22 de xaneiro de 2011

20.000 leguas de viaxe baixo os mares (XII).

Creo que o comandante Farragut estivera ben inspirado ao contratar a este home que, polo seu ollo e o seu brazo, valía por toda a tripulación. Non podo acharlle mellor comparación que a dun potente telescopio que fose á vez un canón.
Quen di canadense di francés e, por pouco comunicativo que fose Ned Land, debo dicir que me cobrou certo afecto, atraído quizá pola miña nacionalidade. Era para el unha ocasión de falar, como o era para min de ouvir, esa vella lingua de Rabelais aínda en uso nalgunhas provincias canadenses. A familia do arponeiro era orixinaria de Quebec, e formaba xa unha tribo de audaces pescadores na época en que esa terra pertencía a Francia.
Aos poucos, Ned afeccionouse a falar comigo. A min gustábame moito ouvirlle o relato das súas aventuras nos mares polares. Narraba os seus lances de pesca e os seus combates, cunha grande poesía natural. Os seus relatos tomaban unha forma épica que me levaba a crer estar a ouvir a un Homero canadense cantando a Ilíada das rexións hiperbóreas.
Describo agora a este audaz compañeiro tal como coñézoo actualmente. Somos agora vellos amigos, unidos pola inalterable amizade que nace e cimenta nas probas difíciles. Ah, o meu bo Ned! Só pido vivir aínda cen anos máis para poder lembrarche máis tempo.
Cal era a opinión de Ned Land sobre a cuestión do monstro mariño? Debo confesar que non cría apenas no unicornio e que era o único a bordo que non compartía a convicción xeral. Mesmo evitaba falar do tema, sobre o que lle abordei un día. Era o 30 de xullo, é dicir, ás tres semanas da nosa partida, e a fragata achábase á altura do cabo Branco, a trinta millas a sotavento das costas da Patagonia. Pasaramos xa o trópico de Capricornio, e o estreito de Magallanes abríase a menos de setecentas millas ao sur. Antes de oito días, o Abraham Lincoln acharíase en augas do Pacífico.
Facía unha magnífica tarde, e sentados na toldilla falabamos Ned Land e eu dunhas e outras cousas, mentres mirabamos o mar misterioso cuxas profundidades permaneceron até aquí inaccesibles aos ollos do home. Levei naturalmente a conversación ao unicornio xigantesco, e estendinme en consideracións sobre as diversas posibilidades de éxito ou de fracaso da nosa expedición.
Logo, ao ver que Ned Land deixábame falar, ataqueille máis directamente.
- Como é posible, Ned, que non estea vostede convencido da existencia do cetáceo que perseguimos? Ten vostede razóns particulares para mostrarse tan incrédulo?
O arponeiro miroume durante algúns instantes antes de responder, golpeouse a fronte coa man, cun xesto que lle era habitual, pechou os ollos como para recollerse e dixo, ao fin:
- Quizá, señor Aronnax.
- Con todo, Ned, vostede que é un baleeiro profesional, vostede que está familiarizado cos grandes mamíferos mariños, vostede cuxa imaxinación debería aceptar facilmente a hipótese de cetáceos enormes, parece o menos indicado... debería ser vostede o último en dubidar, en semellantes circunstancias.
- Equivócase, señor profesor. Pase aínda que o vulgo crea en cometas extraordinarios que atravesan o espazo ou na existencia de monstros antediluvianos que habitan o interior do globo, pero nin o astrónomo nin o xeólogo admitirán tales quimeras. O mesmo ocorre co baleeiro. Perseguín a moitos cetáceos, arponei un bo número deles, matei a moitos, pero por potentes e ben armados que estivesen, nin as súas colas nin as súas seus defensas puidesen abrir os ferros metálicos dun vapor.

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.