AS CURTAS E FELICES VIDAS DE EUSTACE WEAVER II

AS CURTAS E FELICES VIDAS DE EUSTACE WEAVER II
Fredric Brown

Cando Eustace Weaver inventou a súa máquina do tempo sabía que tería o mundo
nun puño, mentres mantivese o segredo. Todo o que tiña que facer para
facerse rico era levar a cabo breves viaxes ao futuro, para ver que cabalo
gañaría nas carreiras e que accións subirían e despois regresar e apostar a eses
cabalos ou comprar esas accións.
Os cabalos serían os primeiros, pois requirían menos capital aínda que o non
tiña nin sequera dous dólares que apostar por non mencionar o custo das
pasaxes de avión cara ao hipódromo máis próximo.
Pensou na caixa forte do supermercado onde traballaba como empregado no
almacén. Na caixa habería polo menos dez dólares e tiña unha fechadura de tempo.
Unha fechadura de tempo sería un xogo de nenos para unha máquina de tempo.

Así que cando foi a traballar aquel día levou a máquina do tempo oculta nun
estoxo de cámara fotográfica e deixouna na súa marcadora. Cando ao nove
pecharon a tenda escondeuse no almacén e esperou lúa hora até estar
seguro de que todos se marcharon. Entón sacou a máquina e dirixiuse á
caixa.
Fixou a máquina para un lapso de once horas máis tarde, pero entón pensou noutra
posibilidade. Devandito axuste trasladaríao ao nove da mañá do
seguinte día. A caixa abriríase entón, pero tamén estaría a se abrir a
tenda e tería xente á súa ao redor así que, no canto do anterior, fixou a
máquina para unha praza de vinte e catro horas, agarrou a panca da caixa e
oprimiu o botón da máquina do tempo.
Ao principio pensou que nada ocorría. Entón decatouse de que a manivela da
caixa movíase cando lle deu volta e que, por tanto, o salto á noite
do seguinte día era un feito. E, por suposto, o mecanismo de tempo da
caixa abriuse nese transcurso. Abriu a caixa e colleu todo o diñeiro que
atopou, gardándoo en todos os seus petos.
Antes de saír pola porta lateral, buscou o pasador que mantiña a caixa
pechada polo interior, pero entón asaltoulle un pensamento brillante. No canto de saír
por unha porta fixo uso da máquina do tempo, aumentando o
misterio ao deixar as portas perfectamente pechadas e regresando ao momento onde
ultimara a súa idea, día e medio antes do roubo.
Así, para cando tivese lugar o roubo, o podía ter unha coartada perfecta;
estaría nun hotel da Florida ou California, a máis de mil quilómetros da
escena do crime. Non pensou antes na máquina do tempo como unha xeradora
de coartadas, pero agora dábase conta de que cumpría devandito propósito á
perfección.
Marcou o cero na máquina e oprimiu o botón.


FIN

Edición dixital de Paul Atreides