Era o comandante de a bordo quen así falara.
Ao ouvir tales palabras, Ned Land incorporouse súbitamente. O steward, case estrangulado, saíu, tambaleándose, a un sinal do seu xefe; pero era tal o imperio do comandante que nin un xesto traizoou o resentimento de que debía estar animado ese home contra o canadense.
Conseil, vivamente interesado a pesar do seu habitual impasibilidade, e eu, estupefacto, agardabamos en silencio o desenlace da escena.
O comandante, apoiado no ángulo da mesa, cruzado de brazos, observábanos cunha profunda atención. Dubidaba de se debía proseguir falando? Cabía crer que lamentaba pronunciar aquelas palabras en francés.
Tras uns instantes de silencio que ningún de nós ousou romper, dixo cunha voz tranquila e penetrante:
-Señores, falo o mesmo o francés que o inglés, o alemán que o latín. Puiden, pois, responderlles durante a nosa primeira entrevista, pero quería coñecerlles primeiro e reflexionar despois. O seu cuádruplo relato, absolutamente semellante no fondo, confirmoume as súas identidades, e souben así que o azar puxérame en presenza do señor Pierre Aronnax, profesor de Historia Natural no Museo de París, encargado dunha misión científica no estranxeiro; do seu doméstico, Conseil, e de Ned Land, canadense e arponeiro a bordo da fragata Abraham Licoln, da mariña nacional dos Estados Unidos de América.
Inclineime en signo de asentimiento. Non había ningunha interrogación nas palabras do comandante, e en consonancia non requirían resposta. Expresábase cunha facilidade perfecta, sen ningún acento. As súas frases eran nítidas; as súas palabras, precisas; a súa facilidade de elocución, notable. E, con todo, eu non podía «sentir» nel a un compatriota.
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.