12 de novembro de 2011

20.000 leguas de viaxe baixo os mares (XLVIII).

-Señor profesor -replicou vivamente o comandante-, eu non son o que vostede chama un home civilizado. Rompín por completo con toda a sociedade, por razóns que eu só teño o dereito de apreciar. Non obedezo ás súas regras, e conxúrolle a vostede que non as invoque nunca ante min.
Dixérao nun ton enérxico e cortante. Un escintileo de cólera e desdén acendeuse nos ollos do descoñecido. Entrevín nese home un pasado formidable. Non só se puxo á marxe das leis humanas, senón que se fixo independente, libre na máis rigorosa acepción da palabra, fóra do alcance da sociedade. Quen ousaría perseguirlle até o fondo dos mares, posto que na súa superficie era capaz de subtraerse a todas as asechanzas que contra el se tendían? Que navío podía resistir ao choque do seu monitor submarino? Que coraza, por grosa que fose, podía soportar os golpes do seu espolón? Ninguén, entre os homes, podía pedirlle conta dos seus actos. Deus, se é que cría nel; a súa conciencia, se a tiña, eran os únicos xuíces dos que podía depender.
Tales eran as rápidas reflexións que suscitara en min o estraño personaxe, quen calaba, como absorto e replegado en si mesmo. Eu miráballe cun espanto cheo de interese, tal e como Edipo debeu observar á esfinxe.
Tras un longo silencio, o comandante volveu falar.
-Así, pois, dubidei moito, pero ao fin pensei que o meu interese podía conciliarse con esa piedade natural á que todo ser humano ten dereito. Permanecerán vostedes a bordo, posto que a fatalidade tróuxolles aquí. Serán vostedes libres, e a cambio desa liberdade, moi relativa por outra banda, eu non lles imporei máis que unha soa condición. A súa palabra de honra de someterse a ela bastarame.
-Diga vostede, señor -respondín-, supoño que esa condición é das que un home honrado pode aceptar.
-Si, señor, e é a seguinte: é posible que algúns acontecementos imprevistos obríguenme a encerrarlles nos seus camarotes por algunhas horas ou algúns días, segundo os casos. Por ser o meu desexo non utilizar nunca a violencia, espero de vostedes neses casos, máis aínda que en calquera outro, unha obediencia pasiva. Ao actuar así, cubro a súa responsabilidade, exímolles totalmente, pois debo facerlles imposible ver o que non debe ser visto. Aceptan vostedes esta condición?
Ocorrían alí, pois, cousas polo menos singulares, que non debían ser vistas por xentes non situadas á marxe das leis sociais. Entre as sorpresas que me reservaba o porvir non debía ser esa una das menores.

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.