20.000 leguas de viaxe baixo os mares (XVI).

5. Á aventura!
Ningún incidente marcou durante algún tempo a viaxe do Abraham Lincoln, aínda que se presentou unha circunstancia que patentizou a marabillosa habilidade de Ned Land e mostrou a confianza que podía depositarse nel.
Ao longo das Malvinas, o 30 de xuño, a fragata entrou en comunicación cuns baleeiros norteamericanos, que nos informaron non ver ao narval. Pero un deles, o capitán do Monroe, coñecedor de que Ned Land achábase a bordo do Abraham Lincoln, requiriu a súa axuda para cazar unha balea que tiñan á vista. Desexoso o comandante Farragut de ver en acción a Ned Land, autorizoulle a subir a bordo do Monroe. E o azar foi tan propicio ao noso canadense que no canto dunha balea arponeou a dúas cun dobre golpe, asestándollo a unha directamente no corazón. Apoderouse da outra despois dunha persecución dalgúns minutos. Decididamente, se o monstro chegaba a haberllas co arpón de Ned Land, non apostaría eu un céntimo polo monstro.
A fragata correu ao longo da costa sueste de América cunha prodixiosa rapidez. O 3 de xullo achabámonos á entrada do estreito de Magallanes, á altura do cabo das Virxes. Pero o comandante Farragut non quixo penetrarse nese paso sinuoso e manobrou para dobrar o cabo de Fornos, decisión que mereceu a unánime aprobación do tripulación, ante a improbabilidade de atopar ao narval nese angosto estreito. Foron moitos os mariñeiros que opinaban que o montruo non podía pasar por el, que «era demasiado grande para iso».
O 6 de xullo, cara ao tres da tarde, o Abraham Lincoln dobraba a quince millas ao sur ese illote solitario, esa roca perdida na extremidade do continente americano, ao que os mariños holandeses impuxeron o nome da súa cidade natal, o cabo de Fornos. Endereitouse o rumbo ao Noroeste e, ao día seguinte, a hélice da fragata batía, ao fin, as augas do Pacífico.
-Abre o ollo! Abre o ollo! -repetían os mariñeiros do Abraham Lincoln.
E abríanos desmesuradamente. Os ollos e os catalexos, un pouco cegados, certo é, pola perspectiva do dous mil dólares, non tiveron un instante de repouso. Día e noite observábase a superficie do océano. Os nictálopes, cuxa facultade de ver na escuridade aumentaba as súas posibilidades nun cincuenta por cento, xogaban con vantaxe na conquista do premio.
Non era eu o menos atento a bordo, sen que me incitase a iso o atractivo do diñeiro. Concedía tan só algúns minutos ás comidas e algunhas horas ao soño para, indiferente ao sol ou á choiva, pasar todo o meu tempo sobre a ponte. Unhas veces inclinado sobre a bataiola do castelo e outras apoiado no coroamento de popa, eu devoraba con ávida mirada o espumoso ronsel que branquexaba o mar até o límite da mirada. Cantas veces compartín a emoción do estado maior e da tripulación cando unha caprichosa balea elevaba o seu escuro lombo sobre as ondas! Cando iso sucedía, poboábase a ponte da fragata nun instante. As escotillas vomitaban un torrente de mariñeiros e oficiais, que, sobrecollidos de emoción, observaban os movementos do cetáceo. Eu miraba, miraba até esgotar a miña retina e quedarme cego, o que lle facía dicir a Conseil, sempre flemático, en ton sereno:
-Se o señor forzase menos os ollos, vería mellor.
Vaia emocións aquelas! O Abraham Lincoln modificaba o seu rumbo en persecución do animal sinalado, que resultaba ser unha simple balea ou un vulgar cachalote que pronto desaparecían entre un concerto de imprecacións.
O tempo continuaba sendo favorable e a viaxe ía transcorrendo nas mellores condicións. Achabámonos entón na mala estación austral, por corresponder o mes de xullo daquela zona ao mes de xaneiro en Europa, pero a mar mantíñase tranquila e deixábase observar facilmente nun vasto perímetro.