Ariel Dorfman
A escena é un gran bosque, ennoitecido e pacífico, ao bordo dunha cidade.
De lonxe divísase unha nave espacial fantasmagórica e, entre as árbores, figuras ananas que se moven con torpeza e lentitude. Veñen das estrelas para recoller vexetación da Terra. De súpeto, irrompen homes, en busca dun espécime extraplanetario. Só vemos as súas cinturas, as súas pernas eficientes, as súas luces, un feixe de chaves. A nave parte precipitadamente, deixando atrás, abandonado, a un membro da tripulación.
Ese ser monstruoso, un cruzamento entre tartaruga, insecto e feto, é o inesperado e insólito protagonista do último filme de Steven Spielberg, E.T., O Extra-Terrestre, que ten serias posibilidades de converterse no maior éxito de boletería na historia do cinema.
Con tal aspecto físico, e tratándose dun visitante inhumano doutra zona, sería fácil supor que estariamos fronte a unha obra máis entre tantas de horror a que nos adoitou o cinema norteamericano nestes tempos. Lonxe diso, E.T. é un conto de fadas contemporáneo, un himno ao amor entre as xeracións, as especies e as galaxias. Perseguido polos seus anónimos cazadores, o diminuto e feo invasor buscará refuxio na casa e, finalmente, nos brazos dun neno norteamericano, Elliot. O jovencito, desamparado el mesmo debido a que o seu pai acaba de abandonar á familia para irse con outra muller, fará de pai e nai do náufrago espacial, axudándoo a escapar dos adultos e retornar á súa propia constelación. No proceso, ambos, E.T. e Elliot, como o indican os sons que conforman os seus respectivos nomes, iranse identificando un co outro.
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.