20.000 leguas de viaxe baixo os mares (XXXIX).

Mentres tanto, o mariñeiro -mudo, xordo quizáis- dispuxera a mesa, sobre a que colocara tres cubertos.
-Vaia! Isto parece serio e anúnciase ben -dixo Conseil.
-Bah! -respondeu o rencoroso arponeiro-, que diaños quere vostede que se coma aquí? Fígado de tartaruga, fidete de quenlla ou carne de can mariño...
-Xa veremos -dixo Conseil.
Os pratos, cubertos por unha tapa de prata, foran colocados simétricamente sobre o mantel.
Sentámonos á mesa. Decididamente, tiñamos que vérnolas con xente civilizada, e de non ser pola luz eléctrica que nos alagaba, puiden crerme no comedor do hotel Adelhi, en Liverpool, ou do Gran Hotel, en París. Con todo, debo dicir que faltaban por completo o pan e o viño. A auga era fresca e límpida, pero era auga, o que non foi do gusto de Ned Land. Entre os pratos que nos serviron recoñecín diversos peixes delicadamente cociñados, pero houbo outros sobre os que non puiden pronunciarme, aínda que eran excelentes, até o punto de que fose incapaz de afirmar se o seu contido pertencía ao reino vexetal ou ao animal. En canto ao servizo de mesa, era elegante e dun gusto perfecto. Cada utensilio, culler, tenedor, coitelo e prato, levaba unha letra rodeada dunha divisa, cuxo facsímile exacto helo aquí:
MOBILIS N IN MOBILE
Móbil no elemento móbil! Esta divisa aplicábase con exactitude a este aparello submarino, a condición de traducir a preposición in por en e non por sobre. A letra N era sen dúbida a inicial do nome do enigmático personaxe ao mando do submarino.
Ned e Conseil non facían tantas reflexións, devoraban, e eu non tardei en imitarlles. Estaba xa tranquilizado sobre a nosa sorte, e parecíame evidente que os nosos hóspedes non querían deixarnos morrer de inanición.
Todo ten un fin neste baixo mundo, até a fame de quen permaneceron sen comer durante quince horas. Satisfeito o noso apetito, deixouse sentir imperiosamente a necesidade de durmir.
Reacción moi natural tras a interminable noite que pasaramos loitando contra a morte.
-Paréceme que non me viría mal un sueñecito -dixo Conseil.
-Eu xa estou a durmir -respondeu Ned.
Os meus compañeiros tombáronse no chan e non tardaron en sumirse nun profundo soño. Pola miña banda, cedín con menos facilidade á imperioso necesidade de durmir. Demasiados pensamentos acumulábanse no meu cerebro, acosado por numerosas cuestións insolubles, e un tropel de imaxes mantiña as miñas pálpebras entreabiertas. Onde estabamos? Que estraño poder gobernábanos? Sentía, ou máis ben cría sentir, que o aparello se afundía nas capas máis profundas do mar, e asaltábanme violentos pesadelos. Entrevía neses misteriosos asilos todo un mundo de descoñecidos animais, dos que o barco submarino era un conxénere, como eles vivo, movinte e formidable... O meu cerebro foise acougando, a miña imaxinación fundiuse nunha vaga somnolencia, e pronto caín nun triste soño.