20.000 leguas de viaxe baixo os mares (XXV).

- Conseil -dixen ao meu bo servente, que se achaba ao meu lado-, decataste de que moi probablemente imos saltar polo aire?
- Como o señor guste -respondeu Conseil.
Pois ben, debo confesar que, na miña excitación, non me importaba correr ese risco.
Cargáronse as válvulas, reforzouse a alimentación de carbón e activouse o funcionamento dos ventiladores sobre o lume. Aumentou a velocidade do Abraham Lincoln até o punto de facer tremer aos mastros sobre as súas carlingas. As chemineas eran demasiado estreitas para dar saída ás
espesas columnas de fume. Botouse novamente a corredeira.
- E ben, temoneiro? -preguntou o comandante Farragut.
- Dezanove millas e tres décimas, señor.
- Forzade os lumes!
O enxeñeiro obedeceu. O manómetro marcou dez atmosferas. Pero o cetáceo compasou novamente a súa velocidade á do barco, á de dezanove millas e tres décimas.
Que persecución! Non, imposible éme describir a emoción que facía vibrar todo o meu ser.
Ned Land mantíñase no seu posto, preparado para lanzar o seu arpón.
En varias ocasións, o animal deixouse aproximar.
- Gañámoslle terreo! -gritou o canadense.
Pero no momento en que se dispuña ao lanzamento do seu arpón, o cetáceo afastábase, cunha rapidez que non podo por menos de estimar nun trinta millas por hora. E nalgunha ocasión permitiuse mesmo ridiculizar á fragata, impulsada ao máximo de velocidade polas súas máquinas, dando algunha que outra volta en torno seu, o que arrincou un berro de furor de todos nós.
Ao mediodía achabámonos, pois, na mesma situación que ás oito da mañá.
O comandante Farragut decidiuse entón polo recurso a métodos máis directos.
- Ah! -exclamou-. Ese animal é máis rápido que o Abraham Lincoln. Pois ben, imos ver se é máis rápido tamén que os nosos obuses. Contramaestre, artilleiros á batería de proa!
Inmediatamente procedeuse a cargar e a apuntar o canón de proa. Efectuado o primeiro disparo, o obús pasou a algúns pés por encima do cetáceo, que se mantiña a media milla de distancia.
- Outro con mellor puntaría! -gritou o comandante-. Cincocentos dólares a quen sexa capaz de atravesar a esa besta infernal!
Un vello artilleiro de barba canosa -paréceme estar ao ver agora cunha expresión fría e tranquila no seu aspecto- achegouse á peza, situouna en posición e apuntouna durante longo tempo. A forte detonación foi seguida case inmediatamente dos hurras da tripulación. O obús dera no albo, pero non normalmente, pois tras golpear ao animal deslizouse pola súa superficie redondeada e perdeuse no mar a unhas dúas millas.
- Ah!, non é posible! -exclamou, rabioso, o vello artilleiro-. Ese maldito está blindado con ferros de seis polgadas!
- Maldición! -exclamou o comandante Farragut.