Unha cidade flotante XXIX

Xulio Verne
Unha cidade flotante XXIX


CAPÍTULO VI
Ao outro día, 27 de marzo, o Great-Eastern seguía, por estribor, a accidentada costa irlandesa. A miña habitación era un camarote de primeira de proa, moi bonito, iluminado por dúas anchas partes de luz; estaba separado do salón de proa por outra fila de camarotes,
de maneira que non podían chegar a el as estrepitosas melodías dos pianos, que non escaseaban, nin das conversacións. Era unha choza illada, ao último dun arrabal. Os seus mobles eran unha litera, un tocador e un escano.
Ás sete da mañá, logo de atravesar as dúas primeiras salas, cheguei á cuberta, pola cal vagaban xa os viaxeiros. Un abalo apenas perceptible, movía o buque. O vento era bastante fresco, pero a mar, desenfilada pola costa, non podía ser grosa. Tranquilizábame por completo a indiferenza do Great-Eastern, que me parecía de bo agüero.
Desde a toldilla do café vin a extensa costa, elegantemente perfilada, que debe o nome de «Costa de Esmeraldas» á súa verdura perpetua. Algunhas casiñas espalladas, un posto de aduaneiros, un branco penacho de fume procedente dalgunha locomotora que atravesaba un val entre dous outeiros, algún telégrafo óptico illado, facendo muecas aos buques que vía mar dentro, animábana.