16 de novembro de 2019

Inicio de A árbore do outeiro

H.P Lovecraft
A árbore do outeiro

Ao sueste de Hampden, preto da tortuosa garganta que escava o  río Salmón, esténdese unha cadea de outeiros escarpados e rochosos que desafiaron calquera intento de colonización. Os canóns son demasiado profundos, os precipicios demasiado escarpados como para que ninguén, excepto o gando trashumante, visite o lugar. A última vez que me acheguei a Hampden a rexión -coñecida como o inferno- formaba parte da Reserva do Bosque da Montaña Azul. Ningunha estrada comunica este lugar inaccesible co mundo exterior, e os montañeses din que é un anaco do xardín da súa Maxestade Satán transplantado á Terra. Unha lenda local asegura que a zona está enfeitizada, aínda que ninguén sabe exactamente o porqué.

Os aldeáns non se atreven a aventurarse nas súas misteriosas profundidades, e dan crédito ás historias que contan os indios, antigos moradores da rexión desde hai incontables xeracións, acerca duns demos xigantes vindos do Exterior que habitaban nestas paraxes. Estas suxestivas lendas estimularon a miña curiosidade. A primeira e, grazas a deus!, última vez que visitei aqueles outeiros tivo lugar no verán de 1938, cando vivía en Hampden con Constantine Theunis. El estaba a escribir un tratado sobre a mitoloxía exipcia, polo que eu atopábame só a maioría do tempo, a pesar de que ambos compartiamos un pequeno apartamento en Beacon Street que miraba á infame Casa do Pirata, construída por Exer Jones había sesenta anos. A mañá do 23 de xuño sorprendeume camiñando por aquelas sinistros e tenebrosos outeiros que a aquelas horas, as sete da mañá, parecían bastante ordinarios.

Afasteime sete millas cara ao sur de Hampden e entón ocorreu algo inesperado. Estaba a escalar por unha pendente herbosa que se abría sobre un canón particularmente profundo, cando cheguei a unha zona que se achaba totalmente desprovista da herba e vexetación propia da zona. Estendíase cara ao sur, produciuse algún incendio, pero, despois dun exame máis minucioso, non atopei ningún resto do posible lume. Os cantis e precipicios próximos parecían horriblemente chamuscados, coma se algún xigantesco facho varreraos, facendo desaparecer toda a súa vexetación. E aínda así seguía sen atopar ningunha evidencia de que se producira un incendio... Camiñaba baixo un chan rochoso e sólido sobre o que nada florecía. Mentres tentaba descubrir o núcleo central desta zona abatida, decateime de que no lugar había un estraño silencio. Non se vía ningunha ave, ningunha lebre, incluso os insectos parecían rehuir a zona.

Empoliquei á cima dun pequeno montículo, tentando calibrar a extensión daquela paraxe inexplicable e triste. Entón vin a árbore solitaria. Achábase nun outeiro un pouco máis alta que as circundantes, de tal forma que enseguida a descubrín, pois contrastaba coa soidade do lugar. Non vira ningunha árbore en varias millas á redonda: algún arbusto retorto, cargado de baias, que crecía empolicado á roca, pero ningunha árbore. Era moi estraño descubrir unha precisamente na cima do outeiro. Atravesei dous pequenos canóns antes de chegar ao sitio; esperábame unha sorpresa. Non era un piñeiro, nin un abeto, nin un almez. Xamais vira, en toda a miña existencia, algo que se lle parecese; e, grazas a deus, xamais volvín a ver un igual! Parecíase a un carballo máis que a calquera outro tipo de árbore. Era enorme, cun tronco nudoso que media máis dunha yarda de diámetro e unhas inmensas ramas que sobresaían do tronco a tan só uns pés do chan. As follas tiñan forma redondeada e todas tiñan un curioso parecido entre si. Podería parecer un lenzo, pero xuro que era real. Sempre souben que era, a pesar do que dixo Theunis despois. Recordo que mirei a posición do sol e decidín que eran aproximadamente o dez da mañá, a pesar de non mirar o meu reloxo. O día era cada vez máis caloroso, polo que me sentei un intre baixo a sombra da inmensa árbore. Entón deime conta da herba que crecía baixo as ramas.

...

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.