20.000 leguas de viaxe baixo os mares (L).

-Amigos meus -dixen aos meus compañeiros-, ante unha cuestión así exposta, non hai nada que dicir. Pero ningunha promesa líganos ao comandante de a bordo.
-Ningunha, señor -respondeu o descoñecido.
Logo, cunha voz máis suave, engadiu:
-Agora, permítame acabar o que quero dicirlle. Eu coñézolle, señor Aronnax. Se non os seus compañeiros, vostede, polo menos, non terá tantos motivos de lamentarse do azar que lle ligou á miña sorte. Entre os libros que serven aos meus estudos favoritos achará vostede o que publicou sobre os grandes fondos mariños. Lino a miúdo. Levou vostede a súa obra tan lonxe como lle permitía a ciencia terrestre. Pero non sabe vostede todo, non o viu vostede todo. Déixeme dicirlle, señor profesor, que non lamentará vostede o tempo que pase aquí a bordo. Vai viaxar vostede polo país das marabillas. O asombro e a estupefacción serán o seu estado de ánimo habitual de aquí en diante. Non se cansará facilmente do espectáculo incesantemente ofrecido aos seus ollos. Vou volver a ver, nunha nova volta ao mundo submarino (que, quen sabe?, quizá sexa a última), todo o que puiden estudar nos fondos mariños tantas veces percorridos, e vostede será o meu compañeiro de estudos. A partir de hoxe entra vostede nun novo elemento, verá vostede o que non viu aínda home algún (pois eu e os meus xa non contamos), e o noso planeta, grazas a min, vai entregarlle os seus últimos secretos.
Non podo negar que as palabras do comandante me causaron unha grande impresión. Chegaran a todo o máis vulnerable da miña persoa, e así puiden esquecer, por un instante, que a contemplación desas cousas sublimes non podía valer a liberdade perdida. Pero tan grave cuestión quedaba confiada ao futuro, e limiteime a responder:
-Señor, aínda que rompese vostede coa humanidade, quero crer que non renegou de todo sentimento humano. Somos náufragos, caritativamente recolleitos a bordo do seu barco, non o esqueceremos. En canto a min, doume conta de que se o interese da ciencia puidese absorber até a necesidade da liberdade, o que me promete o noso encontro ofreceríame grandes compensacións.
Pensaba eu que o comandante ía tenderme a man para selar o noso tratado, pero non o fixo e sentino por el.
-Unha última pregunta -dixen no momento en que ese ser inexplicable parecía querer retirarse.
-Dígame, señor profesor.
-Con que nome debo chamarlle?
-Señor -respondeu o comandante-, eu non son para vostedes máis que o capitán Nemo, e os seus compañeiros e vostede non son para min máis que os pasaxeiros do Nautilus.