Unha cidade flotante XIII

Xulio Verne
Unha cidade flotante XIII

A iso das cinco, atracou unha lancha de vapor, destinada ao Great-Eastern. O seu locomóvil foi desprendida e izada logo á ponte, por medio de cabrestantes. Pero non foi posible embarcar a lancha, pois o seu casco de aceiro pesaba tanto que os apoios das pancas cederon baixo a carga, efecto que non se produciu, sen dúbida, se se empregaron balancines. Foi, pois, preciso abandonar aquela lancha, pero aínda lle quedaba ao Great-Eastern un rosario de dezaseis embarcacións colgadas das súas pescantes.
Pola tarde todo estaba xa concluído, ou pouco menos. As rúas, limpas, non ofrecían xa sinal de barro; o exército dos barrenderos pasara por elas. A estiba terminara. Víveres, mercancías, combustible ocupaban as despensas, os almacéns e as carboeiras. Con todo, o buque non se afundía aínda ata a liña de flotación, non sacaba os nove metros regulamentarios, o cal era un inconveniente para as rodas, cuxas paletas, insuficientemente mergulladas, debían dar menos impulso. Pero, no entanto, podiamos partir. Deiteime, coa esperanza de saír ao mar ao día seguinte.
Non me enganaba. O 26 de marzo, ao raiar o día, vin flotar no pau de mesana o pavillón americano, no maior o pavillón francés e no trinquete o pavillón de Inglaterra.