as cortes se poidan reunir cando as ciudades quixeran "el rei". Era polo tanto ter un parlamento permanente que fiscalizaría.

Segundo: que non se podían dar, reximentos nas cidades por herencia.

Terceiro: que non se podía aprobar ningún imposto que non fora aprobado polas cortes, etc.

24 de novembro de 2018

Citas de Groucho Marx

Citas de  Groucho Marx
-É mellor estar calado e parecer parvo que falar e despexar as dúbidas definitivamente.

22 de novembro de 2018

Aforismos de Leonardo

339.- E si ti dis: «A pintura é de seu unha poesía muda se non hai alguén que nos explique o que ela representa», non ves que o teu libro está en peores condicións? Porque, supondo que alguén fale por el, aínda serache imposible ver as cousas de que fala, como se verán as cousas que unha pintura representa, se na mesma as escenas e os feitos son tan ben ordenados mentalmente que entendemos a pintura coma se falásenos. 

20 de novembro de 2018

Exipto: cambios na arte dos imperios Antigo e Medio

Exipto: cambios na arte dos imperios Antigo e Medio
Pequenas tallas para as escenas cotiás
Respecto ao período Antigo, no Imperio Medio obsérvanse importantes cambios artísticos. A expresión invariable do rostro coa mirada perdida no infinito, que caracterizaba aos reis, transformouse nun ademán melancólico que abandona o  hieratismo intemporal. Os rostros de  Sesostris III e Amenemhet III expresan devanditos estados de ánimo.
Tal como apréciase no rostro de  Sesostris III, de granito rosado e que se conserva no  Metropolitan Museum de New York, a mirada perdeu a nitidez e absoluta firmeza que caracterizaba os rostros dos soberanos de outrora. As pálpebras agrándanse e caen, o  ceño engúrrase. Quizais os rostros expresan os cambios que se produciron nas crenzas relixiosas. Neste momento perdeuse a garantía que ofrecía un destino inmortal e unha vida terrea optimista, baixo a protección do deus  Ra. Ademais, o vínculo entre o rei, fillo de  Horus, e o seu pobo cambiou. A partir deste momento a autoridade afírmase a través de accións, como as conquistas doutros territorios, e non só por mediación do divino. Este espírito de preocupación polo temporal é o que reflicten algúns rostros de faraóns. Realízanse tamén esculturas do rei que reproducen diferentes momentos da súa vida, como se pode observar nalgunhas estatuas de  Sesostris III (Museo Exipcio, O Cairo). Nelas mantense o porte  maxestuoso que caracteriza ao soberano, pero o seu rostro plasma o paso dos anos. Noutras figuras o aspecto do monarca mostra  pesadumbre e denota tamén a preocupación polas continxencias da existencia.
Durante o Imperio Medio proliferan as esculturas chamadas «esfinxes». Son figuras que representan un corpo de león  recostado e un rostro humano. Desde o Imperio Antigo, coa gran  Esfinxe de  Gizeh, a escultura de forma animal individualizouse ao representar o rostro do faraón simbolizando o poder divino. Desde entón non se repite a fazaña escultórica en grandes dimensións pero a tradición prolóngase e este período achega algunhas variantes formais. A actitude da figura é dunha gran serenidade e as formas son sobrias, definidas por liñas puras que  modulan  robustos volumes. A  esfinxe de  Amenemhet II en granito rosa (Museo do Louvre, París) é un exemplo magnífico. O tocado cerimonial substitúe a melena do león e resalta aínda máis o rostro de suave modelado, en contraste cos planos xeométricos que lle rodean. Catro  esfinxes de Amenemhet III, en granito negro, mostran unha variante formal que  modela unhas crins de león moi estilizadas, con orellas que sobresaen da cabeza. O rostro do faraón permanece ensimesmado na súa maxestosidade.

19 de novembro de 2018

ÁLVARO CUNQUEIRO: A HISTORIA DA CULTURA GALEGA XXI

ÁLVARO CUNQUEIRO: A HISTORIA DA CULTURA GALEGA XXI

Toda Europa pelegriñou a Santiago, pelegriñaron os reise, pelegriñaron os Santos, pelegriñou o pobo miudo, xente que había cometido crímenes e común pena poníanlle os tribunais de xusticia tanto en Francia, como en Flandes como en Alemania o facer a pelegrinación de Santiago, a..........., viñeron grandes poetas, e dicir, as cantigas galegas da Edade Media o eco provenzal que en ela haxa polo camiño de Santiago con Marcabru veu o poeta ..... e Serbruneto Latini cando veu de embaixador de Florencia a Carlos III no 124 e tantos e en fin, toda, toda Europa pódese decir que pelegriñou e Don Ramón del Valle Inclán gustáballe moito nas listas de peleriños e depois de moitos nomes ilustres, de grandes nomes, condes de Tolosa, príncipes de Provenza, xente da casa ducal de Borgoña o atopar por exemplo na lista unha ilustre viuda de Maguncia. E entonces acordábanse daquela viuda de Bat que ven non contos de CAntor Veri de Sofri e que tamén había feito todas as peregrinacións que hai que facer e en cada unha delas había toda a sorte de atopar o marido aínda que logo claro, morreuselle para buscar .... Santiago foi dunha importancia excepcional a importancia de Santiago é enorme e mudou pode dicirse de algunha maneira, o destino de Galicia e de algunha maneira tamén pode decir que está no nacimento de Portugal. Sería moi outro todo o destiño do occidente penínsular senon houbera sido descuberto o sepulcro de Santiago; non só porque a sede romá tivo ciumes desde moi axiña, porque o único sepulcro dun apóstol que había en occidente era do se SAn Pedro de Roma pero ahora aquí no cabo de mundo en Galicia aparecía outro SAntiago e entonces un día os obispos de Santiago apoiados no enorme prestixio da tumba apostólica ¿que podían facer? hasta podían facer algo contra Roma, e entón Roma mandou aquí a orden de Cluny e con Cluny a casa de Borgoña que é a casa que está, o sangue que está no nacemento de Portugal, e entonces foi coma unha cabeza de Ponte de sede apostólica contra Santiago de Compostela. O medo tuvo que pasarlles antiguas, axiña porque os españoles transrformamos rápidamente a SAntiago apóstol no SAntiago Matemora e entonces esa o capitán de terra santa contra os moros, tamén nos tiñamos contra guerra santa xa con este gran señor como capitán do seu cabalo blaco e pode dicirse que media edade media español, a edadea media edade militar está feita por Santiago Americo CAstro deidicoulle un libro tan esclarecedor que todo o que se poida decir sobre eso pois xa non queda nada.

En fin creo que estou, quedándome moitas cousas que decir, cero que os estou cansando moito tempo.

18 de novembro de 2018

ÁLVARO CUNQUEIRO: A HISTORIA DA CULTURA GALEGA XX

ÁLVARO CUNQUEIRO: A HISTORIA DA CULTURA GALEGA XX

O Camiño, se eu lles digo por exemplo que é en Varsovia, na ....... calle dos cabaleiros había un hospital pros peleriños que viñan a Santiago, que imos a estar en Croacia na actual Yugoslavia había tamén un hospital para peleriños, ten Estocolmo o ano pasado funa ver o areporto e a cidade e dererita hai unha colina e anuncia un letreiro na carretera ..... a montaña de Santiago, e fun alí porque alí había un hospital de Santiago a reunianse alí todos os suecos que iban a facer a peregrinación pra entrar na ciudad alí dábanlle roupas novas e pra tomar o barco ou pasar a Dinamarca e por terra había que facer a peregrinaxe do señor Santiago. Pero cando un paisano noso don Paio Gómez de Soutomaior foi como embaixador de Enrique III de Castela o gran tamerlán, atopouse na corte o gran tamerlán a un secretario de cortes gregas, de tarmelán un monxe nestoriano que soñaba con facer a pelegrinaxe a Santiago de Compostela.

Por facela de unha maneira un pouco especial porque pensaba roubarlle dúas ducias de cabalos gran Tamerlán vendelas na feira de SAn Marcanda e co diñeiro que saquese poi vir en pelegrinación a Santiago de Compostela, que seguro lle perdonaría
todo.

17 de novembro de 2018

15 de novembro de 2018

Aforismos de Leonardo

338.- Que poeta, coas súas palabras, reproducirá para ti, amante, a exacta efixie do teu ideal, con tanta verdade como o pintor? Quen che mostrará as paisaxes dos ríos, bosques, vales e campiñas, onde pasaron os teus días máis felices, se non é o pintor? 

13 de novembro de 2018

A escultura exipcia no Imperio Medio

A escultura exipcia no Imperio Medio
Neste período non hai unha unidade estilística estrita, senón que se aprecian diferentes tendencias que optan por diversas solucións expresivas. No norte, na zona do Delta, desenvólvese un gusto cara ás formas clásicas e idealizadas, derivadas do Imperio Antigo, nas que se exalta a nobreza e serenidade das figuras. As estatuas  sedentes de  Sesostris I son representativas desta tendencia; trátase de figuras de pedra calcaria que mostran un rostro xuvenil.
Un pouco máis cara ao sur, en Menfis, óptase por un maior realismo; e na zona da capital tebana, no sur do país, téndese a sintetizar ambas as tendencias con preferencia a mostrar a expresión do rostro, mentres o corpo permanece fiel á normativa do Imperio Antigo, impasible e alleo a calquera trazo temporal. As esculturas dos reis prodíganse e atópanse non só nas construcións funerarias, onde permaneceran ocultas durante o Imperio Antigo, senón tamén no interior dos templos e no exterior das edificacións, ao aire libre.

12 de novembro de 2018

ÁLVARO CUNQUEIRO: A HISTORIA DA CULTURA GALEGA XIX

ÁLVARO CUNQUEIRO: A HISTORIA DA CULTURA GALEGA XIX

Ben, apareceu o sepulcro de Apóstol Santiago e entón divulgouse tanto absolutamente como se había gardado o silendio tan absoluto explosión de noticia polo mundo de aquí se había descuberto no extremo da terra conocida un sartego que contiña os osos do apóstol Santiago. En seguida comenzou a haber peregrinacións casi cen anos despois do descubremendo do Apóstos xa D..... un obispo do Puig en Francia ven a Santiago, xa 100 anos despois debía haber moito peleriño porque un obispo francés Xiraldo de Ourillac o ver as grandes penalidades dos peleriños subindo hasta o Cebreiro, o val do Bierzo no alto do Cebreiro construen o primeiro hospital pra peleriños e hoxe consérvase a estructura prerománica e casi visigótico de basílica e hospital. e entón que dou aberto eso que se chamou o camiño francés e Galicia por primeira vez desde a época romá volve a ter unha comunicación co mundo vai a ser unha gran vía de cultura, de camiño do arte, non so de devoción virán corrrentes filosóficas, metres de teoloxía e de frores gregas e de frores latinas e encherase todo o camiño de eirexas románicas as nosas as galegas seguindo a grande línea do románico francés do románico de Toulose especialmente do románico de ..... pero sempre con un aire noso un pouco máis labrego e humildoso un pouco máis de contacto na naturaleza. etc.