Unha cidade flotante XL

Xulio Verne
Unha cidade flotante XL

Logo dunha noite de insomnio, levanteime ás seis da mañá. Agarrado cunha man ao marco da litera, vestinme coa outra, a forza de traballos. Non puidese, sen punto de apoio, manterme en pé, e tiven que soster co meu levita unha rifada loita. Deixei logo o meu camarote, atravesei, como puiden, o salón cheo de revoltosos fardos e subín, a gatiñas, a escaleira, como un campesiño romano que rubise polos chanzos da Scala Santa de Poncio Pilato, e cheguei á cuberta, onde me aferrei vigorosamente a un gardamariña.
Nada de terra á vista. dobraramos pola noite o cabo Clear, e distinguíase por todos lados esa circunferencia que trazan as augas sobre o azul do ceo. Grandes ondas de cor de lousa, que non se desfacían, inchaban o mar. O Great-Eastern, collido ao sesgo e non apoiado por vela algunha, se balanceaba espantosamente. Os seus paus describían arcos de círculo, cal se fosen enormes pezas de compás. O oficial de cuarto, aferrado á pasadera, se mecía como nunha randeeira, pois era imposible permanecer en pé.