30 de abril de 2018

Lavadoiro do Parrote

Como o concello a mediados do XIX decidiu evitar que se empregaran para lavar a roupa as fontes da cidade, empezaron a ter maior uso os lavadoiros.

E así a construción destes útiles edificios en varios puntos da cidade chegou ao Parrote, á beira da Capitanía e do Xardín de san Carlos, no 1893.

Daba servizo á Cidade Alta. Abastecíase da fonte da praza de Azcárraga ou da Fariña.

Colgaban a coada diante dás murallas da cidade, ás veces directamente sobre as pedras para clarexar.

29 de abril de 2018

VASCO GIL e PERO MARTINZ

VASCO GIL e PERO MARTINZ

-Pero Martiiz, ora, por caridade,
vós, que vos teedes por sabedor,
dizede-mi quen é comendador
eno Hespital ora da escassidade,
ou na fraqueza, ou quen no forniz,
ou quen en quanto mal se faz e diz.
Se o sabedes, dizede verdade.

-Pois, Don Vaasc', un pouco m'ascoitade:
os que mal fazen e dizen son mil:
eno fornizio é Don Roí Gil
e Roí Martiiz ena falsidade,
e ena escasseza é o seu priol.
Non vos pod'hom'esto partir melhor;
se máis quiserdes, por máis preguntade.

-Pero Martiiz, mui ben respondestes,
pero sabía-m'eu esto per min
ca todos tres eran senhores i
das comendas, comendadores estes,
e partistes-mi-o tan ben, que m'é mal;
mais ar quer'ora de vós saber al:
que mi digades de quen no aprendestes.

-Vós, Don Vaasco, ja me cometestes
doutros preitos; des i, ar dig'assí:
non mi deu algo, pero lho pedí,
o priol; e fodí, e vós fodestes
con Roí Gil; e meus preitos talhei
con Frei Rodrigu'e mentiu-mi-os, e sei,
per aquest', a sa fazenda daquestes.

-Pero Martiiz, respondestes tan ben
en tod'esto, que fostes i con sén
e trobador, e cuid'eu que leestes.

-De vós, Don Vaasco, tod'esso m'é ben;
hei sis'e sei trobar e leo ben;
mais que tard'i que o vós entendestes!

28 de abril de 2018

Unha cidade flotante XXVII

Xulio Verne
Unha cidade flotante XXVII

Non tardou o Great-Eastern en atravesar os peiraos do embarque de Liverpool. Os catro canóns, respectando a memoria dos mortos que a barcaza desembarcaba, permaneceron mudos, pero formidables aclamacións e vivas substituíron aqueles estampidos, que son as máis ruidosas manifestacións da cortesía nacional.
Resoaron palmoteos, levantáronse os brazos, axitáronse os panos con ese entusiasmo de que son tan pródigos os ingleses á saída de todo barco, aínda que sexa unha lancha que vai dar un paseo pola bahía. Mais ¡que xeito de responder a aqueles saúdos! Milleiros de curiosos coroaban as murallas de Liverpool e de Birkenhead.
Os boats, cargados de espectadores, hormigueaban no río. A tripulación do Lord Clyde, buque de guerra fondeado na dársena, saudou ao Great-Eastern coas súas aclamacións, desde o alto das vergas. Desde as toldillas dos buques ancorados no río, estrepitosas músicas enviábannos terribles harmonías que dominaban o balbordo. As bandeiras, en honra ao xigante, non cesaban de subir e baixar.
Pero pronto empezaron a amortecerse os berros, por mor da distancia. Pasamos rozando o Trípoli, paquebote da liña «Cunard», destinado ao transporte de emigrantes e que parecía unha lancha, a pesar das súas 2.000 toneladas. Despois, o fume cesou de escurecer o horizonte, aumentaron os espazos entre as casas e puido verse o campo por entre as paredes de ladrillo. Aínda se distinguían as casas de campo de recreo e, na beira dereita do río, saudáronnos os últimos vivas, desde a meseta do faro e as caras e flancos do baluarte.

27 de abril de 2018

Unha cidade flotante XXVI

Xulio Verne
Unha cidade flotante XXVI

Case todos os viaxeiros contemplaban, desde a toldilla de proa, a dobre paisaxe que ofrecían Liverpool á dereita e Birkenhead á esquerda. O Mersey non deixaba, para o paso do noso enorme buque, máis que estreitas ruelas, entre os buques ancorados e os que se movían subindo ou baixando. Pero, sensible aos máis leves movementos da man do piloto, o Great-Eastern deslizábase por aquelas angosturas, áxil como unha piragua. Houbo un momento en que me pareceu imposible que deixásemos de pasar por ollo a unha fragata que cruzaba a corrente e que rozou, coas súas penoles, o casco da nosa xigantesca nave; pero se evitou o choque, e cando, desde as cofas, puiden ver aquel barco de 700 a 800 toneladas, pareceume un deses barquitos con que os nenos xogan nos estanques de Green-Park ou de Serpentine--River.

26 de abril de 2018

Unha cidade flotante XXV

Xulio Verne
Unha cidade flotante XXV

CAPÍTULO V
A operación empezara de novo. O anchor-boat permitiu aliviar as cadeas, e as áncoras deixaron ao fin o terceiro leito. A unha e cuarto daban nos reloxos de Birkenhead; para aproveitar a marea, era indispensable que o Great-Eastern non retardase máis a súa saída. Subiron á pasadera o capitán e o piloto. Colocóse un tenente xunto ao aparello de sinais das rodas e outro xunto ao da hélice; entre os dous, xunto á ruedecilla destinada a mover o temón, estaba o temoneiro. Outros catro temoneiros, para o caso de que chegase a faltar a máquina de vapor, vixiaban na parte de popa, dispostos a manobrar as grandes rodas do temón. Para baixar o río, o Great-Eastern non tiña máis que hendir a marea.
Diose o sinal de partir. Resoou a hélice na popa, azoutaron as rodas lentamente as primeiras capas de auga, e empezou a moverse o buque.

25 de abril de 2018

Unha cidade flotante XXIV

Xulio Verne
Unha cidade flotante XXIV

Todos acudimos. Os feridos foron levados á enfermería e mandouse desembarcar os cadáveres. A vida das xentes pobres é tan pouca cousa para os anglosaxóns, que apenas causou impresión a bordo tan triste suceso. Aqueles desgraciados, mortos ou feridos, non eran máis que dentes dunha roda, fáciles de repor.
a barcaza, dócil a un aceno que se lle fixo, volveu atracar ao noso costado.
Dirixinme á escaleira que non se quitou aínda. Os cadáveres, envolvidos en mantas, foron colocados sobre cuberta, na barcaza. Un dos médicos da dotación do Great-Eastern, foi acompañalos a Liverpool, con orde de regresar canto antes a bordo. Alejóse a barcaza, e os mariñeiros lavaron as manchas de sangue que ensuciaban a ponte.
Detalle curioso. Un viaxeiro levemente ferido por unha acha, marchouse na barcaza, aproveitando a ocasión. Xa estaba saturado de Great-Eastern.
Eu miraba a barcaza, que a todo vapor afastábase, cando oín ao meu irónico compañeiro, que murmuraba detrás de min:
-¡Bo principio de viaxe!
-Non pode ser peor -repliquei-. Teño a honra de falar a ... ?
-Ao doutor Dean Pitferge.

24 de abril de 2018

Unha cidade flotante XXIII

Xulio Verne
Unha cidade flotante XXIII

Hallábame entón na toldilla de proa con algúns pasaxeiros, que contemplaban, como eu, os progresos da operación. Ao meu lado, un viaxeiro, impaciente, sen dúbida, pola lentitude da manobra, encollíase de ombreiros a cada pouco, burlándose da impoñente máquina. Era un hombrecillo fraco, nervioso, de viveza ratonil, cuxos ollos apenas #distinguir baixo os pliegues das súas pálpebras. Un fisonomista comprendese, á primeira ojeada, que a vida presentábase de cor de rosa a aquel filósofo, discípulo de Demócrito, que non daba punto de repouso aos seus músculos cigomáticos, necesarios para a acción da risa. Polo demais, como logo tiven ocasión de ver, era un bo compañeiro de viaxe. «Ata agora díxome-, había eu crido que as máquinas servían para axudar aos homes, e non para que estes axudásenas.»
Ía responder a observación tan sensata, cando se oíron berros. O meu veciño e eu corremos á proa, onde puidemos ver que foran derrubados todos os traballadores das pancas: uns levantábanse, outros non podían levantarse. Un piñón da máquina saltara, e a poderosa acción das cadeas fixera virar con espantosa forza o cabrestante. Os mariñeiros foran feridos, con terrible violencia, no peito ou na fronte. O irresistible molinete descrito polas soltas barras ferira a doce mariñeiros e morto a catro. Entre os feridos achábase o contramaestre, que era un escocés chamado Dundée.

23 de abril de 2018

Parrote

Nesta zona hai moito que os espazos ocupados pola praia e a primeira casa de baños da cidade quedaron sepultada pola Solana e o varadoiro.

Mesmo final que para a chamada Casa Gótica, que estaba situada facendo esquina entre o Paseo da Dársena e a rúa do Parrote.

Era o último edificio civil da idade media que quedaba na cidade e foi derrubado no 1936.

Construíuse a finais do século XV e pertenceu aos condes de Maceda, tendo ao longo dos anos diferentes usos, como o de cárcere.

O Concello quixo facer nel o Museo de Belas Artes, pero foi incapaz de adquirilo.

22 de abril de 2018

PERO VELHO DE TAVEIRÓS e PAI SOÁREZ DE TAVEIRÓS

PERO VELHO DE TAVEIRÓS e PAI SOÁREZ DE TAVEIRÓS

-Vi eu donas en celado
que ja sempre servirei
porque ando namorado;
pero non vo-las direi
con pavor que delas hei.
Assí mi han lá castigado.

-Des que essas donas vistes,
falaron-vos ren d'amor?
Dizede, se as conhocistes,
qual delas é a melhor?
Non fostes conhocedor,
quando as non departistes.

-Ambas eran nas melhores
que homen pode cousir:
brancas eran come flores.
Mais, por vos eu non mentir,
non as pudi departir,
tanto son bõas senhores.

-Alí perdeste-lo siso
quando as fostes veer,
ca no falar e no riso
poderades conhecer
qual ha melhor parecer.
Mais faliu-vos i o viso.

21 de abril de 2018

Unha cidade flotante XXII

Xulio Verne
Unha cidade flotante XXII

Levar o áncora en tales condicións esixía esforzos considerables. En efecto, o buque, a impulso da corrente, estiraba as cadeas que o amarraban. Ademais, un forte vento do Suroeste, achando na súa masa un obstáculo, unía a súa acción á do fluxo. Para arrincar as pesadas áncoras do fondo de cieno necesitábanse poderosos aparellos. Un anchor-boat, buque especial, destinado a esta operación, enganchouse ás súas cadeas; pero non bastando os seus cabrestantes, houbo que recorrer aos aparellos mecánicos que tiña á súa disposición o Great-Eastern.
Na proa, para izar as áncoras, estaba disposta unha máquina da forza de setent a cabalos. Obtíñase unha forza considerable, que podía actuar inmediatamente sobre o cabrestante a que se enganchaban as cadeas, sen máis que facer pasar aos cilindros o vapor das caldeiras. Pero a inmensa forza da máquina foi insuficiente e houbo que acudir no seu socorro. Cincuenta mariños, obedecendo unha orde do capitán Anderson, colocaron as pancas e empezaron a virar o cabrestante.
O buque empezou a avanzar sobre as súas áncoras, pero con moita lentitude. Os elos rechinaban penosamente nos escobones; paréceme que algunhas voltas de roda, que permitisen embragar máis facilmente, aliviasen moito as cadeas.

20 de abril de 2018

Xornadas Irmandiñas

Xornadas Irmandiñas
Organizadas por INCUDE
Centro Universitario de Riazor
Almirante Lángara s. n.
Sábado 21 de abril de 2018
A partir das 19,00 horas

* Partidas do Xogo Irmandiños, creado pola nosa entidade

* Partidas de Carcassone. O xenial xogo de construcción de cidades.

* Partidas de Dixit

* Proba do xogo Los Constructores. Será a primeira vez que probemos este xogo.

Trofeos para os tres primeiros clasificados.

As xornadas nacen para conmemorar que o 25 de abril 1467 empezou a Grande Revolta Irmandiña.

19 de abril de 2018

Unha cidade flotante XXI

Xulio Verne
Unha cidade flotante XXI

CAPÍTULO IV
Fabián separouse de min, para ir recoñecer o seu aloxamento, no camarote 73 da serie do gran salón, cuxo número estaba marcado no seu billete. Naquel momento, grosos borbotones de fume revoloteaban en torno das anchas bocas das chemineas do buque. Oíase estremecer o casco das caldeiras ata nas profundidades da nave. Fuxía o estridente vapor polos tubos de escape, volvendo caer sobre cuberta, en forma de miúda choiva. Estrepitosos remolinos revelaban que se estaban ensaiando as máquinas. A presión dicía ao enxeñeiro que podiamos partir.
Foi preciso ante todo levar o áncora. A marea subía aínda e o Great-Eastern, movido polo seu empuxe, presentáballe a proa. Todo estaba disposto para baixar o río. O capitán Anderson tivera que aproveitar aquel momento para aparellar, pois a eslora do Great-Eastern non lle permitía evolucionar no Mersey. Non arrastrado pola bajamar, senón ao contrario, resistindo a rápida marea, era máis dono do seu barco e estaba máis seguro de poder manobrar hábilmente por entre as numerosas embarcacións que asucaban o río. O máis leve contacto con aquel xigante fose desastroso.

18 de abril de 2018

Unha cidade flotante XX

Xulio Verne
Unha cidade flotante XX

Volvía cara á proa, cando de súpeto, acheime en presenza do mozo a quen vira no peirao de New-Prince. Detívose ao verme e tendeume unha man que estreitei cariñosamente.
-Vos aquí, Fabián? exclamei.
-Eu mesmo, amigo querido.
-Non me enganei cando, fai algúns días, crin vervos no embarcadoiro. Ides a América?
-Si. En que pode empregarse mellor unha licenza dalgúns meses, que en correr o mundo?
-¡Ditosa a casualidade que vos fixo elixir o Great-Eastern para o voso paseo!
-Non foi, casualidade, querido compañeiro. Lin nun xornal que tomarades pasaxe a bordo deste buque e quixen facer a viaxe con vos.
-Acabades de chegar da India?
-O Dodavery deixoume antonte en Liverpool.
-E viaxades, Fabián ... ? -pregunteille observando o seu rostro pálido e triste.
-Para distraerme, se podo -respondeu, estreitando a miña man con emoción, o capitán Fabián Macelwin.

17 de abril de 2018

Unha cidade flotante XIX

Xulio Verne
Unha cidade flotante XIX

a barcaza atracou ao pé da escaleira de estribor, e deu principio á interminable ascensión de equipaxes e pasaxeiros, pero sen présa, sen berros, coma se todos fosen persoas que entrasen tranquilamente na súa casa. Se fosen franceses, cresen o seu deber subir como ao asalto, a guisa de verdadeiros zuavos.
O primeiro coidado de cada pasaxeiro, ao pór o pé no Great-Eastern, era baixar aos comedores, para marcar o posto do seu cuberto. Un cartón ou o seu nome, escrito con lapis nun pedazo de papel bastaba para asegurarlle a súa toma de posesión. Naquel momento estábase servindo un xantar, e non tardaron as mesas en verse rodeadas de convidados, que cando son anglosaxóns, saben combater perfectamente, esgrimindo o tenedor, o amolo dunha travesía.
Con obxecto de seguir todos os pormenores do embarque, quedoume sobre cuberta. Ás doce e media todas as equipaxes estaban transbordados. Alí puiden ver, revoltos, mil fardos de todos os xeitos e tamaños; caixóns grandes como coches, capaces de conter un mobiliario completo; estoxos de viaxe de elegancia perfecta; sacos de formas caprichosas, e moitas desas maletas americanas ou inglesas, tan fáciles de recoñecer polo luxo dos seus correas, o seu hebillaje múltiple, o brillo das súas chapas e as súas grosas fundas de lona ou de hule, con dúas ou tres grandes iniciais caladas en sendas chapas de hojalata. Pronto desapareceu toda aquela balumba nos almacéns (ía dicir nas estacións do entrepuente), e os últimos traballadores, mozos de corda ou guias, volveron aa barcaza, que se afastou, logo de haber ensuciado o Great-Eastern coas escorias do seu fume.

16 de abril de 2018

O Parrote

A porta que se ve non é a chamada de San Miguel, senón a da Cruz, que se abriu en 1767 na nova muralla, levantada uns anos antes en substitución da orixinal do Parrote.

A muralla vella quedara retranqueada e sen utilidade baixo o muro de descarga de Capitanía.

No oco entre as portas foi onde logo colocaron o Hotel “Finisterre”, que na súa orixe era o Hotel "La Solana".

15 de abril de 2018

Veladas Indecentes

Fragmento de Veladas Indecentes, de Manuel María Lourenzo Lourenzo, nado en Ferreira do Valadouro o 15 de abril de 1943.

SlBILA: Ainda a facer o pallaso, Coconut? Seica non sabes pensar noutra cousa?
COCONUT: Non me grites, Sibila. A miña raza ten a culpa. Se no canto de negro angolano fose músico en New York, ainda havias pagar por facé-lo comigo.
SlBILA: Vai-te, babuíno. Aqui ninguén reclama o teu cu negro.
COCONUT: Dá-me a tua menciña e xa verás como me esfumo.
SlBlLA: Atrás.
...

14 de abril de 2018

Galicia é a quinta comunidade con máis asociacións culturais

Galicia é a quinta comunidade con máis asociacións culturais

O informe Deusto sobre asociacionismo en Galicia

En todo o Estado hai un total de 42.107 asociación culturais, das que un 19% están en Cataluña e outro 17% en Valencia. Por comunidades, Galicia ocupa o quinto posto. Un informe da Universidade Deusto e da Fundación Autor revela que o 74% destes colectivos teñen menos de cen membros, que existen problemas de relevo xeracional e que ata un 40% se manteñen a base de axudas públicas.

13 de abril de 2018

Actividades co Xogo

Se queres coñecer o noso xogo ou que INCUDE o presente nalgunha actividade relacionada coa Gran Revolta Irmandiña, so tes que escribirnos e contar a vosa idea a incude@udc.es

12 de abril de 2018

Unha cidade flotante XVIII

Xulio Verne
Unha cidade flotante XVIII

Ás once e media foi sinalado a barcaza, colmado de pasaxeiros, que sobordaban das cámaras, que se apiñaban nas pasarelas, que se apertaban sobre as montañas de fardos que había sobre a cuberta; algúns ían tendidos sobre os tambores. Eran, como souben moi pronto, califomianos, canadenses, ianquis, peruanos, americanos do Sur, ingleses, alemáns e dous ou tres mil franceses. Entre eles distinguíanse o soado Cyrus Field, de Nova York; o honorable John Rose, do Canadá; o honorable Macalpine, de Nova York; míster Alfredo Cohen, de San Francisco; míster Whitney, de Montreal; o capitán Macph... e a súa esposa. Entre os franceses achábanse o fundador da «Sociedade dos Fretadores do Great-Eastern», míster Jules D .... representante da «Telegraph Construction and Maintenance Company», que contribuíra a pór en práctica o proxecto, con vinte mil libras.

11 de abril de 2018

Unha cidade flotante XVII

Xulio Verne
Unha cidade flotante XVII

A tripulación propiamente dita, contramaestre, gavieros, temoneiros e grumetes, era duns 100 homes. Ademais, había 200 mozos destinados ao servizo dos pasaxeiros.
Cada cal estaba no seu posto. O práctico que debía «sacar» o Great-Eastern da barra de Mersey, estaba a bordo desde o día anterior. Vin tamén a un piloto francés, da illa de Moléne, preto de Ouessant, que debía facer connosco a travesía de Liverpool a Nova York, e ao regreso facer entrar o Great-Eastern na rada de Brest.
Empezo a crer que sairemos hoxe --dixen ao tenente H...
-Non esperamos máis que aos viaxeiros -respondeu o meu compatriota.
-Son moitos?
-Preto de mil trescentos.
Era a poboación dun pobo grande.

10 de abril de 2018

Unha cidade flotante XVI

Xulio Verne
Unha cidade flotante XVI

O segundo do buque ofrecía un contraste singular co capitán Anderson. É fácil de retratar: é un hombrecillo vivaracho, moi moreno, con ollos algo inxectados, con barba negra que lle chega aos ollos; pernas arqueadas que desafían todas as sorpresas do balance. Mariño activo, vixiante, moi instruído nos ponnenores, daba as súas ordes con voz breve ordes que repetía o contramaestre con ese ronquido de león constipado peculiar á Mariña inglesa. O segundo chamábase W... e era, segundo teño entendido, un oficial da Armada, empregado, con permiso especial, a bordo do Great-- Eastern. O seu modo de andar era de «lobo de mar» e debía de ser da escola daquel almirante francés, valente a toda proba, que no momento do combate gritaba sempre á súa xente: «¡Animo, raparigos, non tropecedes! ¡Xa sabedes que teño o costume de facerme ascender! »
As máquinas corrían a cargo dun enxeñeiro xefe, auxiliado por dez oficiais mecánicos. Ás súas ordes manobraba un batallón de 250 maquinistas, fogoneros ou engrasadores, que non saían das profundidades do barco.
Dez caldeiras, con dez fogóns cada unha, é dicir, cen lumes que vixiar, tiñan ao batallón ocupado noite e día.

9 de abril de 2018

Santo Antón

A construción do castelo prolongouse desde o século XVI a boa parte do XVII, períodos durante os cales a cidade viu partir a Armada Invencible, tivo que facer fronte aos ataques ingleses, como o de Drake en maio de 1589, e ao acoso da frota do arcebispo de Burdeos no ano 1639.

Do século XVI ao XVIII foi un edificio defensivo e prisión, e máis tarde foi empregado de novo como lazareto para illar os mariñeiros que chegaban á cidade afectados dalgunha enfermidade infecciosa.

A fortaleza sufriu importantes reformas a partir do ano 1777 para instalar nela o Corpo de Enxeñeiros do Exército, reformas nas que se construíron unha batería baixa, un pequeno porto, unha capela, ameas e a casa do gobernador.

Estas reformas fixéronse necesarias ao quedar obsoleta a súa capacidade defensiva xa que os buques do século XVIII eran máis altos que o castelo, quedando as súas plataformas desprotexidas.

8 de abril de 2018

PERO GARCÍA BURGALÉS

PERO GARCÍA BURGALÉS e AFONSO X?

-Senhor, eu quer'ora de vós saber,
pois que vos vejo tan coitad'andar
con amor, que vos non leixa, nen vos ar
leixa dormir, nen comer,
que farei a que faz mal amor,
de tal guisa que non dormio, senhor,
nen posso contra el conselh'haver?

-Pero García, non poss'eu saber
como vos vós possades emparar
d'amor; segundo quant'é meu cuidar,
que vos non faz muito mal sofrer,
ca tanto mal mi faz a mí amor,
que se eu fosse do mundo senhor,
da-lo-ía por amor non haver!


-Senhor, direi-vos que oí dizer
a quen del foi coitado gran sazón:
esse me disse que por oraçón,
per jajuar, per esmola fazer,
ca por aquesto se partiu del amor;
fazed'esto, quiçá Nostro Senhor
vo-lo fará por esto perder.

-Pero García, sempr'oí dizer
que os conselhos boos, boos son;
farei esso, se Deus mi perdón,
pois lhi per al non posso guarecer;
pois que mi tanto de mal faz amor,
rogarei muito a Nostro Senhor
que mi dé mort'ou mi o faça perder.

7 de abril de 2018

Unha cidade flotante XV

Xulio Verne
Unha cidade flotante XV

O tempo era bastante bo; o sol deixábase ver con claridade e só momentaneamente cubríao algunha nube. En alta mar debía soprar ben o vento, o cal importaba bastante pouco ao Great-Eastern.
Todos os oficiais achábanse a bordo, repartidos por todo o buque, para preparar o aparello. O Estado Maior compúñase dun capitán, un segundo, dous segundos oficiais, cinco tenentes, un deles francés, míster H..., e un voluntario, francés tamén.
O capitán Anderson goza de gran reputación na Mariña mercante inglesa. A el débese a colocación do cable transatlántico. Verdade é que se triunfou onde fracasaron os seus antecesores foi porque traballou en condicións moito máis favorables, tendo o Great-Eastern á súa disposición. O certo é que o seu triunfo valeulle o título de sir, outorgado pola raíña. Atopei nel un comandante moi amable. Era un home duns corenta anos; os seus cabelos tiñan esa cor loura que se conserva a pesar da idade, a súa estatura era elevada, a súa cara ancha e risueña e de tranquila expresión; o seu aspecto era verdadeiramente inglés; o seu paso lento e uniforme, a súa voz doce; os seus ollos
pestañeaban con frecuencia, as súas mans nunca ían metidas nos petos e sempre ostentaban estirados luvas; vestía con elegancia, pero con este aceno particular: a punta do seu pano branco saía sempre do peto do seu levita azul con triplo galón de ouro.

6 de abril de 2018

Versión para o móbil

Aínda que é demasiado pronto estamos encauzando a posibilidade de que Irmandiños sexa tamén un xogo para móbil.
A idea é que xa neste primeiro semestre teñamos unha versión de probas para poder xogar en dispositivos mobiles.
Seguiremos informando.

5 de abril de 2018

Unha cidade flotante XIV

Xulio Verne
Unha cidade flotante XIV

CAPÍTULO III
En efecto, o Great-Eastern dispúñase a partir. Das súas cinco chemineas escapábanse xa algunhas volutas de fume negro. Unha espuma quente transpiraba a través dos pozos profundos que daban acceso ás máquinas. Algúns mariñeiros bruñían os catro grandes canóns que debían saudar a Liverpool ao noso paso. Algúns gavieros corrían polas vergas, percorrendo a jarcia para facilitar a manioba. Estirábanse os obenques, encapillándolos debidamente e facéndoos baixar ás mesas de guarnición. A iso das once, os tapiceros cravaban os últimos cravos e os pintores daban a última man de verniz. Despois, todos embarcáronse na barcaza que os agardaba. Así que a presión foi suficiente, enviouse o vapor aos cilindros da máquina motriz do gobernalle e os maquinistas recoñeceron que o enxeñoso aparello funcionaba regularmente.

4 de abril de 2018

Unha cidade flotante XIII

Xulio Verne
Unha cidade flotante XIII

A iso das cinco, atracou unha lancha de vapor, destinada ao Great-Eastern. O seu locomóvil foi desprendida e izada logo á ponte, por medio de cabrestantes. Pero non foi posible embarcar a lancha, pois o seu casco de aceiro pesaba tanto que os apoios das pancas cederon baixo a carga, efecto que non se produciu, sen dúbida, se se empregaron balancines. Foi, pois, preciso abandonar aquela lancha, pero aínda lle quedaba ao Great-Eastern un rosario de dezaseis embarcacións colgadas das súas pescantes.
Pola tarde todo estaba xa concluído, ou pouco menos. As rúas, limpas, non ofrecían xa sinal de barro; o exército dos barrenderos pasara por elas. A estiba terminara. Víveres, mercancías, combustible ocupaban as despensas, os almacéns e as carboeiras. Con todo, o buque non se afundía aínda ata a liña de flotación, non sacaba os nove metros regulamentarios, o cal era un inconveniente para as rodas, cuxas paletas, insuficientemente mergulladas, debían dar menos impulso. Pero, no entanto, podiamos partir. Deiteime, coa esperanza de saír ao mar ao día seguinte.
Non me enganaba. O 26 de marzo, ao raiar o día, vin flotar no pau de mesana o pavillón americano, no maior o pavillón francés e no trinquete o pavillón de Inglaterra.

3 de abril de 2018

Inicio de Contra a utopía

Contra a utopía
MANUEL VÁZQUEZ MONTALBÁN

Comparto con bastante xente unha crecente sensación de amolo persoal e de vergoña allea ante o uso e abuso da proposta utópica. Hai uns anos, nos albores da transición, rendeu o uso e abuso da anarquía como chuchería do espírito, e confesábanse anarquistas ata os directores xerais de Seguridade, sen descoidar ao mismísimo don Manuel Fraga Iribarne, tamén el anarquista, pero dentro dunha orde. A aquela proliferación de anarquistas in pectore sucedeulle a dos utopistas.

...

2 de abril de 2018

Castelo de San Diego

Castelo de San Diego

A construción do edificio debeuse á necesidade de establecer unha rede de puntos defensivos na ría coruñesa que evitasen ataques como o realizado polos ingleses en 1589.

No ano 1639 unha frota francoholandesa tentou destruír á española que estaba fondeada na baía. Os disparos efectuados desde Santa Cruz e ao parecer a cadea que se tendeu entre San Antón e San Diego impediron que os atacantes lograsen o seu obxectivo.

No 1923 xa fixeron un primeiro recheo na zona de San Diego co fin de ampliar as instalacións portuarias.

A instalación da refinaría supuxo a desaparición do castelo de San Diego, xa que o peirao petroleiro modificou o litoral neste lugar. En 1963 demoleuse a vella fortificación, que na actualidade é lembrada pola rúa que leva o seu nome na zona da Cubela, non moi lonxe do lugar onde se situou o castelo. Resultaría inimaxinable noutros países, con maior respecto á historia, que me permitiran o derribo dun castelo do século XVII.

Xa no 1886 o Goberno fixera público o seu desexo de conservar o castelo, mentres a Deputación e o Concello de Oza querían eliminalo.

1 de abril de 2018

PERO DA PONTE e GARCÍA MARTINZ

PERO DA PONTE e GARCÍA MARTINZ

-Don García Martiiz, saber
quería de vós ua ren:
de quen dona quer mui gran ben
e lhi ren non ousa dizer
con medo que lhi pesará,
(e non o posso máis sofrer),
dizede-mi se lho dirá
ou que mandades i fazer.

-Pero da Ponte, responder
vos quer'eu e dizer meu sén:
se ela pode, per alguén,
o ben que lh'el quer, aprender,
sol non lho diga; mais se ja
por al non o pod'entender,
este pesar dizer-lho-á,
e pois servir e atender.

-Don García, como direi
a quen sempr'amei e serví,
atal pesar por que des i
perça quanto ben no mund'hei:
d'eu veer e de lhi falar?
Ca sol viver non poderei,
pois m'ela de si alongar.
E d'esto julgue-nos el-Rei.

-Pero da Ponte, julgar-m'-ei
ant'el-Rei vosqu'e dig'assí:
pois que per outren nen por min,
mia coita non sabe, querrei
dizé-la; e, se s'én queixar,
atan muito a servirei,
que, por servir, cuid'acabar
quanto ben sempre desejei.

-Don García, non poss'osmar
com'o diga, nen o direi;
a quen serví sempr'e amei,
como direi tan gran pesar?

-Pero da Ponte, se m'ampar
Deus, praz-mi que nos julgu'el-Rei.