Ao ouvir este berro, toda a tripulación precipitouse cara ao arponeiro; comandante, oficiais, contramaestres, mariñeiros, grumetes e até os enxeñeiros, que deixaron as súas máquinas, e os fogoneiros, que abandonaron os seus postos. Deuse a orde de parar, e a fragata xa non se desprazaba máis que pola súa propia inercia.
Tan profunda era xa a escuridade que eu me preguntaba como puidera velo o canadense, por bos que fosen os seus ollos. O meu corazón latexaba até romper.
Pero Ned Land non se equivocara, e todos puidemos advertir o obxecto que a súa man indicaba. A uns dous cables do Abraham Lincoln e por estribor, o mar parecía estar iluminado por baixo. Non era un simple fenómeno de fosforescencia nin cabía enganarse. O monstro, mergullado a algunhas toesas da superficie, proxectaba ese inexplicable pero moi intenso resplandor que mencionaran os informes de varios capitáns. A magnífica irradiación debía ser producida por un axente de gran poder luminoso. A luz describía sobre o mar un inmenso óvalo moi alargado, en cuxo centro se condensaba un foco ardente cuxo irresistible resplandor se ía apagando por degradacións sucesivas.
-Non é máis que unha aglomeración de moléculas fosforescentes -exclamou un dos oficiais.
-Non, señor -respostei con convicción-. Nin as folas nin as salpas son capaces de producir unha luminosidade tan forte. Ese resplandor é de natureza eléctrica... Ademais, mire, mire como se despraza! Móvese cara a adiante e cara atrás! Precipítase cara a nós!
Un berro unánime xurdiu da fragata.
-Silencio! -gritou o comandante Farragut-. Cana a barlovento, toda! Máquina atrás!
Os mariñeiros precipitáronse cara á cana do temón e os enxeñeiros cara ás súas máquinas. O Abraham Lincoln, abatendo a babor, describiu un semicírculo.
-Á vía o temón! Máquina avante! -gritou o comandante Farragut.
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.