Los Rebeldes - Mi Generación (En Directo)

Aforismos de Leonardo

630.- O olmo e a figueira.- Observando unha figueira as polas estériles dun olmo, o seu veciño, as cales ousaba roubar o sol ás súas froitas, verdes aínda, díxolle en son de reproche: 

-Non te avergoñas, olmo, de estar diante de min? Pero agarda a que os meus fillos cheguen á súa idade madura, e verás logo cal será a túa sorte. 

E sucedeu que, pasando algún tempo despois un escuadrón de soldados por aquela paraxe, emprendérona a golpes coa figueira para quitarlle as súas xa maduros froitos. E o olmo, véndoa toda estragada, lacerada e coas súas ramas rotas, preguntoulle: 

-Oh, figueira!, non fose para ti mellor estar sen fillos, que vir a tan mísera situación por mor deles? 

Gonzalo García de Nodal

Gonzalo García de Nodal, nado en Pontevedra en 1569 e finado no océano Atlántico en 1622, foi un navegante galego, que canda seu irmán Bartolomé García de Nodal, chamados os irmáns Nodales ou Os Nodales, foi enviado por Filipe III a recoñecer o estreito de Magallanes e o novo estreito descuberto pola expedición de Jacob Le Maire e Willem Schouten.

Construíronse e armáronse as carabelas Nuestra Señora de Atocha e Nuestra Señora del Buen Suceso, de 80 toneladas e 40 tripulantes cada unha. A primeira ía como capitá baixo mando o de Bartolomé, e a outra como almiranta co capitán Gonzalo ó mando.

Saíron de Lisboa o 27 de setembro de 1618. A mediados de xaneiro de 1619 tiveron coñecemento do cabo das Virxes, cerca do cal viron flotar os restos dun navío que naufragara. Seguindo o seu rumbo ó longo da costa oriental da Terra do Fogo, o 22 de xaneiro adentráronse no estreito de Le Maire, denominándoo estreito de San Vicente, nome que aínda conserva un dos cabos da costa occidental da Terra do Fogo.

O 10 de febreiro descubriu no sueste do cabo de Fornos as illas Diego Ramírez, chamadas así en honra a Diego Ramírez de Arellano, cosmógrafo e piloto da expedición. Seguidamente os irmáns Nodales remontaron cara ao norte, entrando no estreito de Magallanes, chegando ó extremo oposto e, despois de dar a volta á Terra do Fogo, tomaron o camiño de regreso a Europa.

Fondearon o 7 de xullo cerca de Lagos, e desde alí foron a dar conta da súa expedición ó rei, que se encontraba en Lisboa. Os dous irmáns publicaron o diario da súa expedición co título: Relación del viaje hecho por los capitanes Bartolomé García de Nodal y Gonzalo de Nodal, hermanos, naturales de Pontevedra, para el descubrimiento del nuevo estrecho, Madrid, 1621, un tomo co seu mapa.

Morreu en 1622 Saíu de Sanlúcar de Barrameda o 13 de outubro de 1622 con 3 navíos, 133 mariños e 400 infantes para percorrer a mesma ruta do estreito de Le Maire cara Chile, para socorrer ós colonos sitiados polos mapuches. Naufragou, perdendo a vida e dous barcos.

Xadrez no Día dos Enganos

Martes de xadrez cunha nova rolda do torneo de lentas ás 19,00.

Hoxe é o Día dos Enganos... O 1 de abril van os burros onde non deben ir.

Así que o problema deste mes no local é un pouco diferente aos anteriores.

Ven xogar e o miras! 

31 de marzo

1874: Nace Andrés Gaos, violinista e compositor galego.

Mariah Carey - Without You (Official HD Music Video)

Un relato fantasioso sobre Andrés Gaos

ANDRÉS GAOS E O INESPERADO ASUNTO DO HIMNO DO CENTENARIO

Podería dicirse, sen medo a errar, que Andrés Gaos nunca tivo a intención de converterse en compositor de himnos patrióticos. De feito, se alguén lle preguntara cando era un mozo de bigote incipiente na Coruña se algunha vez escribiría a banda sonora do centenario da independencia dun país, seguramente tería respondido cun arqueo de cellas e un educado “non me faga rir, bo home”.

E, con todo, aquí estamos.

A historia comeza, como outras boas historias, cun barco e un mal entendido.

Cando o noso Andrés, violinista virtuoso e amante de traxes ben cortados, embarcou cara a Arxentina, a súa intención era clara: conquistar a escena musical porteña, tocar en salóns de luxo e, se era posible, evitar calquera tipo de traballo honesto e esgotador. Pero un pequeno problema burocrático —parece que alguén confundira o seu nome cun certo Andrea Galo, un italiano compositor de marchas militares— fixo que ao desembarcar en Buenos Aires o recibisen non con aplausos, senón cunha delegación oficial, un ramo de flores e un serio cabaleiro con mostacho que lle dixo:

—Señor Gaos, é un honor telo connosco. O país enteiro espera con entusiasmo o seu himno.

Andrés, que acababa de baixar do barco cun violin nunha man e unha certa sensación de mareo, considerou brevemente preguntar o motivo da recepción. Pero había coches agardando, unha posibilidade de cea gratis e, sobre todo, non parecía haber forma educada de dicir “Paréceme que vostede pensa que son outra persoa”.

Así que asubiou con elegancia, meteu o violín baixo o brazo e dixo:

—Pois claro. O himno. Marabilloso.

E foi así como se viu, contra toda lóxica, nun elegante salón cun piano desafinado e varias persoas ben vestidas que agardaban que producise unha oda musical á grandeza da nación arxentina. Andrés fixo o que calquera galego sensato faría nesa situación: pediu viño e comida, fixo tempo e tratou de lembrar todas as melodías que coñecía que soasen remotamente heroicas.

—Non pode ser algo demasiado alegre —pensou— porque un himno debe ter gravidade. Pero tampouco algo demasiado triste, que para iso xa temos a morriña galega.

Durante días, as noticias da súa “composición” espalláronse nos xornais. Damas da alta sociedade acudían a velo traballar, emocionadas co seu talento. Uns poucos políticos discutían se o himno debería incluír referencias a “gloria”, “valentía” e, por algunha razón que ninguén entendía, “a cría do gando bovino”.

Finalmente, unha tarde de inspiración e desespero, Andrés sentou ao piano, pechou os ollos e, nun arrebato de xenialidade ou de puro pánico, creou unha melodía que tiña un aire de maxestade, con suficientes trinos e notas longas para soar digna, e unha certa dozura melancólica que fixo que a sociedade porteña suspirase de emoción.

—Un xenio! —berrou un ministro.

—É coma se captase a alma mesma da Arxentina! —dixo unha señora, secando unha bágoa.

Andrés sorriu e dixo algo intelixente, como “Eeehh… si, claro.”

O himno foi estreado con gran pompa e aclamación. Andrés Gaos foi celebrado, brindaron por el e ofrecéronlle dirixir a Academia de Música Nacional. El, por suposto, aceptou con humildade e deixou que a confusión burocrática seguise o seu curso, evitando calquera situación que implicase marchas militares ou discursos oficiais.

E así foi como un violinista galego, por pura casualidade e un talento excepcional para saír ben parado dos enredos, acabou creando a banda sonora dun centenario que non esperaba celebrar.

(Agardamos leras hai uns días a biografía real de Andrés Gaos).