Unha cidade flotante XXXI

Xulio Verne
Unha cidade flotante XXXI

Corsican e eu saudámonos.
-Apenas nos vimos onte, querido Fabián -dixen a Macelwin, cuxa man estreitei-, na confusión da saída. Todo o que sei é que non debo á casualidade a dita de acharnos xuntos a bordo. Confeso que se en algo influín na vosa determinación...
-Sen dúbida, querido compañeiro -contestoume-. O capitán Corsican e eu, ao chegar a Liverpool, iamos tomar pasaxe no China, da liña de Cunard. A noticia da viaxe que ía emprender o Great-Eastern fíxonos reflexionar acerca de se sería conveniente modificar o noso plan primitivo, aproveitando ocasión tan favorable; pero a noticia de que estabades a bordo acabou de decidirme, pois para min é un pracer a vosa compañía. Non nos volvemos a ver desde aquela deliciosa viaxe que fixemos fai tres anos ao territorio escandinavo, e por iso a barcaza tróuxonos onte.
-Querido Fabián -respondinlle-, creo que nin vos nin o voso amigo arrepentirédesvos. A travesía do Atlántico neste enorme barco ha de ser interesante para vós, por pouco mariños que sexades. A última carta que fai seis meses datastes en Bombai, facíame crer que estabades no rexemento.
-Estabamos con el fai tres meses, pasando aquela vida dos oficiais do exército da India, medio labriega, medio militar, na cal organízanse máis cacerías que columnas de operacións. Preséntovos, no capitán Arquibaldo, o terror dos juncales, o gran matador de tigres. Pero aínda que raparigos e sen familia, quixemos dar un pouco de repouso a aquelas feras da península e vir respirar algúns átomos de aire europeo. obtivemos un ano de licenza, e polo mar Vermello, Suez e Francia, chegamos á nosa antiga Inglaterra coa velocidade duntren expreso.