Grupos familiares e escribas

Grupos familiares e escribas
Dentro da uniformidade da arte exipcio dáse unha variedade de figuras, manifesta nas diferentes combinacións de grupos de dous, tres ou máis personaxes. Entre os grupos familiares, nunha  mastaba de  Meidum acháronse figuras sedentes en pedra calcaria, que representan a un matrimonio nobre, os esposos Rahotep e Nofret. Os corpos forman un bloque compacto cos pedestais e asentos nos que as figuras aparecen labradas como un altorrelieve. Tal como é característico da escultura, os representados non se independizan do bloque de pedra; máis ben parecen xurdir del. Ambas as figuras están pintadas cos habituais códigos cromáticos, o marrón para a pel masculina e o amarelo ou rosado para a feminina. Os volumes simplificáronse ao máximo para non deterse en detalles superfluos que desviarían a atención daquilo que se considera importante.
Escribanos sentados son representacións escultóricas que plasman un gran realismo. Sen dúbida, dous dos máis importantes son escribanos que datan da V dinastía. Un deles atópase depositado no Museo do Louvre de París e outro no Museo Exipcio do Cairo.
A administración exipcia estivo moi ben organizada desde os seus comezos e os cargos de funcionarios dedicados á administración eran numerosos. Entre os oficios máis recoñecidos atopábase o de escriba.
A persoa que desempeñaba este cargo debía saber escribir e debuxar ao mesmo tempo, o que supoñía un altísimo grao de especialización e recoñecemento social. Nas esculturas represéntase a escríbalos sentados no chan, coas pernas cruzadas e coa mans ocupadas por unha folla de papiro e o estilo para debuxar. Son estatuas de pedra calcaria policromada, cos brazos despegados do tronco e unha expresión de recolleita concentración e serenidade. Conseguiuse unha viveza inquietante na mirada, grazas á incrustación de vidro nos ollos.
No conxunto de estatuas do Imperio Antigo, tanto de faraóns como de persoas sen rango, as posturas tranquilas e as actitudes sen tensión muscular alcanzan un realismo sobrio no estilo e na expresión dos rostros, dun modelado xeralmente suave. A escultura da V dinastía, coñecida como Escriba sentado, que se conserva no Museo do  Louvre de París, foi descuberta en 1850 polo arqueólogo Mariette, nunha tumba de  Saqqarah. Representa ao administrador Kai, do que aparece outro retrato na mesma tumba. A escultura, que mide 53,5 centímetros, impresiona pola profunda concentración que plasma. O rostro esboza un misterioso sorriso e mostra unha intensa mirada, que se acentúa debido á  incrustación de pedra dura. É a representación dun intelectual, cuxa man dereita está presta a escribir. Probablemente, esta escultura era o dobre do defunto e estaba destinada a asegurarlle a inmortalidade.
As estatuas en madeira de funcionarios da corte exemplarizan outra tendencia escultórica na que se permite a individualización da figura. Por tratarse de persoas sen rango nobre, podían representarse sen plasmar a clásica rixidez que caracterizaba as representacións de faraóns ou de personaxes da familia real. Ademais, tecnicamente o traballo da madeira é moi distinto do da pedra. A madeira permitía traballar as distintas partes da escultura por separado, para unilas posteriormente. De aí o que este tipo de esculturas tivesen un carácter menos severo. Unha das máis coñecidas é a estatua de  Sheikh-o-Beled, coñecida popularmente como «o alcalde da aldea». Representa a un home maduro, de pé e suxeitando cun brazo unha vara de  sicomoro. Os ollos de vidro acentúan aínda máis o realismo da figura e plasman os logros desta particular tendencia escultórica.