Ignoro cal puido ser a duración do soño, pero debeu ser longa, pois nos librou completamente do cansazo acumulado. Eu esperteime o primeiro. Os meus compañeiros non se moveron aínda e permanecían tendidos no seu recuncho como masas inertes.
Apenas me levantei daquel duro leito, sentín o cerebro despexado e as ideas claras, e reexaminei atentamente a nosa cela.
Nada cambiara na súa disposición interior. A prisión seguía séndoo e os prisioneiros tamén. Con todo, o mariñeiro aproveitara o noso soño para retirar o servizo de mesa.
Nada indicaba, pois, un próximo cambio da nosa situación, e pregunteime seriamente se o noso destino sería o de vivir indefinidamente nese calabozo.
Esa perspectiva pareceume tanto máis penosa canto que, aínda que o meu cerebro víase libre das obsesións da véspera, sentía unha singular opresión no peito. Respiraba con dificultade, ao non bastar o aire, moi pesado, ao funcionamento dos meus pulmóns. Aínda que a cabina fose bastante ampla, era evidente que consumiramos en gran parte o osíxeno que contiña. En efecto, cada home consome nunha hora o osíxeno contido en cen litros de aire, e o aire, cargado entón dunha cantidade case igual de ácido carbónico, faise irrespirable.
Era, pois, urxente renovar a atmosfera do noso cárcere, e tamén, sen dúbida, a do barco submarino. Isto levoume a preguntarme como procedería para iso o comandante daquela vivenda flotante. Obtería o aire por procedementos químicos, mediante a liberación pola calor do osíxeno contido no clorato de potasa e a absorción do ácido carbónico pola potasa cáustica? Nese caso, debía conservar algunha relación cos continentes para poder procurarse as materias necesarias a tal operación. Ou se limitaría unicamente a almacenar en depósitos o aire baixo altas presións para logo distribuílo segundo as necesidades da súa tripulación? Talvez. Quedaba tamén o procedemento, máis cómodo e económico, e por tanto máis probable, de emerxer á superficie das augas para respirar, como un cetáceo, e renovar así a súa provisión de atmosfera para un período de vinte e catro horas. Fose cal fose o método adoptado, parecíame prudente que se empregase sen máis tardanza.
En efecto, os meus pulmóns sentían xa obrigados a multiplicar as súas inspiracións para extraer da cela o escaso osíxeno que contiña. De súpeto, sentín refrescado por unha corrente de aire puro e perfumado de emanaciones salinas. Era a brisa do mar, vivificante e cargada de iodo. Abrín amplamente a boca e os meus pulmóns saturáronse de frescas moléculas. Ao mesmo tempo, sentín un movemento de abalo, de escasa intensidade, pero perfectamente determinable. O barco, o monstro de aceiro, acababa evidentemente de subir á superficie do océano para respirar, ao modo das baleas. A forma de ventilación do barco quedaba, pois, perfectamente identificada.
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.