Unha cidade flotante VIII

Xulio Verne
Unha cidade flotante VIII

Logo de dirixir unha ollada a aqueles traballos de axuste, proseguín o meu paseo e cheguei á popa, onde algúns tapiceiros acababan de adornar unha cámara bastante espazosa, designada co nome de smoking-room, que era o salón de fumar e á vez o café daquela cidade flotante, alumado por catorce fiestras, con ceo raso branco e ouro e coas paredes adornadas con molduras e cuarteróns de madeira de limoncillo.
Logo de atravesar unha especie de praciña triangular, que formaba a proa da ponte, cheguei ao estrave, que caía en picado sobre a superficie das augas.
Desde aquel punto extremo puiden ver, por un xirón das bramas, a popa do Great-Eastern, a máis de dous hectómetros de distancia; semellante coloso ben merece que se empreguen tales unidades para valuar as súas xigantescas dimensións.
Regresei pola rúa de estribor, evitando o choque das poleas que se columpiaban nos aires e os lategazos da xarcia que o vento sacudía, librándome xa do bico dunha volante, xa das escorias inflamadas que unha fragua vomitaba como un ramallo de fogos artificiais. Apenas divisaba a parte superior dos mastros, de 200 pés de altura, que se perdían entre a néboa á que mesturaban o seu negro fume ás barcazas de servizo e aos carboeiros. Máis aló da grande escotilla da máquina de rodas,
observei unha pequena fonda á miña esquerda, e despois a longa fachada dun palacio coroado por unha azotea cuxa varanda estaban adornando. Por fin, cheguei á popa, o lugar onde se alzaba a andamiada consabida. Alí, entre o último camarote e o vasto enreixado sobre o cal erguíanse as catro rodas do goberno, uns maquinistas acababan de instalar unha máquina de vapor, composta de dous cilindros horizontais e dun complicado sistema de piñóns, pancas e rodas de escape. Non comprendín ao pronto o seu destino, pero me pareceu que naquela parte, como nas demais, os preparativos estaban moi lonxe de tocar ao seu termo.