Unha cidade flotante I

Xulio Verne
Unha cidade flotante I

CAPÍTULO PRIMEIRO
Cheguei a Liverpool o 18 marzo de 1867. O Great-Eastern debía partir aos poucos días para Nova York, e acababa de tomar pasaxe ao seu bordo. Viaxe de afeccionado, nin máis nin menos. Entusiasmábame a idea de atravesar o Atlántico sobre aquel xigantesco barco. Contaba con visitar o norte de América, pero isto era só accesorio.
O Great-Eastern ante todo; o país celebrado por Cooper, despois. En efecto, o buque de vapor a que me refiro é unha obra mestra de arquitectura naval. É máis que un barco, é unha cidade flotante, un pedazo de condado desprendido do chan inglés e que, despois, de atravesar o mar, debía soldarse ao continente americano. Figurábame aquela masa enorme arrastrada sobre as ondas, a súa loita cos ventos a quen desafía, a súa audacia ante o importante mar, a súa indiferenza ás expresadas ondas, a súa estabilidade no medio do elemento que sacode, coma se fosen botes, os Wario e os Sollerino. Pero a miña imaxinación quedou curta. Durante a miña travesía, vin todas estas cousas e outras moitas que non son do dominio marítimo. Sendo o Great-Eastern non só unha máquina náutica, senón un microscopio, pois leva un mundo consigo, nada ten de estraño que nel se atopen, como noutro teatro máis vasto, todos os instintos, todas as paixóns, todo o ridículo dos homes.