3 de xuño de 2018

Inicio de AS ABOMINACIÓNS DE YONDO

AS ABOMINACIÓNS DE YONDO
CLARK ASHTON SMITH

A area do deserto de Yondo non é como a dos demais desertos; entre outras  cousas, Yondo atópase xusto no bordo do mundo, e ventos estraños que  sopran desde un golfo cuxa profundidade non puido determinar ningún astrónomo  sementaron os seus campos devastados co po gris de planetas corroídos, e  as cinzas negras de soles extinguidos. As montañas escuras e con forma  esférica que se elevan sobre unha planicie engurrada e erosionada non son tan só  montañas, xa que algunhas son asteroides caídos que se afundiron nesa area  abismal. Cousas estrañas xurdiron de espazos remotos, cuxa exploración está  prohibida polos deuses de todas as terras decentes e ben gobernadas. Pero
non existen deuses semellantes en Yondo, onde habitan os xenios das estrelas  desaparecidas, e os demos decrépitos cuxas casas foron destruídas en infernos  xa anticuados.
Raiaba un mediodía de primavera cando por fin conseguín saír do interminable  bosque de cactos onde me deixaron os inquisidores de Ong, cando vin aos meus  pés o comezo gris das chairas de Yondo. Repito que se trataba das  doce da mañá dun día de primavera, pero durante a miña estancia nese bosque  fantástico non atopara nada que me lembrase á primavera; a  vexetación que fora cortando no meu camiño, inchada, moribunda e medio  podrecida, non se parecía aos demais cactos, senón que tiña formas abominables de difícil  descrición. O aire estaba densamente cargado de cheiros putrefactos, e  os helechos leprosos moteaban a terra negra e a vexetación enroñada cunha
frecuencia cada vez maior. Víboras dun verde pálido levantaban a cabeza dos  arbustos de cactos, e observábanme con ollos dun ocre brillante, sen  pálpebras nin pupilas. Todo isto inquietoume durante moitas horas; non me gustaban  os fungus monstruosos de brazos descoloridos e cabezas dun malva venenoso que  crecían aos bordos dos charcos fétidos e a ondada sinistra que cubría as  augas amareladas non supuña precisamente un tranquilizante para alguén cuxos  nervios estivesen aínda alterados polas torturas recentes. Entón, cando  ata os enfermizos e horrendos cactos comezaron a escasear mentres que  aparecía xa a area cincenta, comecei a sospeitar ata que punto o meu herexía
espertara un tremendo odio nos sacerdotes de Ong, e a perversidade  infinita da súa vinganza.

...

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.