1 de xuño de 2011

Concurso adiviña o libro


Trátase de encontrar a obra clásica que se esconde tras estas frases:

As antigas alianzas quedan postergadas ante as novas.

Non te consumas en demasía en chorar ó teu esposo.

Xa o mencionar o nome de moderación supón unha victoria, e servirse dela ampliamente é o mellor para os homes.

Tres veces preferiría ficar firme ante un escudo que parir unha soa vez.

Se a uns necios proporcionas novos saberes, semellarás ser un inútil, non un sabio.

¡Ai, ai, para os mortales o amor que mal tan grande!

¿Crees que eu adularía a este, se non fora porque obteño algun proveito, ou porque maquino algo?

¡Adelante a miña tremenda acción!

As mulleres somos por natureza as que peores trazas nos damos para o bo, pero de toda sorte de desgrazas somos as máis hábiles artífices.

Desapareceu o prestixio dos xuramentos, e o pudor xa non subsiste na **** ******. Ascendeu ó ceo.

Non e, dende logo, isto valor nin atrevemento: mirar de frente ós amigos tras telos maltratado, senón o maior de todos os vicios do home: a desvergonza.

¡Oh , ****, por que deches ós homes medios claros de saber cal é o ouro falso, e en cambio no corpo dos homes non hai señal ninguna con que recoñecer ó malvado!

Pero as mulleres chegan a tal extremo que, cando as cousas da alcoba van ben, cren telo todo.

Os mortais deberían xerar ós seus fillos de calquera outra forma, sen que existira a feminina estirpe, e así non existiría desgraza algunha para os homes.

Quen é inxusto e resulta hábil no uso da palabra, resulta reo do máximo castigo.

¡Sé insolente, xa que tes onde refuxiarte! En cambio eu, soa, partirei desta terra ó exilio.

Os regalos dunha persoa malvada non aproveitan.

Os amores, cando con moita desmesura se presentan, nin boa fama nin virtude reportan ós homes.

¡Ogallá me ame a temperanza, o don máis fermoso dos inmortais!

Que ninguén me considere insignificante, nin débil, nin indolente, senón de modais moi distintos: dura para os meus inimigos, e para os meus amigos benévola.

Pero somos o que somos, non direi nunca unha calamidade, só mulleres.

¡Desgraciado, canto te apartas do teu destino!

Os presentes convencen mesmo ós deuses.

Máis a lixeira hai que tomarse, sendo un mortal, as desgrazas.

Pero a miña paixón e superior as miñas reflexións, como que ela resulta ser a causante das maiores calamidades para os homes.

Ós que non teñen fillos, ao non vivires a experiencia de se os fillos son algo grato ou fonte de pesar para os mortais, vense libres de moitas penalidades.

Entre os mortais non hai ningún home feliz.Cando a prosperidade flúe copiosamente, algún poderá ser máis afortunado ca outro, pero feliz, non.

Vamos, ármate de valor, corazón.¿Por qué nos demoramos en realizar estos terribles, aínda que necesarios males?

Sábeo ben, o dolor libérame, con tal de que ti non rías.

Aínda non e nada o teu choro.Agarda todavía a túa vellez.

O que se esperaba non se cumpriu, en cambio, do inesperado atopou unha solución un Deus.Tal resultou este asunto.

[Edito] Todas as frases pertencen a un so libro.

Se non hai respostas ate o mércores da semana que ven,porei máis pistas.

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.