11 de xuño de 2011

20.000 leguas de viaxe baixo os mares (XXVI).

A persecución recomezou, e o comandante Farragut, cernéndose sobre min, díxome:
- Vou perseguir a ese animal ata que estale a miña fragata!
- Si -respondín-, ten vostede razón.
Podía esperarse que o animal se esgotase, que non fose indiferente á fatiga como unha máquina de vapor.
Pero non foi así. Transcorreron horas e horas sen que dese ningún sinal de fatiga.
Hai que dicir en honra do Abraham Lincoln que loitou cunha infatigable tenacidade. Non estimo en menos de cincocentos quilómetros a distancia que percorreu o noso barco durante aquela desventurada xornada do 6 de novembro, até a chegada da noite que sepultou nas súas sombras as axitadas augas do océano.
Naquel momento crin chegado o fin da nosa expedición, ao pensar que nunca máis haberiamos de ver ao fantástico animal. Pero trabucábame.
Ás dez horas e cincuenta minutos da noite, reapareceu a claridade eléctrica a un tres millas a barlovento da fragata, coa mesma pureza e intensidade que na noite anterior. O narval parecía inmóbil. Talvez, vencido pola fatiga, durmía, entregado á ondulación das ondas? O comandante
Farragut resolveu aproveitar a oportunidade que creu ver nesa actitude do animal, e deu as ordes en consecuencia. O Abraham Lincoln achegouse a el amodo, prudentemente, para non sobresaltar ao seu adversario.
Non é raro atopar en pleno océano ás baleas sumidas nun profundo soño, ocasión que é aproveitada con éxito polos seus cazadores. Ned Land arponeara a máis dunha en tal circunstancia.
O canadense volveu instalarse no seu posto do bauprés.
A fragata achegouse silenciosamente, parou as súas máquinas a uns dous cables do animal e continuou avanzando pola súa forza de inercia. Todo o mundo a bordo contiña a respiración. O silencio máis profundo reinaba sobre a ponte. Estabamos xa tan só a uns cen pés do foco ardente, cuxo resplandor aumentaba deslumbrantemente.
Inclinado sobre a bataiola de proa vía eu por baixo de min a Ned Land, quen, agarrado dunha man ao moco do bauprés, blandía coa outra o seu terrible arpón. Apenas vinte pés separábanlle xa do animal inmóbil.
De súpeto, Ned Land despregou violentamente o brazo e lanzou o arpón. Ouvín o choque sonoro da arma, que parecía golpear un corpo duro.
A claridade eléctrica apagouse súbitamente. Dúas enormes trombas de auga abatéronse sobre a ponte da fragata e correron como un torrente da proa á popa, derrubando aos homes e rompendo as trincas do maderamen. Produciuse un choque espantoso e, lanzado por encima da bataiola, sen tempo para agarrarme, fun precipitado ao mar.

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.