4 de xuño de 2019

HISTORIA DA ARTE

A estatuaria exenta ten fundamentalmente a mesma tipoloxía que no período anterior, aínda que participa de influencias asiáticas, visibles no gusto polo detalle e a minuciosidade con que están tratados as roupaxes e demais vestimentas. As achegas orientais non modifican, con todo, a adecuación das esculturas ás necesidades arquitectónicas de grandes dimensións. Quedan poucos exemplares da XVIII dinastía, anteriores ao reinado da raíña Hatshepsut. É a partir de entón cando as achegas orientais maniféstanse plenamente incorporadas á escultura, en equilibrio, con todo, coa estética exipcia. As estatuas sedentes dos faraóns multiplícanse nos templos, cos rostros serenos e imperturbables que lles outorga a eternidade, abandonando as tendencias máis realistas de períodos anteriores.

Da raíña Hatshepsut hai numerosas estatuas procedentes do hipoxeo de Deir o-Bahari. Entre as máis fermosas atópase a que se conserva no Metropolitan Museum de Nova York, realizada en mármore branco. Nela apréciase o corpo feminino sen disimulo, con volumes moi simplificados en planos xeométricos e un rostro de suaves formas que acentúa un coidadoso pulimento da pedra.
Do seu sucesor Tuthmosis III, un dos faraóns máis guerreiros, consérvase unha escultura -de pé- en basalto verde (Museo Exipcio, O Cairo), que presenta trazos moi similares aos da raíña, cun rostro esbozado por un leve sorriso. O corpo, novo e atlético, responde plenamente ao arquetipo ideal.

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.