13 de agosto de 2011

20.000 leguas de viaxe baixo os mares (XXXV).

Transcorrera xa case media hora sen modificación algunha da situación cando os nosos ollos pasaron súbitamente da máis extremada escuridade á luz máis violenta. O noso calabozo iluminouse de súpeto, é dicir, encheuse dunha materia luminosa tan viva que non puiden resistir o seu súpito resplandor. Na súa brancura e na súa intensidade recoñecín a iluminación eléctrica que producía en torno do barco submarino un magnífico fenómeno de fosforescencia. Reabrín os ollos que pechara involuntariamente e vin que o axente luminoso emanaba dun globo deslustrado, encaixado no teito da cabina.
-Por fin vemos! -exclamou Ned Land, quen, coitelo en man, mostraba unha actitude defensiva.
-Si -respondín, arriscando unha antítese-, pero a situación non é por iso menos escura.
-Teña paciencia o señor -dixo o impasible Conseil.
A súbita iluminación da cabina permitiume examinar os seus menores detalles. Non había máis mobiliario que a mesa e cinco banquetas. A porta invisible debía estar hermeticamente pechada. Non chegaba a nós o menor ruído. Todo parecía morto no interior do barco. Movíase, mantíñase na superficie ou estaba mergullado nas profundidades do océano? Non podía sabelo.
Pero a iluminación da cabina debía ter algunha razón, e iso fíxome esperar que non tardarían en manifestarse os homes da tripulación. Cando se esquece aos cativos non se ilumina o seu calabozo. Non me equivocaba. Pronto ouvimos un ruído de ferrollos, a porta abriuse e apareceron dous homes.
Un deles era de pequena estatura e de músculos vigorosos, ancho de ombreiros e robusto de complexión, cunha grosa cabeza con cabelos negros e abundantes; tiña un frondoso bigote e unha mirada viva e penetrante, e toda a súa persoa mostraba ese selo de vivacidade meridional que caracteriza en Francia aos provenzais. Diderot pretendía, con razón, que os xestos humanos son metafóricos, e aquel home constituía certamente a viva demostración de tal aserto. Ao velo intuíase que na súa linguaxe habitual debía prodigar as prosopopeias, as metonimias e demais, pero nunca puiden comprobalo, pois sempre empregou ante min un singular idioma, absolutamente incomprensible.
O outro descoñecido merece unha descrición máis detallada. Un discípulo de Gratiolet ou de Engel puidese ler na súa fisonomía como nun libro aberto. Recoñecín sen vacilación as súas calidades dominantes: a confianza en si mesmo, manifestada na nobre elevación da súa cabeza sobre o arco formado pola liña dos seus ombreiros e na mirada chea de fría seguridade que emitían os seus ollos negros; a serenidade, pois a palidez da súa pel denunciaba a tranquilidade do seu sangue; a enerxía, demostrada pola rápida contracción dos seus músculos superciliares, e, por último, o valor, que cabía deducir da súa poderosa respiración como signo dunha gran expansión vital. Debo engadir que era un home orgulloso, que a súa mirada firme e tranquila parecía reflectir unha gran elevación de pensamentos, e que de todo ese conxunto de trazos e da homoxeneidade expresiva dos seus xestos corporais e faciais cabía diagnosticar, segundo a observación dos fisonomistas, unha indiscutible franqueza. Sentín «involuntariamente» tranquilizado na súa presenza e optimista en canto ao resultado da conversa.

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.