20.000 leguas de viaxe baixo os mares (XXXVIII).

Exasperado xa, decidín por último reunir os restos dos meus primeiros estudos e narrar as nosas aventuras en latín. Cicerón tapouse os oídos e envioume á cociña, pero ás topadas seguín o meu propósito. Co mesmo resultado negativo.
Abortada definitivamente esta última tentativa, os dous descoñecidos cambiaron entre si algunhas palabras na súa lingua incomprensible e retiráronse sen tan sequera dirixirnos un deses xestos tranquilizadores que teñen curso en todos os países do mundo. A porta pechouse tras eles.
-Isto é unha infamia! -exclamou Ned Land, estalando de indignación por vixésima vez-. Como! Fálaselles a estes bandidos en francés, en inglés, en alemán e en latín, e non teñen a cortesía de responder!
-Acougue, Ned -dixen ao fogoso arponeiro-, a cólera non conduce a nada.
-Pero dáse vostede conta, señor profesor -replicou o noso irascible compañeiro-, de que podemos morrer de fame nesta gaiola de ferro?
-Bah! Cun pouco de filosofía, podemos resistir aínda bastante tempo -dixo Conseil.
-Amigos meus -dixen-, non hai que desesperar. Achámonos en peores situacións. Facédeme o favor de esperar para formarnos unha opinión sobre o comandante e a tripulación deste barco.
-A miña opinión xa está feita -replicou Ned Land-. Son uns bandidos.
-Ben, pero... de que país?
-Do país dos bandidos.
-O meu bo Ned, ese país non está aínda indicado no mapamundi. Confeso que a nacionalidade destes dous descoñecidos é difícil de identificar. Nin ingleses, nin franceses, nin alemáns, é todo o que podemos afirmar. Con todo, eu diría que o comandante e o seu segundo naceron en baixas latitudes.
Hai algo neles de meridional. Pero son españois, turcos, árabes ou hindús? Iso é algo que os seus tipos físicos non me permiten decidir. En canto á súa lingua, é absolutamente incomprensible.
-Este é o inconveniente de non coñecer todas as linguas, ou a desvantaxe de que non exista unha soa
-respondeu Conseil.
-O que non serviría de nada -replicó Ned Land-. Non ven vostedes que esta xente ten unha linguaxe para eles, unha linguaxe inventada para desesperar á boa xente que pide para comer? Abrir a boca, mover a mandíbula, os dentes e os beizos non é algo que se comprende en todos os países do mundo? É que iso non quere dicir tanto en Quebec como en Pomotu, tanto en París como nas antípodas, que teño fame, que me dean para comer?
-Oh!, vostede sabe, hai naturezas tan pouco intelixentes.
Non acabara Conseil de dicir isto, cando se abriu a porta e entrou un deles. Traíanos roupas, chaquetas e pantalóns, feitas cun tecido cuxa natureza non puiden recoñecer. Apresureime a porme esas pezas e os meus compañeiros imitáronme.