Por outra banda, as virtudes máxicas da imaxe e a escritura dependían en gran medida da calidade dos signos, de aí o especial coidado co que están realizados, sendo as súas calidades gráficas tan importantes como o contido que as súas formas encerran. Na pintura, a imaxe e a palabra conviven e as escenas sempre van acompañadas de xeroglíficos que aclaran o significado da representación. A conxugación formal entre pintura e escritura é perfecta. O grafismo poténciase até tal punto que pintura e relevo parecen un gran xeroglífico no que conviven en harmonía os pictogramas e as figuras. Este efecto áchase potenciado polo uso de rexistros superpuestos, a modo de bandas narrativas sobre un fondo neutro.
Os códigos na representación da figura humana
Na figura humana o importante é que cada unha das partes do corpo póidase distinguir perfectamente. Así, para plasmar un ollo haberá que representalo do modo que sexa máis facilmente reconocible. Un ollo pintado de perfil aparecería distorsionado, así que debe mostrarse de fronte. Con todo, unha cabeza é totalmente identificable de perfil porque, ademais, incorpora de forma clara e nítida a idea de nariz e boca. A figura humana represéntase, pois, conxugando os diferentes puntos de vista. O resultado é unha figura que inclúe, indistintamente, trazos de perfil e de fronte: a cabeza aparece de perfil co ollo de fronte; a parte superior do tronco (ombreiros e tórax) de fronte, pero co peito e os brazos de perfil; a pelvis virada en tres cuartos; as pernas e os pés de perfil.
Ademais, ambos os pés deixan ver en primeiro plano o dedo gordo e ambas as mans mostran sempre o pulgar. O que dá coherencia á figura e unifica nun todo os diferentes puntos de vista é a continuidade da silueta, grazas ao contorno. O perfil normativo, o máis usual, é o dereito; pero tamén se utiliza o esquerdo.
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.